6.87. Walka Ghatotkaći

I rzekł Dhrytarasztra:
A powiedz mi, Sańdźajo, co zrobili Synowie Prythy, wielcy rydwannicy, gdy wieść do nich doszła, że Irawant w boju poległ?

I rzekł Sańdźaja:
Gdy Ghatotkaća Syn Rakszaszycy Hidimby i Bhimaseny o tym się dowiedział, ryk wydał potężny. Od jego ryku ziemia w płaszcz mórz odziana zatrzęsła się mocno wraz z górami, zadrżał przestwór i wszystkie strony świata. A wojownicy twojej armii, słysząc go, zamarli i stanęli jak wryci, trzęsąc się i potem spływając. [5] Upadłszy na duchu, zaczynają się rozbiegać niczym słonie przez lwa spłoszone. Rycząc potężnie jak grom, rakszasa uniósł płonącą pikę i przeraźliwą postać przybrał. W otoczeniu innych wielkich rakszasów niosących straszny oręż rusza do ataku, pełen wściekłości, podobny do Jamy kres czasu niosącego. Wojownicy widzą, gdy nadlatuje rozwścieczony o upiornej postaci, i kryją twarze z przerażenia.

Ale oto król Durjodhana podjeżdża do Ghatotkaći, w rękach potężny łuk dzierży i ryczy jak lew raz za razem. [10] Za nim jedzie sam król Wangów, za którym idzie dziesięć tysięcy słoni najwyższym górom podobnych. Patrzy Ghatotkaća, jak twój syn się zbliża w otoczeniu armii słoni, i gniew go ogarnia. Rozpoczyna się bój między rakszasami i wojskiem Durjodhany, zgiełkliwy, włos jeżący. Na widok oddziału słoni podobnego do pędzącego kłębowiska chmur, rakszasowie wściekle atakują z bronią w rękach. Ryczą na różne sposoby jak chmury burzowe pełne błyskawic, zabijają jeźdźców na słoniach bełtami, włóczniami, pikami i żelaznymi strzałami. [15] Dzidami i oszczepami, młotami i toporami, drzewami wyrwanymi z ziemi i czubkami gór biją w ogromne słonie. A ja widzę je z rozbitymi łbami, spływające krwią, bez nóg i trąb, mordowane przez rakszasów, o wielki królu. Giną zastępy słoni dziesiątkowane przez rakszasów, a tymczasem król Durjodhana na ich wojska rusza. Niesiony mocą zawziętości, gotów porzucić własne życie, mocarny, wypuszcza w kierunku rakszasów ostre strzały i ich dowódców zabija – wielki łucznik, twój syn, Durjodhana. Czterema strzałami zabija Pędziwiatra, Przeraźliwego, Ognistojęzykiego i Mąciciela [20–21] A potem w jeden mig ten o niezmiernym duchu zalewa rakszasów deszczem strzał, który trudno im będzie odeprzeć, o najlepszy z Bharatów.

Widzi Ghatotkaća mocarny ten niezwykły czyn twojego syna, o czcigodny, i gniew go rozpala. Napina wielki łuk, co niczym grom Indry huczy, i zbliża się pędem do Durjodhany, pogromcy wrogów. Jednak twój syn stoi niewzruszony, patrzy tylko na tamtego, jak leci nań niczym Śmierć, co kres niesie, przez Czas wypuszczona. [25] A okrutny Syn Hidimby kipiąc gniewem, o oczach czerwonych, krzyczy do niego:
– Oto dziś spłacę dług moim ojcom Pandawom i matce mojej, królu, którzy przez ciebie, nikczemniku, tak długo mieszkali na wygnaniu, w oszukańczej grze w kości pokonani! Wiele razy pohańbiłeś Draupadi Ciemnolicą, gdy ją w jednej szacie, w czasie miesiączki, do sali zgromadzeń przywleczono, złoczyńco! I jak ją twój sługus król Sindhu*, nie bacząc na mych ojców, zhańbił, gdy mieszkała w pustelni. [30] Tym wszystkim zniewagom dzisiaj uczynię koniec, ty hańbo rodu! Nie unikniesz walki!

To powiedziawszy, Syn Hidimby naciąga wielki łuk, przygryza wargi zębami, kąciki ust oblizuje i wielkim deszczem strzał Durjodhanę chłoszcze jak w czas burzy chmura górę strumieniami wody.