6.76. Gorączka Durjodhany

I rzekł Sańdźaja:
Rozjechali się bohaterowie do swoich obozów, o wielki królu, krwią zbroczeni, po całym dniu, w którym wzajemnie sobie cierpienie zadawali. Odespawszy jak należy, uczcili siebie nawzajem i w pełnym uzbrojeniu na polu bitwy znów się pojawili, gnani pragnieniem walki.

Wtedy twój syn, o królu, ogarnięty niepokojem, krwią skrzepłą umazany, zwrócił się do swego pradziada Bhiszmy:
– Nasze oddziały są straszne, budzące grozę, ustawione jak trzeba, liczne godła je zdobią, a jednak bohaterscy Pandawowie zalewem swych rydwanów w jeden mig je złamali, rozbili, rozdusili. [5] Bhima wprowadził nas wszystkich, pełnych sławy, w zamroczenie i wszedł w sam środek naszego Szyku Makary podobnego do gromu, a mnie samego zranił straszliwymi strzałami jakoby pałkami Śmierci. Gdy zobaczyłem go rozsierdzonego, strach mną wstrząsnął, o królu, i do dziś nie zaznałem spokoju! Chcę twojej łaski się dobić, wiarogodny, chcę zwyciężyć i zabić Pandawów!

Na te słowa mądry Syn Gangi potężny duchem, najlepszy spośród wojowników, uśmiechnął się, poznając, że w Durjodhanie gniew narasta, i tak mu odpowiedział:
– Podejmę największy wysiłek, by przełamać ich szyki, synu królewski, całym sercem pragnę dać ci zwycięstwo i szczęście. Nie wzdragam się przed niczym, co by dobru twojemu służyło. Ale owych strasznych wielu rydwanników znamienitych, najśmielszych ze wszystkich znawców sztuki wojennej, którzy pomagają Pandawom w walce, nieznużenie plując jadem gniewu, nie da rady siłą przewalczyć – pysznią się swym męstwem, pełni nienawiści do ciebie. [10] Ja będę z nimi wojował całym sobą, aż do utraty życia, bohaterze! W tej bitwie za twoją sprawę, o szlachetny, życia swego nie oszczędzę! Dla ciebie spaliłbym wszystkie światy z bogami i Daitjami, a cóż dopiero twych wrogów na tym polu bitwy! Będę walczył z Pandawami, bo chcę, byś rad był, książę!

Usłyszawszy te słowa, Durjodhana radość poczuł w sercu i zadowolony wydał rozkaz do wszystkich królów:
– Wychodzimy w pole!

Na jego rozkaz w jednej chwili wyruszyły formacje rydwanów, konnych, piechurów i słoni, pełne podniecenia, mój królu. Wielkie oddziały słonnicy, kawalerii i piechoty o różnorodnym uzbrojeniu stanęły na polu bitwy, świetnie się prezentując. [15] Wszędzie widać oddziały dobrze oporządzonych słoni, stojących w zastępach, dowodzone przez wojowników znających się na orężu i broni, królu mężów!

Rydwany jadą, piechurzy biegną, cwałują konie poganiane rozkazem jeźdźców, wzbija się jasna kurzawa niczym światło słońca o wschodzie, zasłaniając jego blask promienny. Łopocą proporce u rydwanów i przy uprzęży słoni, wiatr nimi wieje na wszystkie strony, migocą niczym błyskawice splatające się z chmurami w niebiosach. A gdy zaczęto łuki napinać, wielki, straszny łoskot się rozległ, podobnie jak ongiś ocean dudnił, gdy bogowie i wielcy asurowie ubijali go na początku Wieku. Ryczy straszliwie wojsko twoich synów, różnokształtne, różnobarwne, w podnieceniu, śmiercią grożąc armii wroga – podobne powodzi chmur przy końcu Wieku.