6.14. Opowieść o śmierci Bhiszmy

I rzekł Waiśampajana:
Oto Syn Gawalgany, przemądry Sańdźaja, znający to, co było, co jest i co będzie, powrócił z pola bitwy i we własnej osobie objawił się przed zamyślonym Dhrytarasztrą. Przeniknięty bólem znienacka przed nim stanął, by przekazać mu wieść, że poległ Bhiszma, ten niezrównany Bharata:
Jam jest Sańdźaja, o królu! Cześć ci, buhaju Bharatów! Poległ Bhiszma, dziad rodu całego! Najwybitniejszy z wojów, potęga wszystkich łuczników, dzisiaj na łożu ze strzał spoczywa! [5] To w jego męstwie twój syn znalazł wsparcie, gdy grę w kości zarządził, a teraz on poległ przez Śikhandina ugodzony. Ten potężny wojownik, potomek Wasu, który samojeden na swoim rydwanie zwyciężył wszystkich władców ziemi sprzymierzonych w wielkiej bitwie o miasto Kaśi, który walczył z Ramą Synem Dźamadagniego i którego Rama uśmiercić nie zdołał, tego, co bohaterstwem równy wielkiemu Indrze, niezłomnością Himawantowi, dogłębnością oceanowi, a cierpliwością ziemi – właśnie jego Śikhandin dzisiaj pokona! Strzały były jego kłami, łuk ustami, a miecz językiem, niepokonany był ów lew między ludźmi – twego ojca dzisiaj Pańćalja* powalił! [10] Gdy wielka armia Pandawów zobaczyła, jak ruszał do walki, zatrzęsła się zatrwożona, jak stado bydła, gdy lwa dostrzeże. On ochraniał twoją armię przez dziesięć dni wojennych, wojsk niszczyciel, a dziś zaszedł niczym słońce, spełniwszy nadzwyczaj trudne dzieło! Przez te dziesięć dni wojny niewzruszony jak sam Indra Mocarny, lejąc deszczem tysięcy strzał, zabił dziesiątki milionów wojowników, a teraz leży, rycząc, na ziemi, podobny drzewu przez wiatr powalonemu, boś ty źle mu doradził, Bharato – jemu, co na to wszak nie zasłużył!