7.4. Przemowa Bhiszmy

Sańdźaja rzekł:
1 Gdy usłyszał jego lament
starzec, pradziad wszystkich Kurów,
rad w swej duszy słowo wyrzekł
zgodnie z miejscem oraz czasem:

2 „Jak ocean dla rzek licznych,
dla gwiazd słońce – Dawca Światła,
jak dla prawdy sprawiedliwi,
a dla nasion płodna ziemia,

3 jak dla istot chmura z deszczem,
bądź opoką dla przyjaciół!
Niech na tobie polegają,
jak na Indrze nieśmiertelni.

4 Chcąc nieść radość Durjodhanie,
wkroczyłeś do Miasta Królów*,
siłą oraz męstwem ramion
wytraciłeś klan Kambodźów.

5 Ty zabiłeś Gandharczyków
i Ambaszthów, i Widehów,
także władców jak Nagnadźit,
co do Giriwradźy* zbiegli.

6 Twardzi w boju Kiratowie,
co mieszkają w śnieżnych twierdzach,
z dawna w mocy Durjodhany
– to ty tego dokonałeś.

7 W różnych miejscach, w licznych bojach,
pragnąc dobra Durjodhany,
zwyciężyłeś licznych mężów,
Karno o potężnej sile.

8 Wraz z krewnymi, przyjaciółmi
stań się dla Kaurawów wszystkich
drogą, co do celu wiedzie,
tak jak jest nią Durjodhana.

9 Głoszę to ku pomyślności:
idź i walcz z wrogami swymi!
W walce służ Kaurawom radą,
daj zwycięstwo Durjodhanie!

10 Wszak na równi z Durjodhaną
jako wnuka cię traktuję.
Zgodnie z prawem tak do niego,
jak do ciebie należymy.

11 W świecie tym, jak głoszą mędrcy,
od krewnych, powinowatych
lepszą jest, o pierwszy z ludzi,
zażyłość z prawymi prawych.

12 W zgodzie bądź ze swą przysięgą,
zawsze pewny: »oto moi«.
Siłę Kurów więc ochraniaj,
jak to czyni Durjodhana”.

13 Gdy tych słów wysłuchał Karna,
dziecię Słońca Chmurodzielcy,
stopom Bhiszmy się pokłonił
i do boju chyżo ruszył.

14 Ujrzał pole niezmierzone,
nieprzebrane, pełne ludzi
i na duchu podniósł armię
o zjeżonym bronią czole.

15 Gdy Kurowie zobaczyli,
że potężny łucznik Karna
wraz do boju się gotuje,
zaraz gromko go uczcili:
okrzykami, oklaskami,
brzękiem łuków i lwim rykiem.