7.68 Ardźuna zabija Śrutajusa

Sańdźaja rzekł:
1 Kiedy zginął Sudakszina
oraz mężny Śrutajudha,
twoja wściekła armia pędem
ruszyła na syna Prythy.

2 Śurasenowie, Wasati,
Abhiszahowie i Śibi
gęsty potok strzał sypnęli
na Zdobywcę Dóbr, o władco.

3 Sześć setek szlachetnych mężów
syn Pandu zgromił strzałami,
reszta w popłochu zmykała
jak zwierzątka przed tygrysem.

4 Gdy ponownie zawrócili,
z wszystkich stron oblegli Parthę,
który niszczył oponentów,
w starciu pragnąc zmorzyć wrogów.

5 Kiedy woje nacierali,
szybko strzałami z Gandiwy
Dóbr Zdobywca ciął ich głowy
i ramiona słał na ziemię.

6 Głowy, które tam spadały,
dywanem pokryły ziemię,
wrony, sępy i ścierwniki*
cień rzucały niczym chmury.

7 Pośród wojów pokonanych
dwóch porywczych, pełnych gniewu:
Śrutajus i Aćjutajus,
z Dóbr Zdobywcą się zmierzyło.

8 Silni, mężni, heroiczni,
z dobrych rodów, zręcznoręcy,
deszczem strzał w niego sypnęli
z lewej oraz z prawej strony.

9 Modląc się o wielką sławę,
o Ardźuny uśmiercenie,
dla korzyści twego syna
dwaj łucznicy w wielkim pędzie

10 tysiąc strzał skrzydlatych słali
z prostym drzewcem ku Ardźunie.
Wściekli, całkiem go zakryli
jak dwie chmury zbiornik wody.

11 Wtem Śrutajus rozsierdzony,
pierwszy pośród rydwanników,
ostrym spiżowym oszczepem
cisnął w stronę Dóbr Zdobywcy.

12 Gromca wrogów, silnie szyty
przez mocnego oponenta,
świadomość nagle utracił,
czym Keśawę skonfundował.

13 Chwilę tę wykorzystując,
Aćjutajus na rydwanie
włócznię ostrą i potężną
posłał ku synowi Pandu.

14 Jakby kwas na ranę wylał
szlachetnemu młodzieńcowi,
który potężnie rażony
wsparł się na proporca drzewcu.

15 Panie ludów, w twojej armii
ryk się rozległ lwu podobny,
gdyż żołnierze pomyśleli,
że Zdobywca Dóbr jest martwy.

16 Kryszna wielce przygnębiony,
widząc Parthę omdlałego,
słowem z serca go pocieszył,
by na duchu druha podnieść.

17 Ci dwaj pierwsi z rydwanników,
którzy cel swój osiągnęli,
Dóbr Zdobywcę, Wasudewę,
deszczem bełtów z każdej strony

18 zakryli wraz z rumakami,
szczytem dyszla i kołami
oraz godłem i chorągwią,
to cudownym się wydało.

19 Bibhatsu, synu Bharatów,
wolno oddech odzyskiwał,
jak ktoś, kto był w świecie zmarłych*
i ponownie z niego wraca.

20 Ujrzał, że rydwan z Keśawą
siecią bełtów jest zakryty,
a wrogowie atakują,
płonąc niczym żywy ogień.

21 Więc przywołał oręż Śakry
wielki rydwannik, syn Prythy,
z niego strzały tysiącami
z prostym drzewcem wytrysnęły

22 i runęły na łuczników
oraz bełty, które słali,
a szybując przez przestworze
strzały Parthy się dzieliły.

23 Żwawo strzałom przeciwdziałał
bełtów impetem syn Pandu,
a z rydwannikami walcząc,
z miejsca w miejsce się przemieszczał.

24 Wartki potok strzał Phalguny
głów i ramion ich pozbawił
i upadli dwaj na ziemię
niczym drzewa ścięte wiatrem.

25 Kres żywota Śrutajusa,
oraz śmierć Aćjutajusa
zadziwiły liczne światy
jak wyschnięcie oceanu.

26 Jeszcze zabił ich pachołków
i rydwanów pięćset zniszczył,
potem na armię Bharatów
natarł, zabijając wojów.

27 Ajutajus i Dirghajus
wściekli się, gdy zobaczyli,
jak zginęli ich ojcowie
Śrutajus i Aćjutajus.

28 Dwaj synowie, pierwsi z ludzi,
zbolali porażką ojców,
natarli na dziecię Kunti,
śląc ku niemu liczne strzały.

29 Ardźuna do granic wściekły
swymi strzały z prostym drzewcem
wysłał obu w oka mgnieniu
do pałacu króla śmierci.

30 Kiedy niszczył wrogą armię
niczym słoń staw z lotosami,
nawet byki pośród wojów
wstrzymać go nie byli w stanie.

31 Woje z Angi tysiącami
dosiadając grzbietów bestii,
wściekli, pierwszym z hufców słoni
syna Pandu otoczyli.

32 Z polecenia Durjodhany
byli tam też Kalingowie,
woje z wschodu i z południa
ze słoniami niczym góry.

33 Jednak kiedy nadciągali,
strzały słane przez Gadhiwę
głowy szybko im ścinały
i ramiona groźne, zdobne.

34 Usłane na ziemi głowy
i ramiona w bransoletach
były jak kamienie złote
okolone żmij całunem.

35 Głowy i ramiona cięte
strzałami bezwiechciowymi,
wszędy w bezładzie leciały
niczym z lasu chmara ptactwa.

36 Szyte tysiącami bełtów
słonie rzeki krwi toczyły,
wyglądały jak w czas deszczy
skały zlane wodą z ochrą*.

37 Ostrymi strzały Bibhatsu
powaleni wszem leżeli
barbarzyńcy szpetnolicy,
co na grzbiety słoni wsiedli.

38 W rozmaitych strojach, królu,
uzbrojeni w różny oręż,
ciała ich we krwi skąpane,
od strzał martwi zajaśnieli.

39 Trafione strzałami Parthy
słonie krwią wymiotowały,
ciał tysiące poranione,
z kornakami, z pachołkami.

40 Te ryczały, te padały,
inne we wsze strony biegły,
w przerażeniu wielkim bestie
samym rykiem powalały,
mając wojów między sobą,
jadowite, w bitwy szale.

41 Jawanowie, Paradowie,
Śakowie wraz z Sunikami,
straszliwi o groźnych oczach,
co asurów czary znali,

42 z łona krowy urodzeni,
barbarzyńcy jak czas straszni,
Daradowie i Darwowie,
a także Abhisarowie
i Pundrowie z Bahlikami,

43 tysiące hord utworzyli,
niemożliwych do zliczenia,
byli niczym deszcz siarczysty
albo jak szarańczy* fala.

44 Dóbr Zdobywca armię przykrył
strzałami jak chmura cieniem,
barbarzyńców włosogębych,
w pół golonych, a w pół z kokiem,
nieczystych wszędy wycinał
swym orężem czarodziejskim.

45 Hordy tych, co żyją w szczepach,
mieszkańcy górskich ostępów
tysiącami strzał nękani
uciekali w przerażeniu.

46 Wrony, wilki, marabuty*
z entuzjazmem krew chłeptały
od strzał ległych barbarzyńców,
koni, słoni, spadłych jeźdźców.

47 Z wojów, koni, wozów, słoni
stworzył rzekę przeraźliwą,
nurt jej po części ukryty,
z krwi potoków wstały fale,
wezbrała od mnogich bełtów,
włosy w niej to wodorosty.

48 Była jak czas końca świata,
głów okrycia – ryb ławice,
słonie tamy utworzyły,
krew płynęła po jej tafli,
nurt to ciała książąt, słoni,
wozów, jeźdźców oraz koni.

49 Tak jak nie ma wzgórz i dolin,
gdy Wasawa zsyła deszcze,
tak też caluteńka ziemia
zatonęła w krwi powodzi.

50 Sześć tysięcy przednich wojów,
a następnie dziesięć setek
rycerzy, byk pośród mężów
wysłał do krainy śmierci.

51 Słonie dobrze rychtowane,
tysiącami strzał przeszyte,
wszędy na ziemi leżały
jak rażone gromem skały.

52 Ardźuna kroczył, mordując
konie, słonie, rydwanników
niczym słoń podczas amoku*,
co tratuje gaj trzcinowy.

53 Jak gąszcz drzew, splątanych pnączy,
suchych traw, drewna i słomy
spala ogień rozniecony
w lesie, wiatrem podsycany,

54 tak też puszczę twoich wojów
spalał ogień syna Pandu
podsycany wiatrem Kryszny,
mając strzały za płomienie.

55 Opróżniał ławy rydwanów
i trupami ścielił ziemię,
Dóbr Zdobywca z łukiem w dłoni,
jakby tańczył w gęstym tłumie.

56 Rozwścieczony strzał potokiem,
z których każda gromom równa,
w ziemię krew do głębi wsączył
i wszedł w armię Bharatową.
Śrutajus, Ambaszthów władca,
wstrzymał go w owym pochodzie.

57 Ardźuna ostrymi strzały,
przybranymi piórem czapli,
w mig zaatakował konie
woja, co się prężył w boju.
Łuk innymi przeciął strzały
i syn Prythy pognał dalej.

58 Ambasztha chwycił maczugę
z oczami pełnymi złości
i przypuścił szturm na Parthę
wraz z Keśawą wielkim duchem.

59 Ów bohater z głośnym śmiechem
wstrzymał rozpędzony rydwan,
dziarsko miotając maczugą,
uderzył prosto w Keśawę.

60 Gdy Ardźuna, gromca wrogów,
dostrzegł cios Keśawie dany
tą maczugą, o Bharato,
na Ambaszthę się rozsierdził.

61 Strzałami z nasadą złotą
zakrył w boju rydwannika
wybornego, wraz z maczugą,
jak wschodzące słońce chmura.

62 Potem Prythy syn strzałami
starł na pył twardą maczugę
wojaka o wielkim duchu,
co cudownym się wydało.

63 Kiedy ujrzał zdruzgotaną
maczugę, następną chwycił
i ponownie się zamierzył
na Ardźunę z Wasudewą.

64 Jego wzniesione ramiona
jak sztandary wraz z maczugą
ściął Ardźuna brzytwowymi,
innym bełtem odjął głowę.

65 Wówczas martwy padł, o królu,
aż stęknęła ciężko ziemia,
jak zwolniony sztandar Indry,
gdy się przetnie jego więzy.

66 Nurzał się w armii rydwanów,
wokół setki słoni, koni,
tak syn Prythy się wydawał
słońcem, co się skryło w chmurach.