7.60 Ardźuna relacjonuje sen

Sańdźaja rzekł:
1 Gdy ze sobą rozmawiali,
Dóbr Zdobywca tam się zjawił,
pragnąc ujrzeć swego brata
króla, wraz z towarzyszami.

2 Gdy Ardźuna wszedł do sali,
oddał cześć i stanął z przodu,
byk z Pandawów się poderwał
i z miłością go przytulił.

3 Ucałował jego czoło,
ramionami mocno objął,
błogosławiąc swego brata,
tak z uśmiechem się odezwał:

4 „Jest to pewnym, o Ardźuno,
że zwycięstwa w boju sięgniesz,
gdyż Dręczyciel* jest radosny,
a twój cień się zgadza z kształtem”.

5 Wówczas Dźisznu rzekł do niego:
„Chwała tobie, dziś ujrzałem
wielkie cuda niezrównane,
wszystko to z łaski Keśawy”.

6 I opisał Dóbr Zdobywca,
ku krzepieniu swych przyjaciół,
spotkanie z bogiem Trójokim,
tak jak mógł je sam oglądać.

7 Wówczas wszyscy zadziwieni
ziemi dotknęli czołami,
kłoniąc się Bykogodłemu,
zakrzyknęli: „Doskonale!”.

8 Gdy syn Prawa zgodę wydał,
wszyscy przyjaciele spiesznie
podnieceni wdziali zbroje
i do boju wyruszyli.

9 Jujudhana wraz z Aćjutą
i Ardźuna ucieszeni
obóz zaraz opuścili,
cześć oddawszy Judhiszthirze.

10 Jujudhana i Dręczyciel,
bohaterzy niezmorzeni,
dążyli na jednym wozie
do obozu syna Kunti.

11 Tam dotarłszy, Hryszikeśa
jako woźnica rychtował
wóz do boju z małpim godłem
rydwannika znamiennego.

12 Już gotowy przedni rydwan.
Jadąc, ryczy niczym burza,
blask ma topionego złota
tak jak Twórca Dnia młodziutki.

13 Wówczas tygrys pośród ludzi,
w zbroi, zawsze jadąc z przodu,
rychtowany stawił rydwan
przed Parthą, co ryty spełnił.

14 W świecie najlepszy wśród ludzi,
Zdobny w Diadem, w złotej zbroi,
dzierżąc łuk wraz ze strzałami,
w prawo rydwan swój okrążył.

15 Wysławiany przez braminów
rosłych wiekiem i mądrością,
którzy zmysły okiełznali
i spełniają powinności,
przy wtórze życzeń zwycięstwa,
wspiął się na potężny pojazd,

16 pierwszy z wozów, który wcześniej
hymny zwycięstwa bojowe
uświęciły niczym słońce,
co na niebie błyszcząc wschodzi.

17 Z rydwanników pierwszy w wozie
złotym, w złoto przyodziany,
jaśniał nieskalanym blaskiem
jak słońce nad górą Meru.

18 Wspięli się po synu Prythy
Jujudhana z Dręczycielem
jak Aświnów dwóch za Indrą,
gdy na ryt szedł Śarjatiego*.

19 Pasterz lejce chwycił w dłonie,
najprzedniejszy z dzierżców cugli,
jak Matali*, gdy Wasawa,
aby zabić Wrytrę, ruszył.

20 Prythy syn pomiędzy nimi,
na rydwanie stojąc pięknym,
był jak Księżyc mrok niszczący
między Wenus i Merkurym.

21 Żądny śmierci władcy Sindhu
ruszył gromca hord swych wrogów
jak z Waruną, Mitrą Indra,
kiedy Gwiazdę*znieważono*.

22 Bardowie i heroldowie,
gdy Ardźuna tak podążał,
wysławiali go modłami
i muzyką instrumentów.

23 Zaklęcia bardów, heroldów
o zwycięstwo i dzień dobry,
z instrumentów dźwiękiem zlane
wielce ich uradowały.

24 Wiatr niosący miłe wonie,
czysty, w jego plecy zawiał
i radował syna Prythy,
wrogów jego wysuszając.

25 Pojawiły się omeny
liczne wieszczące zwycięstwo
synów Pandu, a zaś twoim
przeciwne znaczenie wróżąc.

26 Kiedy dostrzegł je Ardźuna,
do łucznika Jujudhany,
który stał po prawej stronie,
w takie słowy się odezwał:

27 „Widzę, że zwycięstwo w boju
mam dziś pewne, Jujudhano,
co mi wieszczą wszystkie znaki,
bohaterze z rodu Śinich.

28 Udam się tam, gdzie przebywa
król, co ziemią Sindhu włada,
który czeka na me męstwo,
pragnąc iść do świata śmierci.

29 Choć zabicie władcy Sindhu
jest dziś moim pierwszym celem,
to tak samo wielkiej wagi
jest ochrona Króla Prawa.

30 Zatem dzisiaj, długoręki,
króla będziesz skrzętnie bronić.
Strzeżony przez ciebie będzie
bezpieczny jak w mojej pieczy.

31 Kiedy ufność w tobie złożę
lub w Pradjumnie rydwanniku,
mogę ze spokojem ducha
zabić, byku, władcę Sindhu.

32 Na mnie jednak nie polegaj,
o Satwato, w żadnej mierze.
Powinność strzeżenia króla
całą swoją duszą spełnij.

33 Gdzie barczysty Wasudewa
lub gdzie ja stoję w odwodzie,
tam nic złego się nie może
zdarzyć – to jest przesądzone”.

34 Po tych słowach syna Prythy,
Satjaki pogromca wrogów:
„Niech tak będzie!” – rzekł i ruszył,
gdzie stał władca Judhiszthira.