Autorzy
Opracowali (indika 2024):
(tłumaczenie, analiza gramatyczna i syntaktyczna, objaśnienia)
Andrzej Babkiewicz
(zamieszczenie tłumaczeń)
Krzysztof Hołubicki
भागवतपुराण
Bhāgavata-purāṇa
Purana Bhagawata
Księga 1 (prathama-skandha)
Rozdział 1.5. (pañcamo ‘dhyāya)
Rozmowa Wjasy z Naradą (vyāsa-nārada-saṃvāda)
Streszczenie rozdziału:
1-4 Narada pyta o stan serca Wjasy.
5-7 Wjasa żali się na brak zadowolenia – parafraza rozpaczy Ardźuny z BhG 2.7 (metrum triṣṭubh).
8-15 Narada mówi o przyczynie niezadowolenia – Wjasa nie przedstawił wystarczająco chwał Boga, a inne tematy (związane z celami żywota) nie mają wartości.
16-22 Opis czynów Boga jest lekarstwem dla ludzi oddanych działaniu; należy się starać o szczęście wykraczające poza to, które jest dostępne w świecie (metrum jagatī).
23-28 Przeszłe życie Narady – syn służącej usługujący bhagawatom podczas pory deszczowej (metrum jagatī).
29-36 Mędrcy, odchodząc, pouczają chłopca; lekarstwem na trójcierpienie jest czyn złożony w Bogu; opis jogi czynu.
37-40 Nawiązanie do kultu pańćaratry; przywołanie mantry catur-vyūha – sugestia, że był to sposób medytacji, któremu oddał się Narada; opis celu, który osiągnął Narada i ponowna zachęta do opiewania Boga.
सूत उवाच
अथ तं सुखमासीन उपासीनं बृहच्छ्रवाः ।
देवर्षिः प्राह विप्रर्षिं वीणापाणिः स्मयन्निव ॥ १॥
sūta uvāca
atha taṃ sukham āsīna
upāsīnaṃ bṛhac-chravāḥ |
devarṣiḥ prāha vipra-rṣiṃ
vīṇā-pāṇiḥ smayann iva ||1.5.1||
Suta rzekł:
Kiedy zasiadł już wygodnie
z lutnią w dłoni, z lekkim śmiechem,
boski wieszcz o wielkiej sławie
rzekł do wieszcza wśród braminów.
नारद उवाच
पाराशर्य महाभाग भवतः कच्चिदात्मना ।
परितुष्यति शारीर आत्मा मानस एव वा ॥ २॥
nārada uvāca
pārāśarya mahā-bhāga
bhavataḥ kaccid ātmanā |
parituṣyati śārīra
ātmā mānasa eva vā ||1.5.2||
Narada rzekł:
Synu szczęsny Paraśary,
czy twa jaźń ucieleśniona,
co przez umysł się wyraża,
jest radosna dzięki sobie?
जिज्ञासितं सुसम्पन्नमपि ते महदद्भुतम् ।
कृतवान् भारतं यस्त्वं सर्वार्थपरिबृंहितम् ॥ ३॥
jijñāsitaṃ susampannam
api te mahad-adbhutam |
kṛtavān bhārataṃ yas tvaṃ
sarvārtha-paribṛṃhitam ||1.5.3||
Choć ciekawość uśmierzyłeś
i stworzyłeś ów cudowny,
w treści wszelkie przebogaty
epos o Bharatów rodzie,
जिज्ञासितमधीतं च यत्तद्ब्रह्म सनातनम् ।
अथापि शोचस्यात्मानमकृतार्थ इव प्रभो ॥ ४॥
jijñāsitam adhītaṃ ca
brahma yat tat sanātanam |
tathāpi śocasy ātmānam
akṛtārtha iva prabho ||1.5.4||
dociekałeś o brahmanie,
który wieczny, go poznałeś,
toć rozpaczasz wszak nad sobą
jak człek, co nie sięgnął celu!
व्यास उवाच
अस्त्येव मे सर्वमिदं त्वयोक्तं
तथापि नात्मा परितुष्यते मे ।
तन्मूलमव्यक्तमगाधबोधं
पृच्छामहे त्वात्मभवात्मभूतम् ॥ ५॥
vyāsa uvāca
asty eva me sarvam idaṃ tvayoktaṃ
tathāpi nātmā parituṣyate me |
tan-mūlam avyaktam agādha-bodhaṃ
pṛcchāmahe tvātma-bhavātma-bhūtam ||1.5.5||
Wjasa rzekł:
Prawdą zaiste
wszystko, coś powiedział,
jednak ma dusza
jakoś rada nie jest.
Pytam więc ciebie
o myśli głębokiej,
synu praojca,
o tego przyczynę.
स वै भवान् वेद समस्तगुह्य-
मुपासितो यत्पुरुषः पुराणः ।
परावरेशो मनसैव विश्वं
सृजत्यवत्यत्ति गुणैरसङ्गः ॥ ६॥
sa vai bhavān veda samasta-guhyam
upāsito yat puruṣaḥ purāṇaḥ |
parāvareśo manasaiva viśvaṃ
sṛjaty avaty atti guṇair asaṅgaḥ ||1.5.6||
Panie, ty wszelkie
poznałeś sekrety,
bo czcisz Człowieka,
co pierwszy, odwieczny,
skutku, przyczyny
władcę, co świat myślą
stwarza, ma w pieczy
i zjada, doń nie lgnąc.
त्वं पर्यटन्नर्क इव त्रिलोकी-
मन्तश्चरो वायुरिवात्मसाक्षी ।
परावरे ब्रह्मणि धर्मतो व्रतैः
स्नातस्य मे न्यूनमलं विचक्ष्व ॥ ७॥
tvaṃ paryaṭann arka iva tri-lokīm
antaś-caro vāyur ivātma-sākṣī |
parāvare brahmaṇi dharmato vrataiḥ
snātasya me nyūnam alaṃ vicakṣva ||1.5.7||
Trójświat przemierzasz
jak słońce promienne,
jak tchnienie w ciele
jesteś świadkiem duszy!
Jam namaszczony
w Wedzie wyższej, niższej,
ukaż mą słabość,
bom ślubom oddany.
श्रीनारद उवाच
भवतानुदितप्रायं यशो भगवतोऽमलम् ।
येनैवासौ न तुष्येत मन्ये तद्दर्शनं खिलम् ॥ ८॥
śrī-nārada uvāca
bhavatānudita-prāyaṃ
yaśo bhagavato ’malam |
yenaivāsau na tuṣyeta
manye tad darśanaṃ khilam ||1.5.8||
Narada rzekł:
Nie dość waszmość ukazałeś
krystaliczną chwalbę Boga
i dlatego rad on nie jest.
Oto błąd oglądu twego.
यथा धर्मादयश्चार्था मुनिवर्यानुकीर्तिताः ।
न तथा वासुदेवस्य महिमा ह्यनुवर्णितः ॥ ९॥
yathā dharmādayaś cārthā
muni-varyānukīrtitāḥ |
na tathā vāsudevasya
mahimā hy anuvarṇitaḥ ||1.5.9||
Jak, o pierwszy pośród mędrców,
opiewałeś cele życia,
od prawości poczynając,
tak chwał Boga żeś nie sławił.
न यद्वचश्चित्रपदं हरेर्यशो
जगत्पवित्रं प्रगृणीत कर्हिचित् ।
तद्वायसं तीर्थमुशन्ति मानसा
न यत्र हंसा निरमन्त्युशिक्क्षयाः ॥ १०॥
na yad vacaś citra-padaṃ harer yaśo
jagat-pavitraṃ pragṛṇīta karhicit |
tad vāyasaṃ tīrtham uśanti mānasā
na yatra haṃsā niramanty uśik-kṣayāḥ ||1.5.10||
Mowa, choć zręczna,
gdy nigdy nie wzywa
sławy Hariego,
która świat oczyszcza,
ta jest przez wrony
wybranym siedliskiem,
nie zaś łabędzie
pławiące się w myśli.
तद्वाग्विसर्गो जनताघविप्लवो
यस्मिन् प्रतिश्लोकमबद्धवत्यपि ।
नामान्यनन्तस्य यशोऽङ्कितानि य-
च्छृण्वन्ति गायन्ति गृणन्ति साधवः ॥ ११॥
tad-vāg-visargo janatāgha-viplavo
yasmin prati-ślokam abaddhavaty api |
nāmāny anantasya yaśo’ṅkitāni yat
śṛṇvanti gāyanti gṛṇanti sādhavaḥ ||1.5.11||
Ten zaś słów potok,
co z ludzi zło zmywa,
choć każda strofa
niezręcznie wiązana,
Nieskończonego
chwalbą naznaczony,
święci go chwalą,
słuchają, śpiewają.
नैष्कर्म्यमप्यच्युतभाववर्जितं
न शोभते ज्ञानमलं निरञ्जनम् ।
कुतः पुनः शश्वदभद्रमीश्वरे
न चार्पितं कर्म यदप्यकारणम् ॥ १२॥
naiṣkarmyam apy acyuta-bhāva-varjitaṃ
na śobhate jñānam alaṃ nirañjanam |
kutaḥ punaḥ śaśvad abhadram īśvare
na cārpitaṃ karma yad apy akāraṇam ||1.5.12||
Z pragnień wyzuta,
bez uczuć do Boga,
chociaż przeczysta,
wiedza nie jaśnieje.
Cóż więc czyn wieczny
w Bogu niezłożony
i niepomyślny,
choćby bez motywów?
अथो महाभाग भवानमोघदृक्-
शुचिश्रवाःसत्यरतो धृतव्रतः ।
उरुक्रमस्याखिलबन्धमुक्तये
समाधिनानुस्मर तद्विचेष्टितम् ॥ १३॥
atho mahā-bhāga bhavān amogha-dṛk
śuci-śravāḥ satya-rato dhṛta-vrataḥ |
urukramasyākhila-bandha-muktaye
samādhinānusmara tad-viceṣṭitam ||1.5.13||
Więc, wielce szczęsny,
twój wzrok nie zawodzi,
prawdą tyś rady,
ślubów dotrzymujesz,
by z pęt uwolnić,
skupionym umysłem
czyny rozważaj
Boga sławetnego.
ततोऽन्यथा किञ्चन यद्विवक्षतः
पृथग्दृशस्तत्कृतरूपनामभिः ।
न कुत्रचित्क्वापि च दुःस्थिता मति-
र्लभेत वाताहतनौरिवास्पदम् ॥ १४॥
tato ’nyathā kiñcana yad vivakṣataḥ
pṛthag-dṛśas tat-kṛta-rūpa-nāmabhiḥ |
na karhicit kvāpi ca duḥsthitā matir
labheta vātāhata-naur ivāspadam ||1.5.14||
Cokolwiek inne
zapragniesz powiedzieć,
widząc osobno,
to z nazwy i kształtu
myśl niestabilna,
jak łódź wiatrem gnana,
nigdy i nigdzie
nie osiągnie lądu.
जुगुप्सितं धर्मकृतेऽनुशासतः
स्वभावरक्तस्य महान् व्यतिक्रमः ।
यद्वाक्यतो धर्म इतीतरः स्थितो
न मन्यते तस्य निवारणं जनः ॥ १५॥
jugupsitaṃ dharma-kṛte ’nuśāsataḥ
svabhāva-raktasya mahān vyatikramaḥ |
yad-vākyato dharma itītaraḥ sthito
na manyate tasya nivāraṇaṃ janaḥ ||1.5.15||
Kto w imię prawa
namiętnych z natury
kusi ohydą,
ten wielkie zło czyni.
Z mocy słów jego
człowiek się utwierdza,
myśli „to prawość”
i już się nie stara.
विचक्षणोऽस्यार्हति वेदितुं विभो-
रनन्तपारस्य निवृत्तितः सुखम् ।
प्रवर्तमानस्य गुणैरनात्मन-
स्ततो भवान् दर्शय चेष्टितं विभोः ॥ १६॥
vicakṣaṇo ’syārhati vedituṃ vibhor
ananta-pārasya nivṛttitaḥ sukham |
pravartamānasya guṇair anātmanas
tato bhavān darśaya ceṣṭitaṃ vibhoḥ ||1.5.16||
Kto widzi jasno,
ten szczęście znać może
Boga bez granic,
co płynie z bezczynu.
Działania Pana
ukaż aktywnemu,
co jest niejaźnią
za sprawą przymiotów.
त्यक्त्वा स्वधर्मं चरणाम्बुजं हरे-
र्भजन्नपक्वोऽथ पतेत्ततो यदि ।
यत्र क्व वाभद्रमभूदमुष्य किं
को वार्थ आप्तोऽभजतां स्वधर्मतः ॥१७॥
tyaktvā sva-dharmaṃ caraṇāmbujaṃ harer
bhajann apakvo ’tha patet tato yadi |
yatra kva vābhadram abhūd amuṣya kiṃ
ko vārtha āpto ’bhajatāṃ sva-dharmataḥ ||1.5.17||
Porzucił prawość,
lecz stopy Hariego
wielbił i upadł
jeszcze nie gotowy –
czyż zło on zyska
w takowym przypadku?
Cóż za pożytek
jest z prawa bez czczenia?
तस्यैव हेतोः प्रयतेत कोविदो
न लभ्यते यद्भ्रमतामुपर्यधः ।
तल्लभ्यते दुःखवदन्यतः सुखं
कालेन सर्वत्र गभीररंहसा ॥१८॥
tasyaiva hetoḥ prayateta kovido
na labhyate yad bhramatām upary adhaḥ |
tal labhyate duḥkhavad anyataḥ sukhaṃ
kālena sarvatra gabhīra-raṃhasā ||1.5.18||
Niech mądry się trudzi,
by to szczęście zyskać,
nieosiągalne
na górze i w dole.
Wszak każde inne
jest na kształt cierpienia,
przychodzi z czasem,
a jego nurt skryty.
न वै जनो जातु कथञ्चनाव्रजे-
न्मुकुन्दसेव्यन्यवदङ्ग संसृतिम् ।
स्मरन् मुकुन्दाङ्घ्र्युपगूहनं पुन-
र्विहातुमिच्छेन्न रसग्रहो यतः ॥१९॥
na vai jano jātu kathañcanāvrajen
mukunda-sevy anyavad aṅga saṃsṛtim |
smaran mukundāṅghry-upagūhanaṃ punar
vihātum icchen na rasa-graho janaḥ ||1.5.19||
Sługa Mukundy,
nie jak inni ludzie,
do egzystencji
nigdy się nie zbliża.
Ciągle pamięta
objęcie stóp Boga,
skosztował smaku
i nie chce porzucić.
इदं हि विश्वं भगवानिवेतरो
यतो जगत्स्थाननिरोधसम्भवाः ।
तद्धि स्वयं वेद भवांस्तथापि वै
प्रादेशमात्रं भवतः प्रदर्शितम् ॥२०॥
idaṃ hi viśvaṃ bhagavān ivetaro
yato jagat-sthāna-nirodha-sambhavāḥ |
tad dhi svayaṃ veda bhavāṃs tathāpi te
prādeśa-mātraṃ bhavataḥ pradarśitam ||1.5.20||
Ten świat jest Bogiem,
chociaż jakby różny.
Z niego wszak trwanie,
zniszczenie, powstanie.
Ty znasz to wszystko,
więc tylkom ci wskazał
na rozmiar piędzi
owy przykład skromny.
त्वमात्मनाऽऽत्मानमवेह्यमोघदृक्-
परस्यपुंसः परमात्मनः कलाम् ।
अजं प्रजातं जगतः शिवाय तन्-
महानुभावाभ्युदयोऽधिगण्यताम् ॥२१॥
tvam ātmanātmānam avehy amogha-dṛk
parasya puṃsaḥ paramātmanaḥ kalām |
ajaṃ prajātaṃ jagataḥ śivāya tan
mahānubhāvābhyudayo ’dhigaṇyatām ||1.5.21||
Wzrok twój niezwodny,
więc sobą jaźń uznaj
cząstką nadjaźni
pierwszego Człowieka,
nienarodzoną,
zrodzoną dla świata –
doceńmy wzejście
wielkich oznak uczuć.
इदं हि पुंसस्तपसः श्रुतस्य वा
स्विष्टस्य सूक्तस्य च बुद्धिदत्तयोः ।
अविच्युतोऽर्थः कविभिर्निरूपितो
यदुत्तमश्लोकगुणानुवर्णनम् ॥२२॥
idaṃ hi puṃsas tapasaḥ śrutasya vā
sviṣṭasya sūktasya ca buddhi-dattayoḥ |
avicyuto ’rthaḥ kavibhir nirūpito
yad uttama-śloka-guṇānuvarṇanam ||1.5.22||
Celem niezłomnym,
co sławią poeci,
ascezy, Wedy,
ofiar należytych,
rozumu, darów,
celnych wypowiedzi
jest opis zalet
Sławionego Wierszem.
अहं पुरातीतभवेऽभवं मुने
दास्यास्तु कस्याश्चन वेदवादिनाम् ।
निरूपितो बालक एव योगिनां
शुश्रूषणे प्रावृषि निर्विविक्षताम् ॥२३॥
ahaṃ purātīta-bhave ’bhavaṃ mune
dāsyās tu kasyāścana veda-vādinām |
nirūpito bālaka eva yogināṃ
śuśrūṣaṇe prāvṛṣi nirvivikṣatām ||1.5.23||
W przeszłym istnieniu
ze służki powstałem,
co mówcom Wedy
służyła, o mędrcze.
Już jako chłopca
mnie posyłano,
bym posługiwał
joginom w czas deszczy.
ते मय्यपेताखिलचापलेऽर्भके
दान्तेऽधृतक्रीडनकेऽनुवर्तिनि ।
चक्रुः कृपां यद्यपि तुल्यदर्शनाः
शुश्रूषमाणे मुनयोऽल्पभाषिणि ॥२४॥
te mayy apetākhila-cāpale ’rbhake
dānte ’dhṛta-krīḍanake ’nuvartini |
cakruḥ kṛpāṃ yady api tulya-darśanāḥ
śuśrūṣamāṇe munayo ’lpa-bhāṣiṇi ||1.5.24||
Byłem ja malcem
posłusznym, spokojnym,
niewielem mówił,
od zabaw stroniłem.
Mędrcy ci łaską
mnie obdarowali,
chociaż ich wizja
wszak była jednaka.
उच्छिष्टलेपाननुमोदितो द्विजैः
सकृत्स्म भुञ्जे तदपास्तकिल्बिषः ।
एवं प्रवृत्तस्य विशुद्धचेतस-
स्तद्धर्म एवात्मरुचिः प्रजायते ॥२५॥
ucchiṣṭa-lepān anumodito dvijaiḥ
sakṛt sma bhuñje tad-apāsta-kilbiṣaḥ |
evaṃ pravṛttasya viśuddha-cetasas
tad-dharma evātma-ruciḥ prajāyate ||1.5.25||
Jeden raz tylko
z ich przyzwoleniem
resztki spożyłem
z talerzy braminów.
Grzechy przepadły,
oczyścił się umysł
i do ich prawa
poczułem ciągotę.
तत्रान्वहं कृष्णकथाः प्रगायता-
मनुग्रहेणाशृणवं मनोहराः ।
ताः श्रद्धया मेऽनुपदं विशृण्वतः
प्रियश्रवस्यङ्ग ममाभवद्रुचिः ॥२६॥
tatrānvahaṃ kṛṣṇa-kathāḥ pragāyatām
anugraheṇāśṛṇavaṃ manoharāḥ |
tāḥ śraddhayā me ’nupadaṃ viśṛṇvataḥ
priya-śravasy aṅga mamābhavad ruciḥ ||1.5.26||
Tam dnia każdego,
gdy oni śpiewali,
słuchałem gawęd
o Krysznie z ich zgodą,
a z każdym słowem
z wiarą wysłuchanym
skłonność wzrastała
do Miłosławnego.
तस्मिंस्तदा लब्धरुचेर्महामुने
प्रियश्रवस्यास्खलिता मतिर्मम ।
ययाहमेतत्सदसत्स्वमायया
पश्ये मयि ब्रह्मणि कल्पितं परे ॥२७॥
tasmiṃs tadā labdha-rucer mahā-mate
priya-śravasy askhalitā matir mama |
yayāham etat sad-asat sva-māyayā
paśye mayi brahmaṇi kalpitaṃ pare ||1.5.27||
O wielce mądry,
gdy wstała ciągota,
myśl ma niezłomna
do Boga przylgnęła.
Ona z mą złudą
sprawiła, że widzę
w brahmanie, w sobie
byt wespół z niebytem.
इत्थं शरत्प्रावृषिकावृतू हरे-
र्विशृण्वतो मेऽनुसवं यशोऽमलम् ।
सङ्कीर्त्यमानं मुनिभिर्महात्मभि-
र्भक्तिः प्रवृत्ताऽऽत्मरजस्तमोऽपहा ॥२८॥
itthaṃ śarat-prāvṛṣikāv ṛtū harer
viśṛṇvato me ’nusavaṃ yaśo ’malam |
saṅkīrtyamānaṃ munibhir mahātmabhir
bhaktiḥ pravṛttātma-rajas-tamo’pahā ||1.5.28||
Gdy bezustannie
słuchałem jesienią
i podczas deszczy
chwał czystych Hariego,
wyśpiewywanych
przez wielkich tych duchem,
miłość powstała,
niszczycielka mroku.
तस्यैवं मेऽनुरक्तस्य प्रश्रितस्य हतैनसः ।
श्रद्दधानस्य बालस्य दान्तस्यानुचरस्य च ॥२९॥
ज्ञानं गुह्यतमं यत्तत्साक्षाद्भगवतोदितम् ।
अन्ववोचन् गमिष्यन्तः कृपया दीनवत्सलाः ॥३०॥
tasyaivaṃ me ’nuraktasya
praśritasya hatainasaḥ |
śraddadhānasya bālasya
dāntasyānucarasya ca ||1.5.29||
jñānaṃ guhyatamaṃ yat tat
sākṣād bhagavatoditam |
anvavocan gamiṣyantaḥ
kṛpayā dīna-vatsalāḥ ||1.5.30||
Kiedy biednych miłośnicy
odchodzili, to łaskawie
sekret wiedzy powtórzyli,
co go pierwej Bóg objawił,
mi lgnącemu, zła zbytemu,
posłusznemu, schronionemu
i powściągliwemu chłopcu.
येनैवाहं भगवतो वासुदेवस्य वेधसः ।
मायानुभावमविदं येन गच्छन्ति तत्पदम् ॥३१॥
yenaivāhaṃ bhagavato
vāsudevasya vedhasaḥ |
māyānubhāvam avidaṃ
yena gacchanti tat-padam ||1.5.31||
Dzięki temu doświadczyłem
złudy Boga Wasudewy,
kreatora, co ma sioło,
do którego mędrcy dążą.
एतत्संसूचितं ब्रह्मंस्तापत्रयचिकित्सितम् ।
यदीश्वरे भगवति कर्म ब्रह्मणि भावितम् ॥३२॥
etat saṃsūcitaṃ brahmaṃs
tāpa-traya-cikitsitam |
yad īśvare bhagavati
karma brahmaṇi bhāvitam ||1.5.32||
O braminie, powiedziano,
że uleczy trójcierpienie
czyn, co w Bogu jest złożony,
we włodarzu i brahmanie.
आमयो यश्च भूतानां जायते येन सुव्रत ।
तदेव ह्यामयं द्रव्यं न पुनाति चिकित्सितम् ॥३३॥
āmayo yaś ca bhūtānāṃ
jāyate yena suvrata |
tad eva hy āmayaṃ dravyaṃ
na punāti cikitsitam ||1.5.33||
Wiarygodny! To, co sprawia,
że chorują tu stworzenia,
ta substancja ich nie leczy,
to kuracja ich uzdrowi.
एवं नृणां क्रियायोगाः सर्वे संसृतिहेतवः ।
त एवात्मविनाशाय कल्पन्ते कल्पिताः परे ॥३४॥
evaṃ nṛṇāṃ kriyā-yogāḥ
sarve saṃsṛti-hetavaḥ |
ta evātma-vināśāya
kalpante kalpitāḥ pare ||1.5.34||
Tak też wszelkie jogi czynu
egzystencji są przyczyną.
Gdy w najwyższym umieszczone,
to jestestwo niwelują.
यदत्र क्रियते कर्म भगवत्परितोषणम् ।
ज्ञानं यत्तदधीनं हि भक्तियोगसमन्वितम् ॥३५॥
yad atra kriyate karma
bhagavat-paritoṣaṇam |
jñānaṃ yat tad-adhīnaṃ hi
bhakti-yoga-samanvitam ||1.5.35||
Czyn, co tutaj jest spełniany
dla uradowania Boga,
na nim wiedza się zasadza
oraz miłość go spowija.
कुर्वाणा यत्र कर्माणि भगवच्छिक्षयासकृत् ।
गृणन्ति गुणनामानि कृष्णस्यानुस्मरन्ति च ॥३६॥
kurvāṇā yatra karmāṇi
bhagavac-chikṣayāsakṛt |
gṛṇanti guṇa-nāmāni
kṛṣṇasyānusmaranti ca ||1.5.36||
Gdzie wciąż czyny są spełniane
zgodnie z Boga zaleceniem,
cechy i imiona Kryszny
tam wzywają, pamiętają.
नमो भगवते तुभ्यं वासुदेवाय धीमहि ।
प्रद्युम्नायानिरुद्धाय नमः सङ्कर्षणाय च ॥३७॥
oṃ namo bhagavate tubhyaṃ
vāsudevāya dhīmahi |
pradyumnāyāniruddhāya
namaḥ saṅkarṣaṇāya ca ||1.5.37||
OM i pokłon tobie Boże!
Myślmy tu o Wasudewie,
o Pradjumnie, Anirudsze,
złóżmy pokłon Sankarszanie!
इति मूर्त्यभिधानेन मन्त्रमूर्तिममूर्तिकम् ।
यजते यज्ञपुरुषं स सम्यग्दर्शनः पुमान् ॥३८॥
iti mūrty-abhidhānena
mantra-mūrtim amūrtikam |
yajate yajña-puruṣaṃ
sa samyag-darśanaḥ pumān ||1.5.38||
Kto nazwaniem tych postaci
Człowieka-ofiarę wielbi
bez postaci, w kształcie mantry,
ów człek widzi doskonale.
इमं स्वनिगमं ब्रह्मन्नवेत्य मदनुष्ठितम् ।
अदान्मे ज्ञानमैश्वर्यं स्वस्मिन् भावं च केशवः ॥३९॥
imaṃ sva-nigamaṃ brahmann
avetya mad-anuṣṭhitam |
adān me jñānam aiśvaryaṃ
svasmin bhāvaṃ ca keśavaḥ ||1.5.39||
O braminie, gdy Keśawa
ujrzał, że jego doktrynę
dobrze sobie przyswoiłem,
dał mi wiedzę oraz władztwo
i uczucie też ku sobie.
त्वमप्यदभ्रश्रुतविश्रुतं विभोः
समाप्यते येन विदां बुभुत्सितम् ।
आख्याहि/प्रख्याहि दुःखैर्मुहुरर्दितात्मनां
सङ्क्लेशनिर्वाणमुशन्ति नान्यथा ॥४०॥
tvam apy adabhra-śruta viśrutaṃ vibhoḥ
samāpyate yena vidāṃ bubhutsitam |
prākhyāhi duḥkhair muhur arditātmanāṃ
saṅkleśa-nirvāṇam uśanti nānyathā ||1.5.40||
Dobrze słuchałeś,
więc również opiewaj
sławę mocnego
kojącą ciekawość.
Trapionych bólem
wyzwala z cierpienia,
innym sposobem
tego nie osiągniesz.
इति श्रीमद्भागवते महापुराणे ब्रह्मसूत्रभाषे पारमहंस्यां संहितायां वैयासिक्यां प्रथमस्कन्धे व्यासनारदसंवादो नाम पञ्चमो‘ध्यायः ||१.५||
iti śrīmad-bhāgavate mahā-purāṇe
brahma-sūtra-bhāṣe
pārama-haṁsyāṁ saṁhitāyāṁ
vaiyāsikyāṃ
prathama-skandhe
vyāsa-nārada-saṃvādo nāma
pañcamo ‘dhyāyaḥ ||1.5||
Oto w chwalebnej wielkiej puranie Bhagawata,
w komentarzu do Sutr wedanty,
w piśmie najlepszych z ascetów,
w utworze syna Wjasy,
w pierwszej księdze
rozdział piąty zatytułowany „Rozmowa Wjasy z Naradą”.