6.75. Gorączka Durjodhany

I rzekł Sańdźaja:
Słońce już krwawą łuną ku zachodowi chylić się zaczyna, kiedy król Durjodhana, niesyty walki, rusza na Bhimę, chcąc go zabić. Rozsrożył się Bhimasena, widząc, że biegnie ku niemu ów bohater wśród mężów, niezachwiany w swej wrogości, i woła do niego:
– Nadchodzi wreszcie ta chwila przez tyle lat wyczekiwana! Zaraz cię zabiję, chyba, że zrezygnujesz z walki. Odpłacę ci dzisiaj za cierpienia Kunti, za nasz żywot w puszczy i za cierpienia Draupadi. [5] Upokorzyłeś Pandawów, gdyś z Judhiszthirą grał w kości, i właśnie za ten grzech doczekasz się klęski, Synu Gandhari! Słuchając wcześniejszych podszeptów Karny i Śakuniego Syna Subali, bezmyślnie robiłeś Pandawom to, co chciałeś. Wiedziony głupotą własną wzgardziłeś błaganiami Daśarhy* i pełen radości przez Ulukę* wieści nam słałeś. Ale dzisiaj cię zabiję razem z twymi krewniakami i poplecznikami. [10] Odpłacę ci za twoje złe czyny, które wcześniej popełniłeś!

To powiedziawszy, wielki łuk wyciągnął, zakołysał nim kilka razy, a potem nałożył na cięciwę strzały budzące grozę, do wielkich piorunów podobne, z czubami jak grom ogniem rozpalonymi, niechybnymi i – furią przepełniony – błyskawicznie strzela w Sujodhanę dwadzieścia sześć razy. Dwiema łamie mu łuk, dwiema woźnicę zabija, czterema chyże konie posyła do siedziby Jamy, kolejnymi dwiema strzałami z głośnym świstem parasol u świetnego rydwanu króla rozdziera, trzema zrywa jego świetne godło płomieniejące, a zerwawszy je, ryczy rozgłośnie na oczach twego syna – ów zabójca wrogów. Leci na ziemię świetliste godło, migocące licznymi drogocennymi kamieniami jak błyskawica z chmury znienacka wypada. [15] A wszyscy królowie widzą to godło dowódcy Kurów w kształcie słonia, jasne jak słońce, w klejnoty zdobne – strzaskane.

A wtedy Bhima, wielki wojownik, uśmiechnął się półgębkiem i w niego samego dziesięcioma strzałami uderza jakby bodźcami kłuł słonia wielkiego. Król Sindhu, arcyrydwannik Dźajadratha, osłania z tyłu Durjodhanę tam, gdzie stoją inni dzielni wojownicy. Krypa, świetny rydwannik, bierze Durjodhanę, zawziętego Potomka Kaurawów, o sile niezmierzonej, na swój rydwan, a wzburzony król, trzęsąc się cały od głębokich ran zadanych strzałami Bhimy, na ławie rydwanu siada. [20] Dźajadratha zaś, chcąc zabić Bhimę, zakleszcza go wieloma tysiącami rydwanów ze stron wszystkich.

Dhrysztaketu, mój królu, i mężny Abhimanju, Kekajowie wraz z Synami Draupadi atakują twoich synów. Ćitrasena, Sućitra, Ćitraśwa, Ćitradarśana, Ćarucitra, Sućaru, Nanda i Upananda – tych ośmiu wielkich łuczników, młodzików pełnych chwały, otacza rydwan Abhimanju. Od razu uderza na nich dumny Abhimanju i każdego z nich przeszywa pięcioma strzałami o giętych łączach. [25] Tamci zaś, pełni zaciekłości, ostrymi strzałami podobnymi do gromu Indry, do Śmierci samej, i innymi różnymi pociskami najświetniejszy rydwan Syna Subhadry zalewają jak górę Meru chmura burzowa deszczem. Pod naporem strzał Abhimanju, obeznany z bronią i bojem upojony, mój królu, walczy z twoimi jak Indra Gromodzierżca z potężnymi asurami w czas ich pradawnej wojny. Wypuszcza ten arcyrydwannik w kierunku Wikarny czternaście strzał strasznych jak węże jadowite. Łamie jego godło i trafia jego i konie – a jakoby tańczył w tej walce! I dalej potężny Syn Subhadry bije w Wikarnę żelaznymi strzałami o spiczastych grotach, na kamiennym toczydle ostrzonymi, z czaplimi i pawimi lotkami. Wbijają się w ciało Wikarny i spadają jak płonące węże. [30] Widzę je, jak leżą na ziemi, migocąc złotymi nasadami, zdaje się, że jego krwią wymiotują.

Dostrzegli towarzysze, że Wikarna jest ranny i ruszają na rydwany przez Abhimanju dowodzone. Stojąc na platformach, jaśniejąc jak słońce, podjeżdżają szybko do tamtych i wzajemnie się ostrzeliwują w podnieceniu, bojem upojeni. Durmukha trafia Śrutakarmana siedmioma chyżymi strzałami, następną zrywa jego godło, siedem kolejnych wbija w woźnicę, i całkiem z bliska sześcioma strzałami zabija konie okryte złotą plecionką, rącze niczym wiatr, zwalając woźnicę na ziemię. [35] Śrutakarman, wielki rydwannik, rozwścieczony, rzuca włócznię jak wielka żagiew płonącą. Przebija ona mocny pancerz sławnego Durmukhy i, rozdarłszy go, spada na ziemię migocąc spiczastym ostrzem. Potężny Sutasoma, widząc, że Śrutakarman stracił rydwan, na swój go zabiera na oczach wszystkich wojowników.

Śrutakirti atakuje twojego syna, sławnego Dźajatsenę, mój królu, chcąc go zabić. Ale w tym samym momencie twój syn Dźajatsena łamie łuk Śrutakirtiego potężnego duchem strzałą bardzo ostrą, z grotem jak brzytwa, uśmiechając się półgębkiem. [40] Śatanika Syn Nakuli widzi złamany łuk towarzysza i podjeżdża, rozogniony, rycząc jak lew raz za razem. Napina swój potężny łuk i w jednej chwili przeszywa Dźajatsenę dziesięcioma bełtami z krzemiennym grotem, kolejną zaś, bardzo ostrą, co każdy pancerz przetnie, trafia silnie Dźajatsenę w samo serce.

Oszalały z gniewu Duszkarna, walczący w pobliżu brata, rozszczepia łuk Śataniki. Ale Śatanika mocarz bierze inny łuk niechybny, doskonały i ostre strzały nań nakłada. [45] Woła do Duszkarny: „Stawaj, Stawaj!”, staje przed bratem i wypuszcza ostre strzały jak płonące węże. Jedną łuk Duszkarny łamie, dwiema zabija woźnicę, o czcigodny, jego samego trafia siedmioma, wszystkie zaś jego konie, biegłe jak myśl, srokate, a bez najmniejszej skazy, w jeden mig dwunastoma wytraca, a kolejną, dobrze wymierzoną strzałą niedźwiedzią w samo serce Duszkarnę z całą mocą bije – rozwścieczony. [50] Widząc, że Duszkarna poległ, pięciu wielkich rydwanników Kekajów otacza Śatanikę, śmierci jego pragną. W gorączce atakują tego sławnego wojownika, który walczy chmurą strzał zasłonięty. Twoi synowie, wielcy łucznicy widzą, jak tamci nadjeżdżają, i ruszają na nich niczym słonie na wrogie stado, mój królu. To Durmukha, Durdźaja, młody Durmarszana, Śatruńdźaja, Śatrusahas – bracia rodzeni, każdy z nich znamienity. Kipiąc gniewem, ławą na Kekajów jadą, królu! Na rydwanach wielkich niczym miasta, zaprzężonych do koni jak myśl chyżych, zdobnych w proporce mieniące się różnymi barwami, dzierżąc świetne łuki, błyskając pancerzami i godłami, wchodzą mężni między wrogie wojsko jakoby lwy puszczańskie w obcą puszczę. [55] I zaczyna się bój między nimi, pełen bitewnego zgiełku, grozę budzący, w którym mieszają się oddziały rydwanów i słoni, w którym jedni drugich zabijają, wzajemnie sobie zło czyniąc, o królu, i królestwo Jamy pomnażając. Słońce już zachodzić zaczyna, a oni wciąż toczą tę straszną walkę, tysiące rydwanników i jeźdźców na koniach masakrują. Rozjuszony Bhiszma Syn Śantanu strzałami o giętych łączach zaczyna dziesiątkować wojsko Pańćalów potężnych duchem i całymi oddziałami do siedziby Jamy ich wiedzie. A złamawszy szyki Pandawów, odwrót zarządza ów wielki łucznik i odjeżdża do swojego obozu, mój królu. Uradował się wielce Judhiszthira na widok Dhrysztadjumny i Wilczobrzucha całych i żywych, ucałował ich głowy i oddalił się na spoczynek.