6.59. Walka Bhimaseny

I rzekł Sańdźaja:
W czasie onej rzezi słoni twój syn Durjodhana wydaje rozkaz wszystkim swoim wojskom:
– Zabijcie Bhimasenę!

I oto oddziały wojska, ponaglone tym rozkazem, rzucają się ku Bhimasenie, który ryczy przeraźliwie. [5] Poszła ta powódź wojska niezmierzona, nawet przez bogów niepowstrzymana, nie do przejścia jak ocean w trakcie przypływu – kłębi się rydwanami, słoniami i rumakami, huczy od konch i kotłów – nieskończone bezbrzeżne jezioro królów – ocean wojsk bezgraniczny, niewzruszony… a Bhimasena mu się oparł niczym wał przybrzeżny. Na własne oczy widzę ten czyn Bhimaseny, mój królu – cudowny, niezwykły, nadludzki! Faluje ziemia od rumaków, rydwanów, słoni, a on ją nieomylnie maczugą grzmoci, tę powódź wojska powstrzymuje i dalej trwa ten arcyrydwannik Bhima na posterunku, wśród zgiełku bitwy, niewzruszony jak góra Meru. [10] W tej straszliwej, wypełnionej wrzawą chwili Pandawowie i ich synowie, Dhrysztadjumna Wnuk Pryszaty, Abhimanju Syn Draupadi i wielki rydwannik Śikhandin nie porzucają mocarnego Bhimaseny, chociaż strach w nich rośnie. A on znów chwyta maczugę, żelazną, ciężką, wielką i zabija twoich wojowników niczym sama Śmierć z pałką. Przechadza się po polu bitwy potężny Bhima Pandawa jak Ogień u kresu czasu, miażdży zastępy rydwanów i rumaków, wszystkich w tym boju zabija, niczym potężny Czas pod koniec Wieku, w pędzie ciągnie za sobą splątane lejce rydwanów bez koni, tratuje słonie jak słoń puszczański sitowie. Strąca rydwanników z rydwanów, słonników ze słoni, konnych z grzbietów koni i w ziemię ich wdeptuje. [15] Pole bitwy usłane martwymi zwierzętami domostwo Śmierci przypomina. Wpatrują się wszyscy w maczugę Bhimaseny Syna Kunti wielkodusznego – podobną do dzidy Rudry rozjuszonego, gdy zabija stworzenia, podobną do pałki Jamy, straszną, huczącą jak grom Indry, przeraźliwą, śmiercionośną, a on sieje zniszczenie, przybrawszy złowrogą postać Czasu w końcu Wieku. I widząc, jak przegania z miejsca na miejsce tę wielką armię podobny do nadchodzącej Śmierci, Kaurawowie nieomal zmysły ze strachu tracą. Gdziekolwiek oczy obróci Pandawa, unosząc swoją maczugę, od samego jego spojrzenia całe oddziały giną.

[20] Tymczasem Bhiszma patrzy, jak Wilczobrzuch spustoszenie sieje wśród twoich wojowników, niezwyciężony dzięki swej ogromnej sile, jak pożera szyki niczym Śmierć – Sprawca-Końca z otwartą paszczą, wielką maczugą strasznych czynów dokonując. Znienacka do niego Syn Śantanu podjeżdża z łoskotem kół rydwanu świecącego jak słońce i ulewą strzał go zakrywa jak chmura deszczowa. Widzi Bhima potężny duchem, że ku niemu Bhiszma się zbliża niczym Śmierć – Sprawca-Końca z otwartą paszczą i rusza na niego, zawzięty. I w tym momencie Satjaki, bohater z rodu Śiniego, pamiętając o złożonym ongiś ślubowaniu, rusza na wielkiego pradziada, po drodze zabijając nieprzyjaciół z łuku mocnego i w popłoch wprawiając wojsko twego syna. [25] Wszystkie jego oddziały, Bharato, nie mogą powstrzymać Satjakiego, gdy tak pędzi na rydwanie zaprzężonym w konie o srebrnym połysku, strzały wypuszczając. Alambusza Potomek Ryśjaśryngi rani go ostrymi grotami, ale Wnuk Śiniego zwala go z rydwanu, trafiwszy weń strzałami czterema. Patrzą wojownicy, jak ten najlepszy wśród Wrysznich krąży między nimi, miotając buhajami Kaurawów, rycząc raz za razem, jak słońce w południe płonąc, i nie powstrzymać go rady nie dają. I wszyscy tracą ducha bojowego, o królu, poza Bhuriśrawasem Synem Somadatty. To on, Bharato, chwyta łuk nadzwyczaj chyży i widząc, jak jego oddziały rydwanów się wycofują, atakuje Satjakiego, żądny walki.