7.29. Ardźuna walczy z Gandharczykami

Sańdźaja rzekł:
1 Pragdźjotiszę Partha zabił
Indry druha kochanego,
potem w prawo go okrążył,
by hołd oddać potężnemu.

2 Wtem króla Gandhary dzieci,
Wryszaka oraz Aćala*,
bracia, wrogich twierdz zdobywcy,
na Ardźunę się rzucili.

3 Woje w łuki uzbrojeni
z przodu, z tyłu go oblegli,
gwałtem szyli weń strzałami
ostrymi, szybkobiegłymi.

4 On zaś konie, łuk, woźnicę,
rydwan, parasol i sztandar
Wryszaki, syna Subali,
starł na pył ostrymi groty.

5 Tak Ardźuna wciąż na nowo
chmarą strzał i liczną bronią
Gandharczyków prowadzonych
przez Subali synów gromił.

6 Dóbr Zdobywca rozwścieczony
posłał do krainy zmarłych
aż pięć setek Gandharczyków,
rycerzy z wzniesioną bronią.

7 Szybko z rydwanu zeskoczył,
barczysty, gdy padły konie,
i wspiął się na rydwan brata,
drugi w dłonie łuk ujmując.

8 Wryszaka razem z Aćalą
wspięci na jednym rydwanie
bezustannie bełtów potok
ku Bibhatsu posyłali.

9 Wryszaka oraz Aćala,
książęta, twoi szwagrowie,
gwałtem siekli syna Prythy
jak Indrę Wrytra i Bala.

10 Kiedy tylko go zoczyli,
Gandharczycy uderzali,
tak jak lato oraz jesień
dręczą świat upałem, deszczem.

11 Gdy Wryszaka i Aćala,
książęta niczym tygrysy,
przylgnięci do siebie stali
na rydwanie, jedną strzałą
życia zbawił ich Ardźuna.

12 Barczyści, miedzianoocy
bracia o jednakich cechach,
lwom podobni dech stracili
i z rydwanu spadli woje.

13 Dwa ich ciała, miłe krewnym
z wozu wprost na ziemię spadły
i w dziesięciu stronach świata
sławę swą, leżąc, szerzyły.

14 Gdy twe dzieci zobaczyły
martwych wujów, nieulękłych,
łzy obfite uroniły
na majdanie, panie ludów.

15 Kiedy ujrzał swoich braci
biegły w setce zaklęć złudy
Śakuni, rzucił iluzję,
by omroczyć obu Krysznów.

16 Kule z kamienia, rakiety,
włócznie i żelazne pałki,
maczugi, sztaby, bułaty,
dzidy, młoty i harpuny,

17 dygotacze i pazury,
piki, buławy, topory,
brzytwy, trójczłony i strzały
z brzytwą, lilią, zębem cielca,

18 koła, strzały bezwiechciowe
i pociski te kolczaste,
jak i różne inne bronie
z kierunków głównych, pośrednich,
wszem spadały ku Ardźunie.

19 Osły, wielbłądy, bawoły,
lwy, tygrysy, jaki, świerszcze,
niedźwiedzie, domowe wilki,
sępy, małpy, gady, płazy

20 i rakszasy rozmaite,
głodne, wielce rozsierdzone,
na dodatek wszelkie ptactwo,
ku Ardźunie się rzuciły.

21 Rycerz, znawca boskiej broni,
Kunti syn, Zdobywca Bogactw
zwolnił sieci strzał gwałtownie
i we wszystko to uderzył.

22 Trapione przez bohatera
tak srogimi pociskami
dziki ryk wydając z siebie,
bite wszędy zanikały.

23 Nagle ciemność nadciągnęła,
ogarniając wóz Ardźuny,
z niej głos mroczny syna Prythy
rugał okrutnymi słowy.

24 Ardźuna pociskiem gwiezdnym,
silnym, ciemność tę pokonał.
Gdy zniknęła, powódź wody
gigantyczna nadciągnęła.

25 Aby zniszczyć wód strumienie,
pocisk Słońca przęgł Ardźuna,
dzięki niemu owe wody
niemal znikły, wysuszone.

26 Syn Subali różne złudy
wciąż na nowo przywoływał,
lecz oręża siłą wnet je
niszczył, śmiejąc się, Ardźuna.

27 A gdy złudy już zniknęły,
drżąc od razów jego bełtów,
Śakuni jak człek z pospólstwa
zbiegł śmigłymi swymi końmi.

28 Tak Ardźuna, znawca broni,
wrogom wyższość swą ukazał
i zalewał strzał potokiem
szeregi potomków Kuru.

29 Wówczas armia twego syna
gromiona przez syna Prythy
na dwie części się rozpierzchła
jak Ganges*, gdy spotka górę.

30 Zdobny w Diadem ich ciemiężył,
jedni więc za Droną poszli,
a zaś inni rydwannicy
ruszyli za Durjodhaną.

31 Wojska już nie widzieliśmy,
które skryło się w ciemności,
lecz słyszałem dźwięk Gandiwy,
co z południa mnie dobiegał.

32 Konch i werbli głośne dźwięki,
jazgot innych instrumentów,
brzęk Gandiwy przezwyciężył
i odgłosem sięgnął nieba.

33 I znów w południowej stronie
sprawni woje się spotkali,
potykali się z Ardźuną,
ja za Droną podążałem.

34 Liczne, przeróżne korpusy
twoich synów, o Bharato,
zdmuchnął w tym czasie Ardźuna
jak w przestworzu wicher chmury.

35 Gdy nadciągał jak Wasawa,
deszcz obfity strzał ciskając,
wielki łucznik, groźny tygrys,
nikt go wstrzymać nie był w stanie.

36 Twoje wojska wytracane,
przez Parthę tęgo gnębione,
wielu swoich zabijały,
rejterując w różne strony.

37 Bełty słane przez Ardźunę
czaplopióre, tnące ciała,
jak szarańcza* opadały,
dziesięć świata stron skrywając.

38 Konie, piechurów, rydwany
oraz słonie przeszywały
grążąc się, szlachetny, w ziemię
niczym żmije w kretowisko.

39 Drugiej nie musiał posyłać,
gdyż od jednej rwącej strzały
słonie, konie oraz ludzie
tchnienia zbyci, upadali.

40 Wszędy pokryty ludźmi oraz końmi,
od strzał rażonych słoniami padłymi,
jazgotem brzmiący psów, wron* i szakali,
cudownie barwnym jawił się plac boju.

41 Przyjaciel druha, ojciec swego syna,
syn ojca rzucał, nękany strzałami.
By chronić życie, człowiek odstępował
od swoich wozów, gdy Partha go gonił.