7.74 Ardźuna zabija Windę

Sańdźaja rzekł:
1 Kiedy słońce zachodziło,
wycofując swe promienie,
wojska skryte w chmurze pyłu
ruchy swoje spowolniły.

2 Wolno dzień dobiegał końca,
kiedy jedni się zmagali,
inni stali, zawracali,
zwyciężali lub ginęli.

3 Pośród wojów podnieconych,
żądnych zwycięstwa w potyczce,
Ardźuna i Wasudewa
gnali ku królowi Sindhu.

4 Kunti syn ostrymi strzały
drogę torował wśród armii
na szerokość kół rydwanu,
po niej pędził Dźanardana.

5 Gdzie się tylko rydwan zjawił
syna Pandu szlachetnego,
tam się armia rozdzierała
twoich wojsk, o panie ludów.

6 Mężny Daśarha* ukazał
biegłość w wozu prowadzeniu,
gdy zataczał wszędy kręgi
małe, średnie oraz wielkie.

7 Spiżowe, z imienia znakiem,
niczym czas lub ogień kresu,
nałożone na cięciwę,
proste, wielkie, hen lecące,

8 strzały z bambusa*, żelazne,
wielorakie, wymierzone,
wraz z ptakami krew spijały
wszelkich stworzeń dech mających.

9 Ardźuna, stojąc w rydwanie,
pędzącym z prędkością dźwięku,
wrogów mordował strzałami
tak daleko, jak głos sięgał.

10 Zmysłów Pan zawrotnie pędził
końmi dobrze niosącymi,
niczym wiatr albo jak Tarkszja*,
aż się cały świat zadziwił.

11 Rydwan, który słońce niesie,
tak nie bieżył, panie ludów,
ani Indry, ani Rudry,
ani nawet Pana Bogactw,

12 ani nikogo innego
nigdy wcześniej podczas boju,
jak Ardźuny rydwan leciał
jak myśl prędki lub nadzieja.

13 Keśawa, pogromca wrogów,
jadąc poprzez wrogą armię,
konie szybko począł naglić
pośród zmagań, o Bharato.

14 Kiedy pierwsze z koni środek
osiągnęły morza wozów,
z trudem rydwan swój ciągnęły
głodne, spragnione, zmęczone.

15 Ranione licznym orężem
wojów walką podnieconych,
zataczały piękne kręgi
wciąż na nowo, wielokrotnie.

16 Wymijały, pędząc górą,
tysiącami niczym skały
martwe konie oraz słonie,
wozy z ludźmi potrzaskane.

17 W tym to czasie dwaj mężowie,
bracia z Awanti natarli
razem z wojskiem na Pandawę,
który konie miał zmęczone.

18 Z euforią szyli w Ardźunę
sześćdziesiąt i cztery strzały,
siedemdziesiąt w Dźanardanę,
jedną setkę zaś w rumaki.

19 O królu, wściekły Ardźuna,
znawca czułych punktów ciała,
dziewięć prostych strzał wypuścił,
szyjąc w ich wrażliwe miejsca.

20 Wówczas ci dwaj podnieceni
rzeką bełtów wraz zakryli
Bibhatsu razem z Keśawą,
z piersi ryki lwie wydając.

21 Białokonny łuki piękne
niedźwiedzimi przeciął strzały
oraz z godłem dwa proporce,
które złotem się jarzyły.

22 Inne łuki pochwycili
wściekli na potomka Pandu
i ponownie go dręczyli
swymi strzały, o monarcho.

23 Pandu syn, Zdobywca Bogactw,
wielce na nich rozeźlony
dwoma bełtami ponownie
oba łuki pogruchotał.

24 Potem zaś bezwiechciowymi,
ostrymi, z nasadą złotą,
szybko zabił konie, pieszych
oraz bocznych dwóch woźniców

25 i starcowi strącił głowę
z karku swą brzytwową strzałą,
wówczas upadł ten na ziemię
jak zwalone wiatrem drzewo.

26 Kiedy mocarz Anuwinda
ujrzał Windę zabitego,
wziął maczugę i porzucił
rydwan wraz z martwymi końmi.

27 Myśląc o zabitym bracie,
z mistrzów maczugi najpierwszy
pognał, dzierżąc swą buławę,
jakby tańczył ów rydwannik.

28 Anuwinda tą maczugą
Wroga Madhu* walnął w czoło,
ale ten nie zadrżał nawet
jak Mainaka, wielka góra.

29 Ardźuna sześcioma strzały
kark, ramiona, głowę, nogi
przeciął mu, a ten na ziemię
upadł jak kamieni kupa.

30 Towarzysze ich ujrzeli,
jak bez życia, królu, padli,
i rzucili się wzburzeni,
sypiąc strzały tysiącami.

31 Gdy Ardźuna ich uśmiercał
swymi bełty, o buhaju,
wówczas jaśniał niczym ogień
las palący w końcu zimy.

32 Tak wydobył się z kłopotów,
rozgramiając tych dwóch armie,
i promieniał niczym słońce,
gdy rozdziera chmury, wschodząc.

33 Zobaczywszy syna Prythy,
przerazili się Kurowie,
ale zapał odzyskując,
z wszystkich stron nań znów natarli.

34 Widząc, że jest wycieńczony,
a król Sindhu hen daleko,
ryki lwie wydali z piersi
i go wokół osaczyli.

35 Byk wśród ludzi ich zobaczył
pełnych gniewu i się zaśmiał,
bez pośpiechu rzekł Ardźuna
do Daśarhy takie słowa:

36 „Wycieńczone są rumaki,
a król Sindhu hen daleko,
jak uważasz, co najlepiej
będzie teraz nam uczynić?

37 Powiedz o tym, Kryszno, szczerze,
tyś wszak zawsze najmądrzejszy.
Kiedy będziesz przewodnikiem,
dzieci Pandu zwalczą wrogów.

38 Cóż winienem teraz czynić,
w tej materii mnie uświadom.
Zluzuj konie, daj im spocząć,
usuń groty, o Madhawo”.

39 Po tych słowach syna Prythy
Keśawa do niego odrzekł:
„Jestem również tego zdania,
któreś właśnie wypowiedział”.

Ardźuna rzekł:
40 Zatem wstrzymam całą armię,
a ty teraz, o Keśawo,
jak należy wprowadź w życie
czyn, który nam spełnić trzeba.

Sańdźaja rzekł:
41 Wówczas zszedł z ławy rydwanu
Dóbr Zdobywca bez pośpiechu,
ujął Gandiwę i stanął
niczym góra niewzruszona.

42 Kiedy dotknął stopą ziemi,
woje spragnieni zwycięstwa,
myśląc: „Oto jest okazja!”,
z rykiem ruszyli ku niemu.

43 Chmarą rydwanów natarli
na samojednego woja,
napinając swoje łuki
i potoki strzał zwalniając.

44 Rozwścieczeni ukazali
różne bronie i bełtami
przesłonili syna Prythy
jak Dnia Twórcę kryją chmury.

45 Z impetem wpadli na niego
woje na byka wśród wojów,
rycerze na lwa rycerstwa
jak na lwa słonie w amoku.

46 Wówczas syn Prythy ukazał
wielką siłę swoich ramion
rozwścieczony zatamował
liczne wojska z każdej strony.

47 Mocarz strzały przeciwników
wstrzymał swymi pociskami
i bełtami rozlicznymi
raptem wszystkich pozakrywał.

48 Od strzał, co powietrze szyły,
trąc o siebie, panie ludów,
powstał ogień jaśniejący,
który wielki blask roztaczał.

49 Od zebranych tam łuczników,
krwią zbryzganych i dyszących,
od zranionych koni, słoni,
co ryczały, miażdżąc wrogów,

50 od rywali podnieconych,
o zwycięstwo się modlących,
wściekłych, licznych tam stłoczonych
gorąc powstał niemożliwy.

51 Słonie niczym krokodyle,
piechota to ryb ławice,
głośne od dudnienia bębnów,
dźwiękiem muszli rozryczane,
fale z bełtów, nieprzebyte,
wiry krążą ze sztandarów,

52 bezgraniczne, nieprzebrane,
groźne pyłem podniesionym,
żółwiami hełmów pokryte,
pianą chorągwi zdobione,

53 ze skałami z cielsk słoniowych,
niewzruszone morze wozów
syn Prythy jak brzeg powstrzymał
swymi skrzydlatymi strzały.

54 Wówczas mężny Dźanardana*
bez popłochu wyrzekł słowo
do miłego mu Ardźuny,
najlepszego pośród ludzi:

55 „Studni z wodą tutaj nie ma
dla rumaków, o Ardźuno,
o kąpieli tu nie myślę,
ale by pragnienie zgasić”.

56 „Niech tak będzie” – odpowiedział
i bez cienia niepokoju
ziemię strzałą swą przeszywszy,
staw utworzył z pitną wodą.

57 Ze strzał krokwie i kolumny,
ze strzał było zadaszenie,
gmach cudowny Partha stworzył
niczym cieśla uzdolniony.

58 Wówczas Pasterz się roześmiał
i wykrzyknął: „Doskonale!”,
widząc, jak syn Prythy wznosi
gmach ze strzał pośrodku boju.