6.57. Śmierć Syna Sanjamaniego

I rzekł Sańdźaja:
Tymczasem Aśwatthaman Syn Drony, Bhuriśrawas, Śalja, Ćitrasena oraz Śala Syn Sanjamaniego ruszają na Abhimanju Syna Subhadry. Wszyscy się przyglądają, jak on samojeden daje odpór tej piątce pełnych werwy tygrysów ludzi, podobny młodemu lwu wśród słoni. Nikt – ani celnością oka, męstwem ani siłą, ani orężem, ani lekkością ręki – nie może dorównać siostrzeńcowi Kryszny. Lecz kiedy Ardźuna syna własnego zmagającego się w boju, wrogów pogromcę, zoczył, ryknął lwim rykiem, sam do walki gotów. [5] A twoi ludzie, widząc wojska Durjodhany w śmiertelnym uścisku, panie plemion, otoczyli go ze wszystkich stron, Indro wśród królów.

Syn Subhadry, szlachetny nikczemników zabójca, jurny, silny, podjeżdża do armii Dhrytarasztrowiców. Widzę, jak jego łuk wielki lekko mu w rękach chodzi, jasny niczym słońce, gdy on w bitwie tamtych rozgramia. Jedną strzałą trafia Syna Drony, pięcioma Śalję, ośmioma godło Syna Sanjamaniego rozdziera. Pierzastą strzałą zbija z kursu wielką włócznię, którą Bhuriśrawas Syn Somadatty rzucił – o złotym drzewcu, o ostrym grocie, podobną do węża. [10] Przerażające strzały Śalji, co lecą ku niemu tysiącami, powstrzymuje i konie mu zabija. Bhuriśrawas, Śalja, Aśwatthaman i Śala, choć kipią z wściekłości, nie mogą pokonać siostrzeńca Kryszny ufnego w ramion swoich siłę.

Ale oto, o wielki królu, na rozkaz twojego syna, woje Trigartów i Madrich razem z Kekajami, w liczbie trzydziestu pięciu tysięcy, najprzedniejsi znawcy sztuki łuczniczej, przez wrogów w boju niezwyciężeni, otaczają Ardźunę Zdobnego-W-Diadem, co chęcią mordu dyszy, gdy obok syna stoi. Dowódca armii Pandawów, książę Pańćalów Dhrysztadjumna, przez wrogów niepokonany, widzi, że ojciec i syn, dwaj buhaje ludzi, w pułapce się znaleźli. [15] W otoczeniu wielu tysięcy rydwanów i słoni, setek tysięcy konnych i piechurów, z napiętym łukiem, pełen gniewu, wydaje swoim wojowników rozkaz do walki i rusza na wojska Madraków i Kekajów – pogromca wrogów. Ach, jakże pięknie wygląda wojsko pod wodzą tego przesławnego, co mocny łuk w dłoniach trzyma, z oddziałami rydwanów, słoni i konnicy gotowymi do walki!

Książę Pańćalów, jeszcze nim do Ardźuny dojechał, trzema strzałami w pierś trafia Krypę Syna Śaradwaty, o potomku Kurów. A potem uderza na Madraków. [20] Dziesięciu dziesięcioma strzałami przeszywa samojeden i dalej, rozochocony, strzałą niedźwiedzią zabija konia Krytawarmana, a Damanę Syna Paurawy żelazną, o szerokim grocie, uśmierca – ten pogromca wrogów wielkoduszny. Śala Syn Sanjamaniego trzydzieści strzał wypuszcza w księcia Pańćalów, upojonego bojem, a dziesięć – w jego woźnicę. Tamten wielki łucznik, mocno trafiony, kąciki warg oblizuje i wraz łuk Śali strzałą niedźwiedzią łamie, bardzo ostrą. W niego samego dwudziestoma pięcioma strzałami strzela, zabija mu konie, mój królu, i obu bocznych woźniców. [25] Syn Sanjamaniego ostaje się na rydwanie z martwymi końmi, ale dostrzega króla Pańcalów i wnet przerażający miecz żelazny, doskonały, wyciąga i na piechotę rusza w kierunku rydwanu Dhrysztadjumny potężnego duchem. Pędzi do niego niczym wielka powódź, niczym wąż z nieba spadający, wywija mieczem i potrząsa tarczą podobny do samej Śmierci przez Czas uwolnionej, wydaje się, że płonie od świetlistego oręża, mocarny jak słoń w szale – widzą go Pandawowie i Dhrysztadjumna Wnuk Pryszaty. Biegnie Śala ku rydwanowi syna króla Pańćalów z ostrym mieczem w ręku, z tarczą i strzałami, szybszy niż pędzący pocisk, już jest przy nim, a rozwścieczony dowódca Pandawów maczugą mu głowę rozbija. [30] Bez tchu na ziemię osuwa się Syn Sanjamaniego, mój królu, miecz i świetlisty kołczan wypadają mu z dłoni. Najwyższą sławę zdobył Dhrysztadjumna o wielkim duchu i strasznej sile, kiedy zabił tamtego samym czubkiem maczugi!

Po śmierci Śali Syna Sanjamaniego – tego wielkiego łucznika i rydwannika – okrzyki przerażenia rozległy się w twojej armii, o szlachetny! A gdy sam Sanjamani zobaczył, że jego syn poległ, wpadł we wściekłość i pędem ruszył na księcia Pańćalów upojonego bojem. I widzieli Kurowie i Pandawowie, jak ci dwaj mężni woje, arcyrydwannicy, zwarli się w boju. [35] Sanjamani, zabójca obcych bohaterów, w gniewie trzema strzałami uderzył we Wnuka Pryszaty jakoby bodźcami wielkiego słonia skłuwał. Uderzeniem w samą pierś go zranił wściekły Śalja, ozdoba wojny. I bój się toczył dalej.