7.2. Przygotowania Karny

Sańdźaja rzekł:
1O śmierci Bhiszmy Karna się dowiedział.
Więc na głębinie łódź Kurów dziurawą –
armię twych synów – będzie wydobywał
syn Adhirathy, z czułości braterskiej.

2Usłyszał Karna o upadku Bhiszmy,
syna Śantanu, włodarza wśród ludzi,
niewzruszonego, zwycięzcy rydwanów,
i szybko przybył ów buhaj potężny,
ciemięzca wrogów, pierwszy z dzierżców łuku.

3Gdy Bhiszma zginął z ręki nieprzyjaciół,
jak łódź na morzu Kurowie tonęli.
Jak ojciec dzieci uwolnić od strachu,
armię twych synów ratować pospieszył.

Karna rzekł:
4W niezłomnym Bhiszmie wszelkie cnoty woja:
wytrwałość, rozum, dzielność, moc i prawda,
samokontrola, miła mowa, skromność,
pokora, oręż niebiański wszelaki.

5Wiedział, co czynić, tępił wrogów prawdy,
cechy miał stałe jak plamy Księżyca,
a kiedy ucichł, wrogich sił tępiciel,
uważam wszystkich wojów za zabitych.

6Nic tu pewnego nigdzie nie uświadczysz,
gdyż czyn w tym świecie z niestałym splątany.
Gdy zginął Bhiszma o niezłomnym ślubie,
że wzejdzie słońce, któż może zaświadczyć?

7O mocy Wasów i z nasienia Wasów,
król ziemskich bogactw, gdy odszedł do Wasów,
bogactwo, synów, ziemię i Kaurawów,
i ową armię gorzko opłakujcie!

Sańdźaja rzekł:
8Gdy syn Śantanu, dawca błogosławieństw,
o wielkiej mocy, legł w boju zmożony,
a wojska Kurów wrogowie rozbili,
wówczas to Karna, srodze przygnębiony,
ciężko odetchnął i łzami się zalał.

9Potomka Radhy usłyszawszy słowa,
twoi synowie, królowie, żołnierze
w bólu wzajemnym głośno zawodzili
i łez strumienie toczyli z swych oczu.

10Gdy znowu bitwa sroga rozgorzała,
a władcy ziemi hufce druzgotali,
wówczas to wyrzekł słowa pełne buty
do rydwanników byk wśród nich najlepszy.

Karna rzekł:
11Gdy dziś rozważam – niestałość postrzegam
w świecie niestałym wiecznie w przód pędzącym.
Jak mógł paść w boju stały niczym góra
buhaj wśród Kurów, gdy wy tu stoicie?

12Gdy syn Śantanu, rydwannik, padł w boju
niczym dnia twórca na powierzchnię ziemi,
szarży Zdobywcy wojska znieść nie mogą
jak drzewa wichru, co góry przenosi.

13Dziś bez dowódców, zgnębioną cierpieniem,
z duchem skruszonym przez wrogów, bezpańską –
ochronię armię Kurów podczas bitwy,
tak jak to robił ów potężny duchem.

14Wielki ten ciężar oto na mnie spoczął,
więc świat postrzegam jako tymczasowy.
Gdy w boju upadł walką upojony,
jak strach przed starciem mógłbym ja odczuwać?

15Krocząc po polu, buhajów wśród Kurów
strzałami poślę ku śmierci siedzibie.
Tak sięgnę w świecie wielkiej, trwałej sławy
lub w boju zasnę przez wrogów zmożony.

16Gdzie Judhiszthira zdobny wytrwałością,
namysłem, wiedzą o zasadach prawa,
gdzie jest Wilczybrzuch silny jak sto słoni1,
i gdzie Ardźuna, syn przywódcy bogów –
tej siły łatwo pokonać niezdolni
nawet niebianie, śmierci niepodlegli.

17Do wojsk, gdzie śmierci podobni bliźniacy,
gdzie jest Satjaki oraz syn Dewaki,
tchórz jest niezdolnym choćby raz się zbliżyć,
by przed szczękami śmierci się uchronić.

18Żar rozniecony ogień tylko wzmacnia,
podobnie siłę mądrzy mnożą siłą.
Ma myśl skupiona na wstrzymaniu wrogów,
z mocną decyzją, aby chronić swoich.

19Dzisiaj poznaję wrogich sił potęgę,
pójdę i wygram z nimi, o woźnico.
Krzywdy przyjaciół dłużej już nie zdzierżę!
Ten to jest druhem, kto w klęsce pomocny.

20Dzieła dokonam, godnego szlachetnych,
życie rzuciwszy, pójdę w Bhiszmy ślady.
Wrogów zebranych w boju wszem wytracę
albo zabity świat mężnych osiągnę.

21Muszę to zrobić – wiem o tym, woźnico,
choćby płakały kobiety i dzieci,
i choćby legła armia Durjodhany.
Zmogę ciemiężców synów Dhrytarasztry.

22Ochronię Kurów, Pandawów wygubię,
porzucę życie w tym straszliwym boju,
zebranych wrogów pozabijam w walce
i Dhrytarasztry synowi dam władzę.

23Niechaj nałożę zbroję wielobarwną,
z czystego złota, strojną klejnotami2,
oraz przyłbicę słońcu równą blaskiem,
i łuk, i strzały – węże jadowite.

24Niechaj przytwierdzą kołczanów szesnaście
i boskie łuki w swe dłonie pochwycę,
miecze i włócznie, i ciężkie maczugi,
i konchę złotem dźambu jaśniejącą.

25Godło zwycięstwa w liliowym kolorze,
z popręgiem słonia ze złota mi przynieś,
suknem mięciutkim wypolerowane,
barwną girlandę przytwierdź wraz z kolczugą.

26Przednie rumaki, białe niczym chmura,
syte, obmyte wodą i hymnami,
ze zdobną uzdą z topionego złota,
synu woźnicy, rącze, chyżo sprowadź.

27Najlepszy rydwan złotym splotem kryty,
z klejnotem blasku słońca i księżyca,
wyposażony w rynsztunek bojowy,
żwawo wyrychtuj, w konie zaprzężony.

28Łuki rozliczne z impetem prujące,
z cięciw najlepsze, do mordu stosowne,
wielkie kołczany strzałami nabite,
przygotuj również na me ciało zbroję.

29Sprowadźcie wszystko do drogi niezbędne,
dziewczęta, garnce z mosiądzu i złota,
nieście girlandę i wiążcie na ciele.
Chyżo! Niech biją w kotły na zwycięstwo.

30Wieź mnie, woźnico, tam gdzie Strojny w Diadem1,
gdzie jest Wilczybrzuch, syn Prawa2, bliźniacy.
Zabiję wszystkich, kiedy spotkam w boju,
lub sczeznę w bitwie i pójdę za Bhiszmą.

31Gdzie Judhiszthira, król, prawdy opoka,
i gdzie jest Bhima u boku Ardźuny,
gdzie Wasudewa, Satjaki, Sryńdźaje,
tę armię ważę za niezwyciężoną.

32Choćby chroniła go śmierć zawsze czujna,
wszystko niszcząca, to w boju zabiję
Strojnego w Diadem, spotkawszy go w polu,
lub ścieżką Bhiszmy do Jamy się udam.

33Nigdy zaiste do nich nie przystanę,
do tych herosów – to powiem dobitnie.
Kto krzywdzi druha, kto słabo miłuje,
do cna zepsuty – z tym się nie zadaję.

Sańdźaja rzekł:
34Zasiadł w rydwanie gotowym, solidnym,
o szczycie dyszla cudnie pozłacanym
zdobnym w chorągwie, zaprzężonym w konie
jak wicher chyże – ku zwycięstwu ruszył.

35Przez Kurów czczony łucznik ów straszliwy
w swym duchu wielki, byk wśród rydwanników,
jadąc rydwanem z końmi śnieżnej bieli,
na pole bitwy podążył bez zwłoki,
ku obozowi buhaja Bharatów.

36Karna na wielkim rydwanie pancernym,
zdobionym złotem, perłami, diamentem,
w najlepsze konie przężonym, z proporcem,
był niczym Słońce o bezkresnej mocy
między chmurami groźnie ryczącymi.

37Jak zjadacz ofiar pośrodku płomieni,
piękny na pięknym, łucznik na rydwanie,
syn Adhirathy, rydwannik, zajaśniał,
na swym powozie jak król bogów stojąc.