7.37 Zręczność Abhimanju

Dhrytarasztra rzekł:
1 Któż syna Ardźuny wstrzymał,
tego wielkiego łucznika,
kiedy prostolecącymi
czynił pogrom wśród mych wojów?

Sańdźaja rzekł:
2 Słuchaj, królu, o wojennej
niezwykłej zabawie chłopca,
co to gromić chciał rydwany,
które Bharadwadźa chronił.

3 Kiedy ujrzał, jak strzałami
mroczy syn Subhadry Śalję,
młodszy brat monarchy Madry
ruszył nań, swe sypiąc strzały.

4 W syna Ardźuny, w woźnicę
oraz w konie dziesięcioma
szył strzałami, głośno rycząc
i wołając: „Czekaj! Czekaj!”.

5 W odpowiedzi syn Ardźuny
jego głowę razem z szyją,
ręce, nogi, łuk, parasol,
konie, sztandar i woźnicę,
z drzewa śami utensylia
oraz wozu trójwiązanie,

6 jarzmo z dyszlem, mocowanie,
koła, sztandar i kołczany,
kół obrońców, cały osprzęt
zdmuchnął swoimi strzałami,
czyniąc to z taką lekkością,
że nikt ruchu nie mógł dostrzec.

7 Upadł na ziemię bez ducha,
nieład szat i ornamentów,
jak figowiec pagodowy*
przez huragan powalony.
Jego słudzy wystraszeni
uciekali w strony wszystkie.

8 Gdy ujrzano jego dzieło,
wokół wspólny krzyk się podniósł,
wszelkie stworzenie wołało:
„Doskonale!”, o Bharato.

9 Gdy brat Śalji poległ w boju,
jego woje tysiącami,
głosząc imię swe, ród, miasto,
spadli na Ardźuny syna

10 wściekli, z rozlicznym orężem,
który w dłoniach swych dzierżyli,
w rydwanach, na słoniach, koniach,
inni pieszo w wielkiej sile,

11 pośród gromkich dźwięków cięciw,
z brzękiem kopyt i obręczy,
krzycząc „hum!” i wrzask podnosząc,
jak lwy rycząc, grzmiąc jak piorun,

12 cięciwą bijąc w karwasze,
wrzeszcząc na dziecię Ardźuny
lub też głośno obwieszczając:
„Dziś już nam nie ujdziesz z życiem!”.

13 Syn Subhadry z lekkim śmiechem
ujrzał tłum ten hałaśliwy –
który tylko pierwszy runął,
tego przeszył skrzydlatymi.

14 Bohaterski syn Ardźuny
delikatnie, z wielkim wdziękiem
walczył, ukazując bronie
różnorodne, lekkobiegłe.

15 Krewny Kryszny władał bronią
daną mu przez Wasudewę
oraz tą od Dóbr Zdobywcy,
na równi z dwoma Krysznami.

16 Ciskał celnie i daleko
ciężki oręż raz za razem,
gdy nakładał, puszczał strzały,
to się jednym ruchem zdało.

17 Jeno łuku krąg widziano
rozedrgany w każdym miejscu
niczym słońca dysk, co blaskiem
ciemność rozprasza dokoła.

18 Brzęk cięciwy się rozlegał
i donośny odgłos dłoni,
niczym gromkie grzmoty chmury,
gdy w czas burzy błyski ciska.

19 Skromny, piękny syn Subhadry,
zawsze korny, ale gniewny,
swoją wielkość chcąc ukazać,
walczył teraz z łucznikami.

20 Będąc pierwej delikatnym,
teraz okrutność przejawił,
jak Dnia Twórca w czas jesieni,
gdy deszczowa pora mija.

21 Bełty mocne, różnorodne,
zaostrzone na kamieniu,
zdobne, w złocie obsadzone,
gniewny miotał je setkami
niczym twórca dnia promienie.

22 Brzytwowe, rozdzierające,
zęby cielca i niedźwiedzie,
żelazne i półżelazne,
z grotem jak złożone dłonie*

23 posłał sławny ku rydwanom
przed obliczem Bharadwadźi,
tak że armia umęczona
odwróciła twarz od niego.