6.74. Bratobójcza walka

I rzekł Sańdźaja:
A tymczasem ocknął się król Durjodhana i deszczem strzał znów zalewa Bhimę niewzruszonego. Także twoim synom wigor wraca, na powrót się jednoczą i walkę z Bhimą podejmują. Długoręki Bhimasena podbiega do swego rydwanu i, wspiąwszy się na niego, rusza tam, gdzie walczy twój syn. Trzymając w dłoniach wielce chyży łuk, mocny, świetlisty, co życie wrogom odbiera, wypuszcza bełty na twoich synów. [5] Król Durjodhana odpowiada bardzo ostrą strzałą żelazną, która z całą siłą mocarnego Bhimasenę w czułe punkty uderza. Ale ten wielki łucznik, choć ciężko zraniony przez twojego syna, z oczami czerwonymi od gniewu migiem swój łuk podnosi i trzema strzałami Durjodhanę trafia w ramiona i pierś. Nawet nie drgnął ciężko ranny król do króla gór podobny. Widząc, jak ci dwaj rozwścieczeni walczą ze sobą, wszyscy bracia Durjodhany, równie wściekli, równie na śmierć gotowi, pamiętając swój wcześniejszy zamiar, aby pojmać żywcem Bhimę o strasznych czynach, ruszają na niego, chcąc go złapać. [10] A mocarny Bhima rusza na nich, pędzących na niego, mój królu, tak jak słoń bojowy atakuje całe stado słoni. Rozpłomieniony, kipiący gniewem, wypuszcza strzałę żelazną i uderza nią silnie w twojego syna Ćitrasenę, mój królu – ten o wielkiej chwale. I chłoszcze też innych twoich synów, Bharato, chyżymi strzałami różnego rodzaju o złotych nasadach.

A oto owych dwunastu wielkich wojowników pod wodzą Abhimanju, którzy z rozkazu Króla Prawa biegli śladami Bhimaseny, zbiera swoje wojska i rusza, mój królu, twych potężnych synów. [15] Na widok tych śmiałków, wielkich łuczników, świetlistych niczym słońce i płonących jak ogień, roztaczających blask wokół, pełnych chwały, rozpalonych w tym wielkim boju, migocących złotymi pancerzami, twoi synowie odstępują od Bhimy. Ale nie odpuszcza im Syn Kunti i krzycząc „Żywi uchodzą!”, biegnie za twoimi synami, nękając ich w boju. Twoi rydwannicy zaś, widząc, że Abhimanju dołączył do Bhimaseny i Syna Pryszaty, chwytają łuki i z Durjodhaną na czele ruszają na nich, mocno popędzając konie. [20] Po południu, mój królu, dalej trwa ta straszna bitwa między twoimi mocarnymi synami i tamtymi, Bharato. Abhimanju zabija rącze konie Wikarny i wypuszcza ku niemu dwadzieścia pięć krótkich strzałek. Wikarna zeskakuje z rydwanu zaprzężonego do martwych już koni i na świetlisty rydwan Ćitraseny wskakuje, o królu. Kiedy ci dwaj bracia na jednym rydwaniem stają, Syn Ardźuny okrywa ich całych rojem strzał, Bharato. Durdźaja i Wikarna pięcioma strzałami żelaznymi siostrzeńca Kryszny trafiają, ale on nawet nie drgnie, niczym góra Meru niewzruszony. Tymczasem Duhśasana samojeden pięciu Kekajów, atakuje, mój królu czcigodny. [25] A ja znowu mam wrażenie, że cud widzę! Synowie Draupadi zaś rozwścieczeni chłoszczą Durjodhanę bełtami – każdy z nich po trzy wypuszcza, panie plemion. Twój syn niepokonany bije w potomków Draupadi pociskami ostrymi – też w każdego z nich z osobna, mój królu. I pięknie wygląda krwią zbroczony niczym góra płynąca potokami wód od minerałów czerwonych. Tymczasem Bhiszma mocarny, mój królu, goni armię Pandawów, rzekłbyś, pasterz stada bydła popędza. [30] I wciąż słychać brzęk cięciwy Gandiwy, o panie plemion, z prawego skrzydła, skąd strzela Ardźuna Syn Prythy, zabójca wrogów.

Wśród wojsk Kaurawów i Pandawów wszędy tułowia bezgłowe wojowników stoją. A one tygrysy ludzi brodzą w oceanie wojska na łodziach z rydwanów, jego woda to krew, nurt to rydwany wroga, wyspy to słonie, a fale to rumaki. Widzę, jak najświetniejsi mężowie z odciętymi dłońmi, z rozdartymi puklerzami, z poszlachtowanymi ciałami padają – setkami, tysiącami. Ziemia się świeci martwymi słoniami, jakby góry na niej wyrosły, krew z nich powodzią spływa, o najlepszy z Bharatów. [35] I na moich oczach cud się dzieje, bo oto widzę, że wśród twoich i tamtych, Bharato, nie ma żadnego męża, który by nie chciał walczyć. Właśnie tak biją się twoi śmiałkowie z Pandawami, wielkiej sławy żądni i chciwi zwycięstwa w wojnie.