7.27. Starcie Bhagadatty

Sańdźaja rzekł:
1 Kryszna pragnął mknąć do boju,
zatem konie syna Pandu
jak myśl chyże, kryte złotem,
naglił w stronę armii Drony.

2 Za pierwszym z Kurów, gdy ruszył,
by strzec swych przed żarem Drony,
Suśarman z braćmi podążył
z tyłu, wielce chciwy walki.

3 Zwycięzca o białych koniach
rzekł do Kryszny niezłomnego:
„Oto wraz ze swymi braćmi
przywołuje mnie Suśarman,

4 nasze wojska, o ciemięzco,
na północy są nękane!
Myśl ma więc jest znów w rozterce,
wskutek tych, co słowo dali.

5 Zabić mam tych, co przysięgli,
czy z niedoli druhów zbawić?
Poznaj stan mojego serca,
cóż mi lepiej jest uczynić?”.

6 Gdy usłyszał syn Daśarhów*
słowa te, rydwan popędził
w miejsce, gdzie książę Trigartów*
syna Pandu przywoływał.

7 Tam Ardźuna Suśarmana
trafił siedmioma bełtami,
jego łuk oraz proporzec
ciął strzałami brzytwowymi,

8 a sześcioma żelaznymi
brata monarchy Trigartów
prędko z koniem i woźnicą
do siedziby śmierci posłał.

9 Suśarman żelazną włócznię,
która wygląd węża miała,
cisnął w kierunku Ardźuny,
a ku Wasudewie oszczep.

10 Włócznię trzema przeciął strzały,
trzema strzały oszczep rzezał,
chmarą zmroczył Suśarmana,
po czym Ardźuna zawrócił.

11 Gdy nadciągał jak Wasawa
z wodospadem strzał obfitym,
nikt pośród twojego wojska
nie mógł wstrzymać straszliwego.

12 Dóbr Zdobywca, nadciągając,
rydwanników pośród Kurów
wyniszczał swymi bełtami
tak jak płomień drewno spala.

13 Nieokiełznanego pędu
roztropnego syna Kunti
oni znieść nie byli w stanie,
jak zwierzęta żaru ognia.

14 Pandu syn wszędy pokrywszy
deszczem strzał szeregi wrogów,
runął wnet ku Pragdźjotiszy
niczym orzeł na ofiarę.

15 Gdy zbiegali Bharatowie,
napiął Dźisznu* swój łuk przedni,
który w walce dobro niesie,
łzy wyciska zazdrośnikom.

16 I naciągnął go Ardźuna,
by wytracać wojowników –
to za sprawą twego syna
hazardzisty i oszusta.

17 Prythy syn, o królu, wzburzył
armię twoich zbrojnych braci,
wówczas ona się rozdarła
jak łódź, co na rafę wpada.

18 Lecz dziesięć tysięcy wojów,
dzierżąc łuki, zawróciło,
myśl kierując ku potyczce,
czy w zwycięstwie, czy w porażce.

19 Jego serce lęku nie zna,
rydwan pędzi nad niedolą,
dźwiga Partha ciężkie jarzmo,
w boju zdolnym jest znieść wszystko.

20 Jak sześćdziesiąt lat mający
słoń w amoku* władny zniszczyć
gęstwę trzciny, tak syn Prythy
sam mordował twoje hufce.

21 Gdy w rozsypce były wojska,
Bhagadatta, władca klanu,
na swym słoniu chyżo natarł
na Zdobywcę Dóbr, Ardźunę.

22 Człowiek-tygrys na swym wozie
stawił czoło mu bez strachu,
gwałtowna była potyczka
między słoniem a rydwanem.

23 Bhagadatta z Dóbr Zdobywcą
po majdanie wędrowali
w wozie, na bojowym słoniu
podług zasad uzbrojonym.

24 Jak triumfujący Indra
z słonia o wyglądzie chmury
Bhagadatta Dóbr Zdobywcę
deszczem wszelkich strzał zalewał.

25 Ów zaś mężny syn Wasawy
strumień bełtów Bhagadatty,
nim do niego dotarł jeszcze,
swoją wiązką strzał poskramiał.

26 Ale książę Pragdźjotiszów
też zatrzymał bełtów potok
i strzałami barczystego
Parthę oraz Krysznę trafił.

27 W gęstej sieci strzał ich skrywszy,
swego słonia wnet przynaglił,
aby zabić syna Prythy
i Aćjutę niezłomnego.

28 Kiedy ujrzał, jak nadciąga
ów słoń wściekły jak śmierć sama,
rydwanem na lewo skręcił,
wielce spiesząc się Dręczyciel.

29 Gdy się z tyłu jednak znalazł
i rycerski zakon wspomniał,
Dóbr Zdobywca nie chciał zabić
słonia wraz z jego kornakiem.

30 A ten słoń miażdżył rydwany,
konie oraz inne słonie,
śląc ich do krainy zmarłych,
i rozzłościł się Zdobywca.