6.8. Opis dzielnic

Dhrytarasztra rzekł:
1 W pełni ukaż mi, Sańdźajo,
co na północ jest od Meru
i na wschód, o wielce mądry,
po tym góry Maljawantu.

Sańdźaja rzekł:
2 Na południe od gór Nila,
po północnej stronie Meru
zbożna jest siedziba siddhów,
północna prowincja Kurów*.

3 Drzewa słodki mają owoc,
stale kwitną, owocują.
Kwiaty ich przepięknie pachną,
a owoce są soczyste.

4 Owoc pewnych drzew tamtejszych
ziścić może wsze pragnienia,
inne drzewa, władco ludzi,
są mlekodajnymi zwane.

5 Stale mleko z nich wypływa,
w sześciu smakach, niczym nektar.
Z nich powstają różne stroje,
a w owocach są ozdoby.

6 Ziemia w klejnot obfituje,
piasek jej z drobinek złota,
miła wszędzie jest w dotyku,
błota nigdzie nie uświadczysz.

7 Ci, co spadli z świata bogów,
tu się właśnie wszyscy rodzą.
Takich samych cech i kształtów,
tak równiny jak pogórza.

8 Damy nimfom są podobne
i bliźnięta tylko rodzą,
które mleko mlekodajnych
piją równe nektarowi.

9 Narodzone tam bliźnięta
jednakowo dorastają,
równe kształtem i cechami,
i podobnie przyodziane.
Jedno w drugim zakochane
niczym parka kazareczek*.

10 Wolni są od smutku, chorób,
w sercach stale radość gości,
żyją lat tysięcy dziesięć,
jeszcze tysiąc na dokładkę
i przenigdy, wielki królu,
wzajem się nie opuszczają.

11 Ptaki, co je zwą bharunda,
ostrodziobe, bardzo silne,
porywają martwe ciała
i w jaskiniach porzucają*.

12 W skrócie oto opisałem
dzielnicę północnych Kurów,
teraz wschodnią stronę Meru
należycie ci przedstawię.

Jest prowincja tam Bhadraśwa
na wschód od Gandhamadany.

13 Tam, gdzie miły las drzew śala
i mangowiec czarny wielki,
był Bhadraśwa po raz pierwszy
namaszczony, panie ludów.

14 Cudnym czarny jest mangowiec,
zawsze z kwiatem i owocem,
to ćaranów, siddhów przystań;
wznosi się na jedną staję.

15 Białolicy są mężowie,
pełni mocy, bardzo silni,
damy śliczne, urodziwe,
mają cerę białej lilii.

16 Księżycowe – blask i barwa,
twarz ich niczym księżyc w pełni,
chłód ciał zimny jest jak księżyc,
w pieśniach oraz tańcach biegli.

17 Żyją lat tysięcy dziesięć,
o buhaju wśród Bharatów,
a gdy piją sok mangowy,
pozostają wiecznie młodzi.

18 Na południe od gór Nila
i na północ od Niszadhy
jest odwieczne drzewo dźambu,
wielkie, zwane Sudarśaną.

19 Owoc ziszcza wsze pragnienia,
miejscem siddhów jest, ćaranów.
Ta prastara wyspa Dźambu
jego zwana jest imieniem.

20 Ów król drzew aż stajań tysiąc
oraz setkę sobie mierzy,
o buhaju wśród Bharatów,
władco, nieba on dosięga.

21 Toć owoców tego drzewa,
co pękają soku zbytkiem,
obwód łokci* tysiąc mierzy
i piętnaście setek jeszcze.

22 Gdy na ziemię upadają,
wielce głośny huk powstaje,
wtenczas z wnętrza ich wypływa
nektar o srebrzystej barwie.

23 Sok z owoców drzewa dźambu
rzeką staje się, monarcho,
w prawo Meru okrążywszy,
do północnych płynie Kurów.

24 Szczęśni ludzie są ci, którzy
co dzień sokiem tym się raczą,
gdy wypiją owy nektar,
starość na nich nie ma wpływu.

25 Z niego złoto dźambunada
tworzy się, co bogów zdobi.
Ludzie, którzy tam się rodzą,
mają cerę wschodu słońca.

26 Na wierzchołku Maljawanta
płonie ogień kresu świata,
co obiaty bogom niesie,
Samwartaką nazywany.

27 Wschodnie wierchy Maljawanta
są górzyste z przodu, z tyłu*.
Pięćdziesiąt* tysięcy stajań
mierzy pasmo to, o królu.

28 Ludzie, którzy tam się rodzą,
barwę skóry mają złotą,
spadli oni z świata Brahmy,
brahmana wyznają wszyscy.

29 Spełniają ascezę srogą,
wznosząc w górę swoją spermę.
Aby chronić wszelkie byty
w Słońce, w twórcę dnia wkraczają.

30 Liczba ich to sześć tysięcy
i sześć setek na okładkę,
przed jutrzenką podążają,
wokół Słońce otoczywszy*.

31 Gdy sześć minie lat tysięcy
oraz jeszcze ich sześć setek,
żarem Słońca wciąż prażeni
wchodzą w tarczę księżycową.