6.81. Bratobójcza walka

I rzekł Sańdźaja:
Syczy Zdobywca-Skarbu mocarny pod naporem strzał niczym wąż kopnięty, pocisk za pociskiem wypuszcza, łamiąc łuki wielkich rydwanników, królów mężnych. A gdy zniszczył ich łuki, od razu do nich samych zaczyna strzelać ten o wielkim duchu, pragnąc ich do cna wytracić. Padają w bitwie krwią zbroczeni, ranni od strzał Syna Indry Mocarnego, mój królu, posiekani na całym ciele, z połamanymi kończynami, bez głów, bez życia, w porozrywanych pancerzach. Lecą na ziemię pokonani siłą Syna Prythy – każdy z nich jest inny, ale wszyscy razem giną w jednej chwili.

Widzi tych synów królewskich bez ducha król Trigartów i wraz rusza na Ardźunę. A z nim trzydziestu dwóch innych wojów, co od tyłu go osłaniają. [5] Otaczają Ardźunę, napinają huczące jak grom łuki i zalewają go wielką powodzią strzał jak chmury deszczowe górę. Pod naporem tej powodzi strzał gniew zapłonął w Zdobywcy-Skarbu i sześćdziesięcioma strzałami olejem polerowanych zabija wszystkich tych, co tyłu tamtych strzegli.

Pokonawszy w boju cały ten oddział liczący sześćdziesiąt rydwanów, przesławny Zdobywca-Skarbu – pełen radości zwycięzca – spiesznie rusza do ataku na Bhiszmę, chcąc go uśmiercić. Król Trigartów widzi martwych rydwanników i całe zastępy swoich krewnych bez ducha, więc rusza na Syna Prythy, by go zabić; przed nim jadą inni królowie. Wojownicy pod wodzą Śikhandina dostrzegają, że ten arcywojownik atakuje Zdobywcę-Skarbu, podjeżdżają zatem z ostrą bronią w rękach do jego rydwanu, chcąc dać mu ochronę. Syn Prythy dostrzega zbliżające się oddziały śmiałych mężów wraz z królem Trigartów i rozbija je w puch strzałami wypuszczonymi z Gandiwy, a sam chce dalej na Bhiszmę jechać. [10] Widzi Durjodhanę wraz z królem Sindhu Dźajadrathą i innymi królami, którzy chcą go powstrzymać. Walczy z nimi srodze, lecz po chwili ich porzuca i z radością w sercu, z łukiem i strzałami w rękach rusza na Bhiszmę – on, którego moc nieskończona, a potęga wielka. Rozjuszony Judhiszthira, straszny swoją siłą, potężny duchem i niezmierny sławą, też porzuca walkę z królem Madry, która była mu przeznaczona i razem z Nakulą i Sahadewą oraz z Bhimaseną jedzie na Bhiszmę Syna Śantanu, by też z nim wojować.

Oblegli Bhiszmę ci arcyrydwannicy, ale on potężny duchem, w broń świetlistą uzbrojony, nawet nie drgnie mimo bliskości wszystkich Synów Pandu. Król Dźajadratha zaś, wierny danemu słowu, okrutnie silny, w jednej chwili strzałami wypuszczonymi z przepysznego łuku rozszczepia łuki tamtych arcyrydwanników. [15] Durjodhana duchem mocarny, kipiąc gniewem, zatruty wściekłością, strzałami świetlistymi jak ogień w Judhiszthirę, Bhimasenę, bliźniaków i Syna Prythy bije. Ranni od strzał z łuków Krypy, Śalji, Śali, Ćitraseny, o potężny, w wielki gniew wpadają, jak bogowie w zwarciu z oddziałami Daitjów. Król Adźataśatru* widząc, że Syn Śantanu broń Śikhandinowi potężnemu duchem zdruzgotał, rozsrożył się wielce i pełen gniewu powiada do niego:
– W obecności swego ojca powiedziałeś do mnie, że zabijesz Bhiszmę-O-Wielkim-Ślubie powodzią strzał jasnych jak słońce. Zaklinałeś się, że prawdę mówisz, że obietnicy dotrzymasz! Nie spełnisz jej, jeśli w boju nie zabijesz Tego-O-Boskim-Ślubie! Nie bądź wiarołomcą, bohaterski mężu! [20] Bacz na Prawo, ród swój i sławę! Popatrz na Bhiszmę, jak w dzikim pośpiechu spala zastępy moich wojowników powodzią strzał o grotach bardzo ostrych – niczym sam Czas, co w mgnieniu oka śmierć przynosi. Dokądże pójdziesz ze złamanym łukiem, nie zważając na bój, pokonany przez Bhiszmę, Syna Śantanu, porzuciwszy swych krewnych i towarzyszy? Zaprawdę, nie to ci przystoi! Wszak teraz, widząc Bhiszmę nieskończenie mężnego i naszą armię rozbitą, w rozproszeniu, przestraszyłeś się, Synu Drupady, a twoja twarz pełna smutku. Nawet nie wiesz, że Zdobywca-Skarbu sławny na całej ziemi walczy teraz w tej wielkiej bitwie. Jak możesz bać się Bhiszmy, bohaterze?

Słysząc te twarde, pełne mądrości słowa Króla Prawa, Śikhandin potężny duchem uznaje je za rozkaz i pędem rusza do walki, chcąc uśmiercić Bhiszmę, o królu. [25] Ale zatrzymuje go Śalja swoją straszliwą niepokonaną bronią. Widzi Śikhandin Syn Drupady, mocą równy Indrze, ową broń wzniesioną do góry niczym Ogień na końcu Wieku, ale nie traci przytomności umysłu, lecz do walki staje i strzałami daje odpór – ów wielki łucznik. I po inną broń sięga – groźną broń Waruny – by tamtego w odwecie uderzyć. Widzą mieszkańcy nieba i ziemi widzą, jak broń Śalji w drobny pył się rozpada. Tymczasem Bhiszma, mąż potężny, mój królu, rozszczepia łuk króla Judhiszthiry Syna Pandu, Potomka Adźamidhy, i jego wielobarwne godło, rycząc przy tym ogłuszająco.

Zoczył Bhimasena, że przerażony Judhiszthira łuk ze strzałami upuszcza, przeto za maczugę chwyta i biegnie w kierunku Dźajadrathy. [30] Na widok Bhimaseny z maczugą w dłoni biegnącego ku niemu z wielką prędkością, Dźajadratha przeszywa go pięćdziesięcioma ostrymi strzałami, jak pałka Jamy strasznymi. Rozpędzony Wilczobrzuch nie zwraca na to uwagi, serce ma gniewem przepełnione i wszystkie rumaki króla Sindhu rodem z Aratty zabija. Na ten widok twój syn Durjodhana o bezmiernej sile spiesznie rusza, by uśmiercić Bhimę – ze wzniesioną bronią króla bogów przypomina. Bhima gromko ryczy i go atakuje, grożąc mu maczugą wzniesioną, podobną do pałki Jamy. Widzą to wszyscy Kaurawowie i porzucają twego syna, chcąc uniknąć strasznych ciosów; uciekają wśród tej pełnej zgiełku, okrutnej rzezi, Bharato, która rozum odbiera. [35] Jeno Ćitrasena jasną myśl zachował i spostrzegłszy, że ku niemu ta wielka maczuga leci, zeskakuje z rydwanu jak lew ze skały, chwyta za tarczę nieskalaną i pieszo pędzi w inne miejsce pola bitwy. A maczuga sięga jego rydwanu jasnego, roztrzaskuje go, zabija konie i woźnicę, aż wreszcie pada na ziemię płonąca jak meteor zbłąkany z nieba. Radują się twoi ludzie wraz z wojownikami, widząc czyn cudowny, Bharato, wszyscy ryczą pospołu i cześć twemu synowi oddają.