7.35 Abhimanju łamie szyk dysku

Sańdźaja rzekł:
1 Gdy wysłuchał syn Subhadry
przemądrego Króla Prawa,
wnet przynaglił on woźnicę
prosto ku hufcowi Drony.

2 Lecz woźnica, o monarcho,
ponaglany: „Ruszaj, ruszaj”,
odpowiedział Abhimanju,
takie słowa doń kierując:

3 „Pandawowie ponad siły
brzemię na cię chcą nałożyć.
Gdy rozważysz, czy je zniesiesz,
długowieczny, możesz walczyć.

4 Wielce zręcznym jest mistrz Drona,
długo trudził się z orężem,
ty choć również sprawny w boju,
wszak w luksusach się chowałeś”.

5 Abhimanju się uśmiechnął
i przemówił do woźnicy:
„Kim zaiste jest ów Drona
czy zebrani tu rycerze?

6 Mogę ja na czele armii
z bogami walczyć i Śakrą,
co dosiada Airawaty.
Dziś niestraszni mi rycerze.
Nie jest owa armia wrogów
równa mej szesnastej części.

7 Synu woźnicy, mym wujem
jest sam Wisznu gromca świata,
a zaś ojcem jest Ardźuna,
bojaźń w walce mnie nie tyczy”.

8 Abhimanju tak woźnicy
słowa puścił mimo uszu
i ponaglił go: „Bez zwłoki
ruszaj więc ku armii Drony”.

9 Ten, choć w sercu nie był skory,
naglił chyżo mknące konie
złotym rzędem przystrojone,
ledwie trzy lata mające.

10 Rącze konie ponaglone
przez Sumitrę k hufcom Drony,
z wielkim pędem i odwagą
szarżowały wprost na mistrza.

11 Gdy zoczyli, jak naciera,
Kaurawowie, ci przed Droną,
zaraz k niemu wyruszyli,
Pandawowie zaś szli za nim.

12 Wzniesiony miał sztandar z drzewem karnikary,
od Ardźuny lepszy syn w zbroi ze złota,
stęskniony za bitwą rzucił się na wojów
pierwszych w armii Drony jak lwiątko na słonie.

13 O dwadzieścia kroków będąc,
starciem mu odpowiedzieli,
przypomniało to wir Gangi,
kiedy wlewa się do morza.

14 Wojowników w ścisłym zwarciu
sparowanych między sobą
bój rozgorzał hałaśliwy
i okrutny wielce, królu.

15 A gdy bitwa się zaczęła,
która grozą przepełniała,
syn Ardźuny szyk ów przerwał
i weń wszedł na oczach Drony.

16 Kiedy wszedł i tracił wrogów
siłacz w środku wrogiej armii,
wpadł on w wir strumienia słoni,
koni, pieszych i rydwanów.

17 Brzmieniem licznych instrumentów,
krzykiem, wyciem i lamentem,
dźwiękiem „hum”, lwimi rykami,
okrzykami: „czekaj, czekaj!”,

18 strasznym wrzaskiem: „hala, hala!”,
„nie idź!”, „stój!”, „no chodź tu do mnie!”,
„oto tutaj właśnie jestem!” –
takim krzykiem nieustannym,

19 głośną wrzawą, szczękiem, śmiechem,
brzękiem kopyt i obręczy
rozedrgali całą ziemię,
waląc na Ardźuny syna.

20 Hordy, co pierwej nadbiegły,
strzałami, które w nie wrażał,
chyżo gładził szybkoręki,
mąż znający czułe punkty.

21 Rażeni ostrymi groty,
co przeróżne kształty mają,
parli w boju wciąż na niego
niczym szarańcza* na ogień.

22 Zasłał szybko lico ziemi
ich ciałami i członkami,
niczym ołtarz przy ofierze
zaścielony trawą kuśa.

23 Z karwaszem na przedramieniu,
z mieczem, tarczą, napalcznikiem*,
włócznią, toporem, bosakiem,
łukiem, kołczanem, lejcami,

24 z kulą czy z żelaznoszczęką,
strzałką, dzidą czy harpunem,
z procą czy potężną sztabą,
z dygotaczem lub oszczepem,

25 z batem czy ogromną konchą,
z piką, trzymające włosy,
z młotem ciężkim do ciskania,
z pętlą, sztabą czy z kamieniem,

26 z barwnymi bransoletami,
namaszczone wonnościami –
tysiącami ręce wojów
syn Ardźuny poobcinał.

27 Drżące jeszcze, krwią zbrukane –
nimi pole walki zdobił,
jak ciętymi przez Garudę
wężami pięciogłowymi.

28 Z nosem zgrabnym, pięknym licem,
z puklem włosów, kolczykami,
z wargą przygryzioną w złości,
bez skaz, ale krwią broczące,

29 z wieńcem, diademem, turbanem
i skrzącymi klejnotami,
jak lotosy bez łodygi,
o księżyca, słońca blasku,

30 dawniej zdobne miłą mową,
jeszcze perfum woń noszące –
głowami rozlicznych wrogów
zasłał ziemię syn Phalguny.

31 Rydwany jak gród gandharwów,
należycie rychtowane,
już bez dyszla, trójwiązania,
zbyte drzewca rzeźbionego,

32 bez goleni, ramy jarzma,
bez szprych, osi czy obręczy,
zbyte zdobień, kół, siedziska,
czy z osprzętem zdruzgotanym,

33 czy też bez wyposażenia,
z zabitymi wojakami –
ich tysiące pruł strzałami
mąż widoczny w każdym miejscu.

34 Potem słonie z kornakami,
w flagach, z bosakiem*, proporcem,
z kołczanem, w zbrojach, czaprakach,
w obrożach i z popręgami,

35 z dzwonkami, o kłach ostrzonych,
z skroni temporyna* cieknie,
z wojami, co nogi chronią,
wrogie siekł ostrymi strzały.

36 Z Wanaju, z gór czy z Kambodźi,
z Aratty, z kraju Bahlików,
ogon, wzrok i uszy proste,
śmigłe, dobrze utrzymane,

37 doskonale ujeżdżone,
przez obytych wojowników,
z włócznią, dzidą i strzałkami,
pukle, czapraki zniszczone,
pióropusze rozsypane,

38 język na wierzch wywleczony,
wnętrzności, wątroby, oczy,
jeźdźcy martwi, rząd rozdarty,
radość dla hord trupożerców,

39 zbroje, pancerze przecięte,
kałem, moczem powalane –
jaśniał on, kiedy mordował
przednie konie twoich synów.

40 Niczym niepojęty Wisznu
dokonał niemożliwego,
zmącił twą potężną armię,
z trzech formacji* ustawioną,
potem przebrnął rzekę pieszych
pośród twoich, o Bharato.

41 Ujrzawszy, jak syn Subhadry
gwałtem jeden całą armię
nęka ostrymi strzałami,
niczym Skanda szyk asurów,

42 twoi synowie wraz z wojskiem
na wsze strony spozierali,
wzrok ich zastygł, usta suche,
spoceni, a włos zjeżony.

43 Chętni, by zbiec z pola walki,
a niechętni do potyczki,
imię rodu przyzywali
między sobą, pragnąc przeżyć.

44 Zostawiwszy synów, ojców,
druhów, krewnych i przyjaciół,
uciekali, przynaglając
rącze konie oraz słonie.