6.88. Zwycięstwo Ghatotkaći

I rzekł Sańdźaja:
Ale Durjodhana, Indra królów, znosi tę strzał ulewę – jak słoń potężny strugi deszczu – którą nawet Danawom wytrzymać trudno by było. Syczy niczym wściekły wąż, co w wielkim niebezpieczeństwie się znalazł, buhaju Bharatów, i wypuszcza dwadzieścia pięć ostrych żelaznych strzał, a one szturmem Ghatotkaćę obsiadają jak wściekłe węże jadowite górę Gandhamadanę obłażą. Przeszywają Syna Rakszaszycy na wskroś, krwią obficie broczy do rannego słonia podobny, ale w swej zaciekłej determinacji, by zabić króla, chwyta wielką włócznię, co nawet góry rozedrze, płomienną jak ogromny meteor, jak grom Indry Szczodrobliwego. [5] Wznosi ją długoręki, chcąc twego syna uśmiercić.

Na widok rakszasy unoszącego włócznię, wielkiego niczym góra, król Wangów popędza ku niemu swego prześwietnego słonia. Cwałuje słoń w kierunku rydwanu Durjodhany, dojeżdża do niego i całkiem rydwan twego syna zasłania. Widzi Ghatotkaća, że mądry król drogę mu zamknął, i z oczyma czerwonymi z gniewu wielką włócznią w niego mierzy. Z całą siłą uderza ona słonia, który, obficie krwią broczący, przewraca się i pada martwy na ziemię. [10] Mocarny król Wangów błyskawicznie zeń zeskakuje. Tymczasem Durjodhana, widząc, że ten najlepszy ze słoni padł i że siła jego została złamana, w wielki niepokój popada. Ale Prawo kszatrijów i jego własna duma każą mu stać w miejscu niczym góra niewzruszona, choć wciąż się może wycofać. Nakłada na cięciwę ostrą strzałę płomieniejącą jak ogień Czasu i pełen wściekłości wypuszcza ją w kierunku strasznego rakszasy. Dostrzega wielki Ghatotkaća tę strzałę, co leci ku niemu do gromu Indry podobna, i z łatwością jej bieg zmienia. [15] Zaczyna ryczeć – straszny, z oczami nabiegłymi czerwienią z gniewu – i wszystkie istoty w drżenie wprawia niczym chmury burzowe na końcu Wieku.

Ten potworny ryk przerażającego rakszasy słyszy Bhiszma Syn Śantanu, więc podjeżdża do mistrza Drony i rzecze do niego tymi słowy:
– Słyszysz ten ryk złowrogi? To ryk rakszasy. Oznacza to, że Syn Hidimby walczy teraz z królem Durjodhaną. Żadna istota nie może pokonać tego Nocnego-Wędrowca. Ruszaj zatem! Niech ci szczęście sprzyja! Ocal króla dostojnego, którego zaatakował ten podły rakszasa. [20] Wszak to jest najwyższym obowiązkiem nas wszystkich, o pogromco wrogów!

Na te słowa pradziada wielcy rydwannicy spiesznie jadą tam, gdzie walczy Kaurawa. To Drona, Somadatta, Bahlika, Dźajadratha, Krypa, Bhuriśrawas, Śalja, Ćitrasena, Wiwinśati, Aśwatthaman, Wikarna, król Awanti Bryhadbala, a z nimi niezliczone tysiące sprzyjających im wojowników. Wszyscy razem ruszają, chcą być blisko twojego syna Durjodhany, co w opałach się znalazł. Ale ów prześwietny rakszasa długoręki, choć widzi, że zbliża się ku niemu wyciągnięty szyk trudny do złamania, osłaniany przez najlepszych z wojów, ani drgnie górze Mainace podobny. Trzyma wielki łuk, otaczają go jego krewniacy z włóczniami, maczugami i z mnóstwem innego oręża. [25] I rozpoczyna się bój zgiełkliwy, co włos jeży – pomiędzy arcyrakszasą i siłami Durjodhany. Ze wszystkich stron dochodzi mnie dźwięk cięciw naciąganych podobny do trzasku płonących drzew bambusowych i hukpocisków w zbroje uderzających jakoby gór pękających, mój królu. Włócznie rzucane przez mężnych wojowników wyglądają jak węże, co w różne strony pełzną, panie plemion. [30] A król rakszasów, kipiąc gniewem, napina łuk ogromny, rycząc przy tym przeraźliwie, i strzałą w kształcie półksiężyca łuk mistrza rozszczepia, a strzałą niedźwiedzią godło Somadatty ścina i znów ryczy. Króla Bahlików trzema strzałami w samą pierś uderza, a Krypę – jedną, a Ćitrasenę – znów trzema, w Wikarnę w ramię bije strzałą doskonale nałożoną na cięciwę i wypuszczoną z łuku napiętego w pełne koło; trafiony nią Wikarna siada na ławie rydwanu cały krwią zalany. Potem znowu ten o niezmierzonym duchu piętnaście żelaznych strzał w kierunku Bhuriśrawasa wysyła – przeszywają mu zbroję na wylot i na ziemię spadają. Uderza w woźniców Wiwinśatiego i Syna Drony, którzy opadają na ławy swoich rydwanów, lejce z dłoni wypuszczając. [35] Strzałą z grotem wygiętym w półksiężyc zrywa godło króla Sindhu w kształcie dzika, ozdobione złotem, a drugą jego łuk niweczy. Jego oczy nabiegłe są krwią z gniewu, gdy czterema strzałami żelaznymi zabija konie króla Awanti wielkodusznego. Potem znowu napina łuk w koło i ostrą żelazną strzałą rozcina pancerz syna króla Bryhadbali, aż on, ciężko ranny, na siedzisko rydwanu się osuwa. Król rakszasów, wielkim gniewem ogarnięty, strzela w Śalję ostrymi strzałami podobnymi do jadowitych węży, które boleśnie kąsają tego znawcę walki, o wielki królu.