6.1. Ustalenie zasad gry

I rzekł Dźanamedźaja:
Jakże walczyli bohaterscy Kuru, Pandawowie i Somakowie, a także inni wielce dostojni władcy, co z różnych krain się zjechali?

Waiśampajana rzekł:
Posłuchaj zatem, o władco ziemi, jak walczyli bohaterscy Kaurawowie i Pandawowowie razem z Somakami na Polu Kuru, na Polu Umartwienia!

Gdy potężni Pandawowie razem z Somakami na Pole Kuru dotarli, wraz ruszyli na Kaurawów, zwycięstwa spragnieni. A wszyscy byli świetnie w Wedach wykształceni i radość czerpali z walki, chciwi zwycięstwa w boju lub na śmierć w starciu gotowi. [5] Zbliżyli się do armii Synów Dhrytarasztry nieustraszonej i wraz z wojskiem stanęli w zachodniej części pola, na wschód obróceni. Syn Kunti, Judhiszthira, kazał setki namiotów rozstawić poza obszarem Samantapańćaki* tak, jak reguły nakazują.

I cała ziemia była jak wymarła. Nigdzie konnych ni piechurów, oddziałów rydwanów czy słoni widać nie było. Jeno dzieci i starcy pozostali. I jak daleko słońce oświetla krąg Dźambudwipy, zewsząd siły ściągały, o najlepszy z królów, ze wszystkich plemion. W jednym miejscu stanęli, zajmując obszar na wiele stajań* – na wskroś krain, gór i lasów, poprzez rzeki. [10] I wtedy król Judhiszthira rozkazał, by wszystkim wydać świetne jadło, a takoż ich zwierzętom, o buhaju ludzi! I podał im różne hasła, by można było rozpoznać tego, co je będzie wypowiadał jako stronnika Pandawów. I wszystkim Potomek Kaurawów poprzydzielał godła, znaki i ozdoby, gdy czas bitwy się zbliżał.

A gdy butny Syn Dhrytarasztry Durjodhana szczyty godeł Pandawów Synów Prythy zoczył, wraz jął się w szyku ze wszystkimi królami przeciw ich wojownikom ustawiać. [15] A tamci, gdy zobaczyli Durjodhanę, z białym parasolem nad jego głową wzniesionym, wśród tysiąca słoni, w otoczeniu braci, w wielkie podniecenie popadli, zadęli w konchy ogromne i w kotły po tysiąckroć uderzyli. Z zachwytem na swoje siły patrzyli i radowały się ich serca, a z nimi radował się mężny Kryszna Wasudewa. Stał na rydwanie z Ardźuną Zdobywcą-Skarbu i obaj w boskie konchy dmuchnęli, serca wojowników rozpalając – dwaj buhaje wśród ludzi. A gdy ryk tych dwóch konch, Pięciorodnej i Bożydara, do uszu tamtych wojowników dotarł, wraz robić pod siebie jęli, a z nimi ich wierzchowce, bo jak zwierzyna leśna dygoce ze strachu ryk lwa usłyszawszy, tak właśnie dygotali wojownicy Syna Dhrytarasztry. [20] Kurz z ziemi się podniósł, nic się rozeznać nie dało, znikło słońce, pyłem pola bitwy spowite. A potem chyba do cudu doszło, bo deszcz z mięsa i krwi lunął na wszystkie oddziały. I wiatr się zerwał, szedł nisko, kamienie porywał, bijąc nimi w wojowników i kurzawę rozpylał. Obie armie, o królu, w radości wielkiej, do walki gotowe stały na Polu Kuru podobne do wzburzonych oceanów, które biją w siebie, gdy kres Wieku nadchodzi – tak niesamowite to spotkanie obu wojsk było. [25] Tylu ludzi zebrało się pod wodzą potomków Kuru, że ziemia opustoszała, jeno dzieci i starcy się ostali.

A potem Kaurawowie, Pandawowie i Somakowie pakt zawarli i prawa walki ustalono, buhaju ludzi!

„Po zakończeniu walki, pozostajemy we wzajemnej życzliwości, tak jak było to wcześniej, zgodnie z zasadami. – Nie podejmujemy ponownych prób oszustwa. – Gdy ktoś zacznie walkę na słowa, słowem mu trzeba odpowiadać. – Nie wolno w żaden sposób atakować kogoś, kto z walki się wycofa. – Rydwannik ma walczyć z rydwannikiem, woj na słoniu z wojem na słoniu, konny z konnym, a piechur z piechurem. – [30] Atakować należy tylko po rzuceniu wyzwania, odpowiednio do zdolności, męstwa, wysiłku i wigoru. Nie wolno atakować tego, co się ataku nie spodziewa, i tego, kto jest w panice. – W żaden sposób nie wolno atakować tego, który walczy z innym, tego, kto postradał rozeznanie, kto jest odwrócony, kto stracił broń lub zbroję. – W żaden sposób nie wolno atakować też woźniców, tych, co niosą broń, werblistów i dmących w konchy”.

Gdy Kaurawowie, Pandawowie i Somakowie pakt ten zawarli, patrzyli na siebie nawzajem w wielkim urzeczeniu. Rozbili swe obozy ci buhaje ludzi, potężni duchem, a radość ich ogarniała, dobrej myśli byli oni i ich wojownicy.