6.89. Ucieczka wojsk

I rzekł Sańdźaja:
Uciekają twoi wojownicy pod naporem pocisków rakszasy, a tymczasem Ghatotkaća do Durjodhany podjeżdża, chcąc mu śmierć zadać. Ale gdy tamci zoczyli, że on nadlatuje ku nim w wielkim pędzie, ruszają mu naprzeciw, by go trupem położyć, bojem upojeni. Napinają mocarni giętkie jak palmira łuki i jadą tam, gdzie tamten Ghatotkaća stoi samojeden, do stada lwów ryczących podobni. Ze wszystkich stron deszczem strzał go zalewają jak jesienne chmury burzowe górę strugami deszczu. [5] Zadrżał, ciężko ranny, niczym słoń bodźcem kłuty i wzbija się w powietrze niby Syn Winaty*. Jego rozgłośne przeraźliwe ryczenie gromy burzy jesiennej przypomina, świat cały wypełnia.

Słyszy ryk rakszasy król Judhiszthira, najlepszy wśród Bharatów, i do Bhimaseny powiada:
– Oto rakszasa walczy z Synami Dhrytarasztry, wielkim rydwannikami. Słyszę jego potworny ryk. Boję się, że napór ich sił może być dla niego zbyt wielki, mój miły. Zarazem nasz wściekły pradziad zamierza wybić Pańćalów, a Phalguna* w ich obronie cały swój wysiłek wkłada, z wrogami walcząc. Oto przed tobą podwójne zadanie, długoramienny, a zatem ruszaj i ocal Syna Hidimby. [10] W wielkim bowiem niebezpieczeństwie się znalazł.

Na te słowa Wilczobrzuch do ataku się zrywa, jego lwi ryk budzi przerażenie królów, a pęd, z jakim pole bitwy przemierza, jest niczym pęd morskich fal w czasie przypływu, mój królu. Za nim jadą Satjadhryti i Saućitti upojony bojem, i Śrenimant, Wasudana, syn króla Kaśi, oraz Synowie Draupadi, a także wielcy rydwannicy z Abhimanju na czele: Kszatradewa, Wikranta i Kszatradharma oraz król Nadbrzeża Nila dufny w swoją siłę. Ten wielki oddział rydwanów Syna Hidimby otacza. Z nimi ciągną słonie w szale nieprzerwanym i sześć tysięcy konnych wojowników. [15] Wszyscy osłaniają Ghatotkaćę, króla rakszasów, potężnym lwim rykiem, dźwiękiem obręczy rydwanów i tętentem kopyt ziemię w dygot wprawiając.

Słysząc te odgłosy, twoi wojownicy ze strachu przed Bhimą trząść się poczynają, ich twarze bladość pokrywa i odstępują od Ghatotkaći, mój królu. Teraz w różnych miejscach pola bitwy walki się toczą – między twoimi ludźmi o duchu potężnym i tamtymi, co nigdy przed bitwą się nie cofną. Wielcy rydwannicy biją w siebie pociskami o różnym kształcie, podjeżdżają do siebie, szykując się do ciosu. Przerażający jest ten bój bezładny, budzi lęk w tchórzliwych. [20] Jeźdźcy na słoniach nacierają na konnych, piechurzy na oddziały rydwanów – wszyscy się wzajem atakują wielkiej sławy spragnieni. Gęsty pył przestwór wypełnia, wnoszą go rydwany, co się ze sobą zderzają, padający ludzie i wierzchowce, stopy i koła, co w ziemię biją. Kurzawa spowija szczelnie pole bitwy ciemnoczerwoną barwą, aż walczący swoich i obcych rozpoznawać przestają. W tej strasznej rzezi, bezmiernej, włos jeżącej, syn ojca nie odróżnia ani ojciec syna. Łoskot broni i krzyk ludzi się niesie jak od pożaru gajów bambusowych, co w ogniu trzaskają, o najlepszy z Bharatów. [25] Wylewa się rzeka falująca krwią i wnętrznościami ludzi i zwierząt, z ich włosów są jej wodorosty* i trawy przybrzeżne. Słyszę, jak dudnią głowy od ludzkich ciał odcinane jakoby lawina schodziła. Ziemię ludzkie ciała bezgłowe pokrywają, słonie z odciętymi kończynami, rozdarte ranami konie. Wielcy rydwannicy różnymi pociskami strzelają, jadą na siebie do uderzenia gotowi. Ponaglane przez jeźdźców konie ruszają na inne, wpadają na siebie i martwe na ziemię lecą. [30] Wojownicy z oczyma czerwonymi od gniewu całym pędem na siebie szarżują i w bliskim uścisku śmierć sobie wzajemnie zadają.

Popędzane przez poganiaczy słonie, i nasze, i tamtych, czubkami kłów się mordują. Widzę je w zakrwawionych ogłowiach, zdobne w proporce, gdy się w jedno stapiają jak wielkie chmury od błyskawic jasne. Poharatane kłami, z łbami rozbitymi przez topory, pędzą na siebie sobie niczym chmury burzowe rycząc. Inne z trąbami na dwoje rozciętymi, z wyrwanymi nogami padają wśród łoskotu bitwy podobne górom, którym skrzydła odcięto. [35] Jeszcze inne z pooranymi przez kły bokami broczą krwią obficie niby górskie zbocza antymonem płynące. Na innych, od strzał żelaznych rannych, przeszytych włóczniami, wciąż martwi jeźdźcy siedzą; podobne są górym, których szczyty strzaskano. Są też takie, które tratują setki rydwanników, konnych i piechurów – rozjuszone, ślepe od szału, bez dozoru.

Rumaki krwawią od pocisków i uderzeń włóczni przez konnych miotanych, cwałują bezładnie we wszystkie strony, straszny popłoch na polu bitwy wzbudzają. Jeźdźcy na rydwanach, synowie wielkich rodów na śmierć gotowi, siłę wielką wykazują, czyniąc swe dzieło bez cienia strachu. [40] Atakują się wzajemnie jak w czas pojedynku o pannę*, pragnąc sławy za życia lub nieba po śmierci – mistrzowie walki, o królu. W trakcie tych walk, od których włos się jeży, większość wojowników Synów Dhrytarasztry zmuszona do odwrotu zostaje.