6.68. Walka Wilczobrzucha

I rzekł Sańdźaja:
Tymczasem Śikhandin razem z królem Matsjów Wiratą, panie plemion, pędem na niepokonanego Bhiszmę rusza. Ardźuna Zdobywca-Skarbu atakuje potężnych łuczników Dronę, Krypę, Wikarnę i wielu innych dzielnych królów. Bhimasena naciera na króla Sindhu Dźajadrathę, na jego sprzymierzeńców i krewnych, na władców Ziem Wschodnich i Południowych, o buhaju ludzi, a także na twojego syna, wielkiego łucznika, zawziętego Durjodhanę oraz na Duhsahę. [5] Sahadewa z kolei rozpoczyna bój z Śakunim i Uluką, wielkim rydwannikiem – z ojcem i synem – niezwyciężonymi. Judhiszthira, wielki łucznik, którego twój syn tak upokorzył, mój królu, na oddział słoni najeżdża. Nakula Syn Madri z rykiem rzuca się na Trigartów, świetnych rydwanników. [10] Satjaki, Ćekitana i Abhimanju Syn Subhadry, niepowstrzymani, nacierają na Śalwów i Kekajów, Dhrysztaketu zaś z Ghatotkaćą Synem Rakszaszycy, w bitwie niezwyciężeni, uderzają na oddziały rydwanów twoich synów, a dowódca armii, potężny Dhrysztadjumna o duchu niezmiernym na Dronę o czynach równych czynom samego Indry szarżuje, mój królu. I rozpoczyna się bój między twoimi wojownikami a Pandawami.

Słońce południa dochodzi, ale teraz dygotać poczyna, gdy na ziemi Kurowie i Pandawowie wzajem się mordują. Świetliste rydwany z godłami i chorągwiami, jaśniejące złotymi ornamentami, okryte tygrysimi skórami jadą wartko w różne strony. I wielki słychać ryk – niczym lwów – tych, co zebrali się w boju, by sobie wzajemnie śmierć zadawać. [15] To wtedy stałem się świadkiem cudu – okrutnej walki mężnych Sryńdźajów z Kaurawami*.

Ani nieba ni słońca nie widać, ani kierunków świata rozeznać się nie da, ni głównych ni pośrednich, o królu spopielający wrogów – wszystko zasłaniają strzały lecące z każdej strony. Migocą włócznie o nieskazitelnych ostrzach i oszczepy, i miecze żelazne świetliste jak niebieskie lotosy. Blask pancerzy i ozdób różnych niebo i wszystkie strony świata rozświetla łuną potężną. I całe pole bitwy, o królu, światłem się mieni. Rydwany o siedzeniach pokrytych lwią i tygrysią skórą najeżdżają na siebie, świecą się, jak planety w niebie. [20] Rozsrożony Bhiszma, rydwannik najświetniejszy, na oczach całej armii powstrzymuje mocarnego Bhimasenę, wypuściwszy ku niemu strzały o złotych nasadach, bardzo ostre, bo na kamiennym toczydle ostrzone, olejem sezamowym nabłyszczane. Mocarny Bhimasena zaś rzuca w Bhiszmę włócznię podobną do wściekłego jadowitego węża. [25] Ale Bhiszma tę włócznię w chyżym locie, złotym drzewcem migocącą, nieodpartą rozszczepia strzałami o giętych łączach, a ostrą żelazną strzałą niedźwiedzią na dwoje łuk Bhimaseny przecina, Bharato!

W tejże chwili Satjaki Warszneja rusza ku Bhiszmie, twojemu ojcu, panie ludzi, mnóstwem strzał go zasypując. Ale Bhiszma nakłada na cięciwę ostry, straszny pocisk i nim zrzuca z rydwanu woźnicę Satjakiego. Płoszą się jego konie, zaczynają cwałować bezładnie, chyże jak myśl, szybkie jak wiatr. Wielki krzyk „Biada! biada!” podnosi się wśród wojsk Pandawów wielkodusznych. [30] Słychać gromkie okrzyki w pobliżu rydwanu Jujudhany:
– Ruszajcie ku niemu! Łapcie konie! Powściągnijcie je! Biegiem!

I tym momencie Bhiszma Syn Śantanu znów uderza na armię Pandawów jak Indra Zabójca Wrytry na armię asurów. Pańćalowie zaś razem z Somakami, chłostani jego pociskami, wszystkie myśli ku walce kierują i nacierają na Bhiszmę. Na ich czele jedzie Dhrysztadjumna i Synowie Prythy, prosto ku Synowi Śantanu, chcąc wojska twego syna rozgromić. Durjodhana ze swoimi ludźmi, o królu, z Bhiszmą i Droną na czele pędem na tamtych rusza. I bój między nimi się zaczyna.