Autorzy
Opracowali (indika 2024):
(tłumaczenie, analiza gramatyczna i syntaktyczna, objaśnienia)
Andrzej Babkiewicz
(zamieszczenie tłumaczeń)
Krzysztof Hołubicki
भागवतपुराण
Bhāgavata-purāṇa
Purana Bhagawata
Księga 1 (prathama-skandha)
Opowieść z Naimiszy (naimiṣeyopākhyāna)
Rozdział 1.4 (caturtho ‘dhyāyaḥ)
Przybycie Narady (nāradāgamana)
Streszczenie rozdziału:
1-13 Śaunaka pyta o okoliczności powstania purany Bhāgavata, wychwala Śukę, pyta o jego przybycie do Hastinapury i rozmowę z Parikszitem oraz o to, dlaczego król porzucił królestwo, by umrzeć nad Gangą.
14-15 Wjasa urodzony u zbiegu eonów treta i dwapara zasiada do medytacji w swym eremie nad brzegiem Saraswati.
16-19 W medytacji Wjasa postrzega wymieszanie praw obowiązujących w eonach i postanawia podzielić jedną Wedę na cztery.
20-25 Opis podziału Wedy, stworzenia puran i eposów oraz rozdzielenie ich wśród uczniów.
26-31 Mimo poczynionych wysiłków Wjasa nie czuje się spełniony, odczuwa brak i rozważa jego przyczynę.
32-33 Przybycie i powitanie Narady.
व्यास उवाच
इति ब्रुवाणं संस्तूय मुनीनां दीर्घसत्रिणाम् ।
वृद्धः कुलपतिः सूतं बह्वृचः शौनकोऽब्रवीत् ॥१॥
vyāsa uvāca
iti bruvāṇaṃ saṃstūya
munīnāṃ dīrgha-satriṇām |
vṛddhaḥ kula-patiḥ sūtaṃ
bahv-ṛcaḥ śaunako ’bravīt ||1.4.1||
Wjasa rzekł:
Pochwaliwszy mówiącego,
starzec pośród ofiarników,
znawca ryći, głowa rodu,
tak Śaunaka rzekł do Suty.
शौनक उवाच
सूत सूत महाभाग वद नो वदतां वर ।
कथां भागवतीं पुण्यां यदाह भगवाञ्छुकः ॥२॥
śaunaka uvāca
sūta sūta mahā-bhāga
vada no vadatāṃ vara |
kathāṃ bhāgavatīṃ puṇyāṃ
yad āha bhagavān śukaḥ ||1.4.2||
Rzekł Śaunaka:
Suto, Suto, o szlachetny,
mów nam z mówców najprzedniejszy
zbożne boskie te gawędy,
co Bóg Śuka je wysłowił.
कस्मिन् युगे प्रवृत्तेयं स्थाने वा केन हेतुना ।
कुतः सञ्चोदितः कृष्णः कृतवान् संहितां मुनिः ॥३॥
kasmin yuge pravṛtteyaṃ
sthāne vā kena hetunā |
kutaḥ sañcoditaḥ kṛṣṇaḥ
kṛtavān saṃhitāṃ muniḥ ||1.4.3||
Gdzie powstała, w jakiej z epok
i z jakiego to powodu?
Cóż to Krysznę pobudziło,
mędrca, aby stworzyć dzieło?
तस्य पुत्रो महायोगी समदृङ्निर्विकल्पकः ।
एकान्तमतिरुन्निद्रो गूढो मूढ इवेयते ॥४॥
tasya putro mahā-yogī
sama-dṛṅ nirvikalpakaḥ |
ekānta-matir unnidro
gūḍho mūḍha iveyate ||1.4.4||
Syn zaś jego, wielki jogin,
bez majaków, zawsze czujny,
jednaki, skupiony, skryty,
zdał się tępym być przygłupem.
दृष्ट्वानुयान्तमृषिमात्मजमप्यनग्नं
देव्यो ह्रिया परिदधुर्न सुतस्य चित्रम् ।
तद्वीक्ष्य पृच्छति मुनौ जगदुस्तवास्ति
स्त्रीपुम्भिदा न तु सुतस्य विविक्तदृष्टेः ॥५॥
dṛṣṭvānuyāntam ṛṣim ātmajam apy anagnaṃ
devyo hriyā paridadhur na sutasya citram |
tad vīkṣya pṛcchati munau jagadus tavāsti
strī-pum-bhidā na tu sutasya vivikta-dṛṣṭeḥ ||1.4.5||
Niebianki zoczyły wieszcza,
gdy za synem zdążał,
i chociaż nie był on nagi,
ze wstydu się skryły.
Młodzieniec ich wszak nie speszył.
Spytane, odparły:
„Męża, niewiastę ty różnisz,
jego wzrok był czysty”.
कथमालक्षितः पौरैः सम्प्राप्तः कुरुजाङ्गलान् ।
उन्मत्तमूकजडवद्विचरन् गजसाह्वये ॥६॥
katham ālakṣitaḥ pauraiḥ
samprāptaḥ kuru-jāṅgalān |
unmatta-mūka-jaḍavad
vicaran gaja-sāhvaye ||1.4.6||
Jak mieszczanie go poznali,
gdy do lasów Kuru przybył
jak szaleniec niemy, tępy
kroczył poprzez miasto słoni?
कथं वा पाण्डवेयस्य राजर्षेर्मुनिना सह ।
संवादः समभूत्तात यत्रैषा सात्वती श्रुतिः ॥७॥
kathaṃ vā pāṇḍaveyasya
rājarṣer muninā saha |
saṃvādaḥ samabhūt tāta
yatraiṣā sātvatī śrutiḥ ||1.4.7||
Jak też doszło do rozmowy
potomka Pandawów z mędrcem,
podczas której wygłoszono
to satwatów objawienie?
स गोदोहनमात्रं हि गृहेषु गृहमेधिनाम् ।
अवेक्षते महाभागस्तीर्थीकुर्वंस्तदाश्रमम् ॥८॥
sa go-dohana-mātraṃ hi
gṛheṣu gṛha-medhinām |
avekṣate mahā-bhāgas
tīrthī-kurvaṃs tad āśramam ||1.4.8||
W czas udoju krów jedynie
gospodarzy on odwiedza.
Wielce szczęsny ich sadyby
przeistacza w święte brody.
अभिमन्युसुतं सूत प्राहुर्भागवतोत्तमम् ।
तस्य जन्म महाश्चर्यं कर्माणि च गृणीहि नः ॥९॥
abhimanyu-sutaṃ sūta
prāhur bhāgavatottamam |
tasya janma mahāścaryaṃ
karmāṇi ca gṛṇīhi naḥ ||1.4.9||
Mówią, że syn Abhimanju
jest najlepszym wśród czcicieli.
Nadzwyczajne jego czyny,
narodziny nam opiewaj.
स सम्राट् कस्य वा हेतोः पाण्डूनां मानवर्धनः ।
प्रायोपविष्टो गङ्गायामनादृत्याधिराट् श्रियम् ॥१०॥
sa samrāṭ kasya vā hetoḥ
pāṇḍūnāṃ māna-vardhanaḥ |
prāyopaviṣṭo gaṅgāyām
anādṛtyādhirāṭ-śriyam ||1.4.10||
Czemu włodarz, duma Pandów,
wzgardził władzą wraz z bogactwem
i nad brzegiem Gangi usiadł,
by do śmierci swojej pościć?
नमन्ति यत्पादनिकेतमात्मनः
शिवाय हानीय धनानि शत्रवः ।
कथं स वीरः श्रियमङ्ग दुस्त्यजां
युवैषतोत्स्रष्टुमहो सहासुभिः ॥११॥
namanti yat-pāda-niketam ātmanaḥ
śivāya hānīya dhanāni śatravaḥ |
kathaṃ sa vīraḥ śriyam aṅga dustyajāṃ
yuvaiṣatotsraṣṭum aho sahāsubhiḥ ||1.4.11||
Siedzibę stóp jego
wielbili wrogowie,
przynosząc mu dary
dla własnej korzyści.
Dlaczego ów młodzian
bohater wraz z życiem
fortunę wyborną
zapragnął porzucić?
शिवाय लोकस्य भवाय भूतये
य उत्तमश्लोकपरायणा जनाः ।
जीवन्ति नात्मार्थमसौ पराश्रयं
मुमोच निर्विद्य कुतः कलेवरम् ॥१२॥
śivāya lokasya bhavāya bhūtaye
ya uttama-śloka-parāyaṇā janāḥ |
jīvanti nātmārtham asau parāśrayaṃ
mumoca nirvidya kutaḥ kalevaram ||1.4.12||
Lud żyje oddany
sławionemu wierszem
dla dobra wszak świata,
nie własnej korzyści.
Dlaczego więc ciało
– opokę dla bliźnich –
porzucił ze wzgardą,
choć wyzbyty pragnień?
तत्सर्वं नः समाचक्ष्व पृष्टो यदिह किञ्चन ।
मन्ये त्वां विषये वाचां स्नातमन्यत्र छान्दसात् ॥१३॥
tat sarvaṃ naḥ samācakṣva
pṛṣṭo yad iha kiñcana |
manye tvāṃ viṣaye vācāṃ
snātam anyatra chāndasāt ||1.4.13||
Ukaż, panie, nam to wszystko,
o cokolwiek cię pytamy.
Tyś we wszelkim słowie biegły,
może za wyjątkiem Wedy.
सूत उवाच
द्वापरे समनुप्राप्ते तृतीये युगपर्यये ।
जातः पराशराद्योगी वासव्यां कलया हरेः ॥१४॥
sūta uvāca
dvāpare samanuprāpte
tṛtīye yuga-paryaye |
jātaḥ parāśarād yogī
vāsavyāṃ kalayā hareḥ ||1.4.14||
Suta rzekł:
Gdy zanikał eon triady,
diady zaś nadchodził właśnie,
z Paraśary w córce Wasu
jogin powstał z cząstki Boga.
स कदाचित्सरस्वत्या उपस्पृश्य जलं शुचिः ।
विविक्तदेश आसीन उदिते रविमण्डले ॥१५॥
sa kadācit sarasvatyā
upaspṛśya jalaṃ śuciḥ |
vivikta eka āsīna
udite ravi-maṇḍale ||1.4.15||
Oto on pewnego razu,
gdy wschodziła tarcza słońca,
dotknął wody Saraswati
i w odosobnieniu usiadł.
परावरज्ञः स ऋषिः कालेनाव्यक्तरंहसा ।
युगधर्मव्यतिकरं प्राप्तं भुवि युगे युगे ॥१६॥
भौतिकानां च भावानां शक्तिह्रासं च तत्कृतम् ।
अश्रद्दधानान् निःसत्त्वान् दुर्मेधान् ह्रसितायुषः ॥१७॥
दुर्भगांश्च जनान् वीक्ष्य मुनिर्दिव्येन चक्षुषा ।
सर्ववर्णाश्रमाणां यद्दध्यौ हितममोघदृक् ॥१८॥
parāvara-jñaḥ sa ṛṣiḥ
kālenāvyakta-raṃhasā |
yuga-dharma-vyatikaraṃ
prāptaṃ bhuvi yuge yuge ||1.4.16||
bhautikānāṃ ca bhāvānāṃ
śakti-hrāsaṃ ca tat-kṛtam |
aśraddadhānān niḥsattvān
durmedhān hrasitāyuṣaḥ ||1.4.17||
durbhagāṃś ca janān vīkṣya
munir divyena cakṣuṣā |
sarva-varṇāśramāṇāṃ yad
dadhyau hitam amogha-dṛk ||1.4.18||
Wieszcz, co znał dalekie, bliskie,
mędrzec o niezłudnym wzroku
ujrzał prawa wymieszanie,
co zachodzi w styku epok
pędem czasu ulotnego.
Moc materii oraz ducha
jak ulega pomniejszeniu
i zobaczył głupich ludzi
zbytych wiary i istności,
w lichym szczęściu, krótkim życiu.
Wtenczas począł medytować,
co by mogło przynieść dobro
stanom i etapom życia.
चातुर्होत्रं कर्म शुद्धं प्रजानां वीक्ष्य वैदिकम् ।
व्यदधाद्यज्ञसन्तत्यै वेदमेकं चतुर्विधम् ॥१९॥
cātur-hotraṃ karma śuddhaṃ
prajānāṃ vīkṣya vaidikam |
vyadadhād yajña-santatyai
vedam ekaṃ catur-vidham ||1.4.19||
Poczwórny społeczny ujrzał
ryt wedyjski, co oczyszcza.
By ofiary propagować,
jedną Wedę w czworo dzieli.
ऋग्यजुःसामाथर्वाख्या वेदाश्चत्वार उद्धृताः ।
इतिहासपुराणं च पञ्चमो वेद उच्यते ॥२०॥
ṛg-yajuḥ-sāmātharvākhyā
vedāś catvāra uddhṛtāḥ |
itihāsa-purāṇaṃ ca
pañcamo veda ucyate ||1.4.20||
Cztery Wedy wydzielone –
Ryg, Jadźur, Sama, Atharwa,
a eposy i purany
piątą Wedą są nazwane.
तत्रर्ग्वेदधरः पैलः सामगो जैमिनिः कविः ।
वैशम्पायन एवैको निष्णातो यजुषामुत ॥२१॥
tatra rg-veda-dharaḥ pailaḥ
sāma-go jaiminiḥ kaviḥ |
vaiśampāyana evaiko
niṣṇāto yajuṣām uta ||1.4.21||
Paila więc Rygwedę dzierży,
poeta Dźajmini Samę,
jeden zaś Waiśampajana
był w jadźusach namaszczony,
अथर्वाङ्गिरसामासीत्सुमन्तुर्दारुणो मुनिः ।
इतिहासपुराणानां पिता मे रोमहर्षणः ॥२२॥
atharvāṅgirasām āsīt
sumantur dāruṇo muniḥ |
itihāsa-purāṇānāṃ
pitā me romaharṣaṇaḥ ||1.4.22||
srogi mędrzec znów Sumantu
znał Atharwa-angirasę,
a eposy i purany
ojciec mój Romaharszana.
त एत ऋषयो वेदं स्वं स्वं व्यस्यन्ननेकधा ।
शिष्यैः प्रशिष्यैस्तच्छिष्यैर्वेदास्ते शाखिनोऽभवन् ॥२३॥
ta eta ṛṣayo vedaṃ
svaṃ svaṃ vyasyann anekadhā |
śiṣyaiḥ praśiṣyais tac-chiṣyair
vedās te śākhino ’bhavan ||1.4.23||
Mędrcy ci, każdy swą Wedę,
wielokrotnie rozdzielili
pośród uczniów i ich uczniów,
Wedy się rozgałęziły.
त एव वेदा दुर्मेधैर्धार्यन्ते पुरुषैर्यथा ।
एवं चकार भगवान् व्यासः कृपणवत्सलः ॥२४॥
ta eva vedā durmedhair
dhāryante puruṣair yathā |
evaṃ cakāra bhagavān
vyāsaḥ kṛpaṇa-vatsalaḥ ||1.4.24||
Aby Wedy zrozumieli
nawet ludzie mało bystrzy,
Wjasa Bóg, miłośnik biednych,
im współczując, to uczynił.
स्त्रीशूद्रद्विजबन्धूनां त्रयी न श्रुतिगोचरा ।
कर्मश्रेयसि मूढानां श्रेय एवं भवेदिह ।
इति भारतमाख्यानं कृपया मुनिना कृतम् ॥२५॥
strī-śūdra-dvija-bandhūnāṃ
trayī na śruti-gocarā |
karma-śreyasi mūḍhānāṃ
śreya evaṃ bhaved iha |
iti bhāratam ākhyānaṃ
kṛpayā muninā kṛtam ||1.4.25||
„Wszak Wed trójka nie dociera
do sług, niewiast i upadłych
ludzi pośród wyższych stanów.
Niech i głupcy korzyść z czynów
rytualnych tu odniosą!”
Myśląc tak, mędrzec ułożył
opowieści Bharatowe.
एवं प्रवृत्तस्य सदा भूतानां श्रेयसि द्विजाः ।
सर्वात्मकेनापि यदा नातुष्यद्धृदयं ततः ॥ २६॥
evaṃ pravṛttasya sadā
bhūtānāṃ śreyasi dvijāḥ |
sarvātmakenāpi yadā
nātuṣyad dhṛdayaṃ tataḥ ||1.4.26||
Choć, o dwakroć urodzeni,
stale się usilnie trudził,
by nieść dobro wszem istotom,
toć w swoim sercu nie był rady.
नातिप्रसीदद्धृदयः सरस्वत्यास्तटे शुचौ ।
वितर्कयन् विविक्तस्थ इदं चोवाच धर्मवित् ॥२७॥
nātiprasīdad-dhṛdayaḥ
sarasvatyās taṭe śucau |
vitarkayan vivikta-stha
idaṃ covāca dharma-vit ||1.4.27||
Znawca prawa przygnębiony
w samotności siadł na brzegu
świętej rzeki Saraswati
i tak rzekł, wpierw podumawszy:
धृतव्रतेन हि मया छन्दांसि गुरवोऽग्नयः ।
मानिता निर्व्यलीकेन गृहीतं चानुशासनम् ॥२८॥
dhṛta-vratena hi mayā
chandāṃsi guravo ’gnayaḥ |
mānitā nirvyalīkena
gṛhītaṃ cānuśāsanam ||1.4.28||
Srogich ślubów przestrzegając
i wyzbywszy się oszustwa,
mistrzów, ognie, Wedę czciłem
i nauki ich pojąłem.
भारतव्यपदेशेन ह्याम्नायार्थश्च दर्शितः ।
दृश्यते यत्र धर्मादि स्त्रीशूद्रादिभिरप्युत ॥२९॥
bhārata-vyapadeśena
hy āmnāyārthaś ca pradarśitaḥ |
dṛśyate yatra dharmādi
strī-śūdrādibhir apy uta ||1.4.29||
Pod przykrywką ksiąg Bharaty
Wed znaczenie ukazałem,
skąd niewiasty i służący
mogą poznać treści prawa.
तथापि बत मे दैह्यो ह्यात्मा चैवात्मना विभुः ।
असम्पन्न इवाभाति ब्रह्मवर्चस्यसत्तमः ॥३०॥
tathāpi bata me daihyo
hy ātmā caivātmanā vibhuḥ |
asampanna ivābhāti
brahma-varcasya-sattamaḥ ||1.4.30||
Jednak ma ucieleśniona
dusza, choć potężna w sobie,
co brahmana mocą świeci,
zdaje się być niespełniona.
किं वा भागवता धर्मा न प्रायेण निरूपिताः ।
प्रियाः परमहंसानां त एव ह्यच्युतप्रियाः ॥३१॥
kiṃ vā bhāgavatā dharmā
na prāyeṇa nirūpitāḥ |
priyāḥ paramahaṃsānāṃ
ta eva hy acyuta-priyāḥ ||1.4.31||
Czy bhagawatowe prawa
nie dość były ukazane?
Miłe one są ascetom
i Niewzruszonemu miłe.
तस्यैवं खिलमात्मानं मन्यमानस्य खिद्यतः ।
कृष्णस्य नारदोऽभ्यागादाश्रमं प्रागुदाहृतम् ॥३२॥
tasyaivaṃ khilam ātmānaṃ
manyamānasya khidyataḥ |
kṛṣṇasya nārado ’bhyāgād
āśramaṃ prāg udāhṛtam ||1.4.32||
Gdy tak Kryszna ubolewał,
ważąc pustkę swojej duszy,
do eremu wspomnianego
wieszcz Narada zawędrował.
तमभिज्ञाय सहसा प्रत्युत्थायागतं मुनिः ।
पूजयामास विधिवन्नारदं सुरपूजितम् ॥३३॥
tam abhijñāya sahasā
pratyutthāyāgataṃ muniḥ |
pūjayāmāsa vidhivan
nāradaṃ sura-pūjitam ||1.4.33||
Mędrzec poznał wchodzącego,
zaraz z miejsca się poderwał,
zgodnie z normą czcił Naradę,
co przez bogów jest sławiony.
इति श्रीब्रह्मसूत्रभाषे श्रीमद्भागवतमहापुराणे पारमहंस्यां संहितायां वैयासिक्यां प्रथमस्कन्धे नैमिषीयोपाख्याने नारदागमनं नाम चतुर्थो ‘ध्यायः ||१.४||
iti śrī-brahma-sūtra-bhāṣe
śrīmad-bhāgavata-mahā-purāṇe
pārama-haṃsyāṃ saṃhitāyāṃ
vaiyāsikyāṃ
prathama-skandhe naimiṣīyopākhyāne
nāradāgamanaṃ nāma caturtho ‘dhyāyaḥ ||1.4||
Oto w komentarzu do Sutr wedanty,
w chwalebnej wielkiej puranie Bhagawata,
w piśmie najlepszych z ascetów,
w utworze syna Wjasy,
w pierwszej księdze, w opowieści z Naimiszy
rozdział czwarty zatytułowany „Przybycie Narady”.