8.3. Rozpacz Dhrytarasztry

Waiśampajana rzekł:
Po słowach tych, wielki królu, Dhrytarasztra, syn Ambiki, kresu smutku swego nie widząc, Sujodhanę* za zabitego już uznał i w oszołomieniu na ziemię się zwalił, jak słoń ogłuszony. Gdy ów najlepszy z królów na ziemię w oszołomieniu się zwalił, wśród kobiet, Bharato prześwietny, rozległ się wielki jęk bólu. Na wszystkie strony dźwięk ten się rozszedł i świat wypełnił cały – w straszliwym oceanie smutku pogrążyły się kobiety Bharatów! Gandhari*, byku wśród Bharatów, podszedłszy do króla, nieprzytomna na ziemię padła, a wraz z nią wszystkie inne komnat kobiecych mieszkanki. [5] Wtedy Sańdźaja, królu, cucił je i pocieszał, cierpiące, łez wodę roniące z oczu, mdlejące raz za razem. Choć pocieszane przezeń, co chwila dygotały, jak bananowce miotane wiejącym zewsząd wiatrem.

Króla zaś – władcę, którego okiem był rozum* – Widura wtedy ocucił, wodą Kaurawę spryskując. Gdy stopniowo przytomność odzyskał, kobiety owe widząc, król jak pijany się podniósł i w milczeniu stał, panie ludu. Potem czas długi rozmyślał, co chwila wzdychając – obwiniał synów swych, a wielce poważał Pandawów. [10] Winiąc też rozum własny, a także Śakuniego, syna Subali, czas długi rozmyślając, dygotał raz za razem. Gdy zaś na powrót uspokoić się zdołał, opanowany już w pełni, do barda Sańdźaji, syna Gawalgany, król ponownie tak oto się zwrócił:
– Relacji twej wysłuchałem, Sańdźajo. Mam nadzieję, bardzie, że Durjodhana do siedziby Jamy nie odszedł? Raz jeszcze zgodnie z prawdą powtórz, coś mi przedtem powiedział.

Tak zagadnięty, rzekł bard do króla, Dźanamedźajo:
– Zabity został Waikartana*, władco, wraz z synami, rydwannikami wielkimi, a także braćmi, synami woźnicy, wielkimi łucznikami, narażającymi w walce swe życie. Również Duhśasanę Bhimasena* zabił i z gniewu pił krew jego ów Pandawa sławetny w bitwie!