6.78. Zabicie Śankhy

I rzekł Sańdźaja:
A kiedy tak toczyła się ta walka, jeszcze nim Suśarman się wycofał, nim Pandawa duchem mocarny jął chłostać bohaterów, aż twe wojsko falowało jak ocean, nim Syn Gangi ruszył gwałtem na Widźaję, Durjodhana, mój królu, widząc potęgę Syna Prythy, pędem podjechał ku zebranym władcom, stanął w środku swoich oddziałów, na czele których stał mocarny Suśarman, i do nich wszystkich wyrzekł gromko słowa, radość walczących budzące:

– [5] Bhiszma Syn Śantanu, najlepszy wśród Kurów, który pragnie walczyć ze Zdobywcą-Skarbu, całym sobą jest nam oddany i dla nas gotów jest porzucić własne życie. Wszyscy, wraz z waszymi oddziałami, cali zwarci, macie strzec Bharaty, naszego pradziada, kiedy on będzie jechał ku obcym szykom!

– Na rozkaz! – odpowiadają mu zewsząd żołnierze pod dowództwem królów i otaczają wielkiego pradziada.

Rusza pędem Bhiszma Syn Śantanu w kierunku Ardźuny i atakuje go w chwili, gdy tamten ku niemu nadjeżdża, jaśniejąc na wielkim rydwanie zaprzężonym w ogromne białe konie, huczącym jak burzowa chmura, z godłem w kształcie strasznej małpy. [10] Na widok nadjeżdżającego Zdobywcy-Skarbu Z-Diademem-Na-Głowie wielki krzyk przerażenia wznosi się wśród wojowników. Widzą oni też Krysznę z lejcami w dłoniach, ale nie da się na niego wprost patrzeć jak na słońce niezrównane, kiedy południa dochodzi. I tak samo Pandawowie nie mogą patrzeć na Bhiszmę Syna Śantanu, który na swym rydwanie zaprzężonym w białe konie, z białym łukiem, jest niczym Biała Planeta* , gdy na niebo wychodzi. Otaczają go ze wszystkich stron Trigartowie potężni duchem, ich bracia i inni wielcy rydwannicy.

A tymczasem Drona Syn Bharadwadźi w bitwie trafia pierzastą strzałą króla Matsjów Wiratę, a potem kolejną łamie mu godło, a kolejną łuk. [15] Odrzuca złamany łuk Wirata, dowódca armii, pędem chwyta inny, nadzwyczaj potężny, masywny, i strzały do węży jadowitych płonących podobne. Trzema przeszywa Dronę, czterema jego konie, jedną rozszczepia godło, pięcioma woźnicę, a następną łuk. Wściekł się Drona, ów buhaj podwójnie urodzonych. Zabija konie Wiraty ośmioma strzałami o giętych łączach, a jedną pierzastą – woźnicę. Arcyrydwannik Wirata, pozbawiony koni i woźnicy, zeskakuje z rydwanu i szybko wchodzi na rydwan Śankhy. Teraz ojciec i syn stoją na jednym rydwanie zalewając Syna Bharadwadźi wielkim deszczem strzał, ile sił w nich staje. [20] Rozjuszony Drona Syn Bharadwadźi w jednej chwili wypuszcza w Śankhę strzałę podobną do jadowitego węża, o władco ludzi, która przebija mu serce, wypija z niego krew, całe swoje ciało nią syci i spada na ziemię. Leci Śankha z rydwanu tuż obok swego ojca, zabity strzałą Syna Bharadwadźi, łuk i strzały wysuwają mu się z rąk. Widząc, że jego syn poległ, Wirata ucieka ze strachu, porzucając w boju Dronę podobnego do samej Śmierci z rozwartymi ustami. A Syn Bharadwadźi wielkie wojsko Pandawów masakrować poczyna w bitwie, uśmiercając żołnierzy setkami, tysiącami.

Tymczasem Śikhandin, mój królu, atakuje Aśwatthamana Syna Drony. [25] Trzema strzałami żelaznymi chyżo lecącymi trafia go w środek czoła, między brwiami; przypomina teraz górę Meru z jej trzema złotymi szczytami. Ale nie mija nawet pół chwili, jak wściekły Aśwatthaman zabija woźnicę i chyże konie Śikhandina, druzgoce mu godło i wytrąca z ręki broń, mój królu. Pozbawiony koni arcyrydwannik Śikhandin zeskakuje z rydwanu, chwyta ostry miecz, tarczę nieskalaną i niczym sokół leci na wroga, ów spopielacz wrogów. A kiedy on tak biegnie z mieczem w dłoni, Syn Drony, mój królu, nie znajduje żadnej okazji do strzału – aż wierzyć się nie chce. [30] Przejęty najwyższym gniewem zaczyna niezliczone tysiące strzał wypuszczać, o buhaju ludzi. A tamten, najlepszy wśród silnych, mieczem o ostrej klindze tnie ten straszny deszcz strzał, co ku niemu płynie. Syn Drony jego piękną, świetlistą, zdobną w sto księżyców tarczę przebija, miecz mu roztrzaskuje, a jego samego ostrymi pierzastymi bełtami po wielokroć przeszywa. Śikhandin kręci młynka mieczem zgruchotanym przez pociski tamtego i migiem go ciska niby płonącego węża. Syn Drony w locie rozszczepia ten miecz podobny do ognia Czasu, demonstrując zręczność ręki, i strzela w Śikhandina wieloma żelaznymi strzałami. [35] Ostre pociski ciężko ranią Śikhandina, mój królu, który wspina się szybko na rydwan Madhawy* o wielkim duchu.

A w tym czasie rozjuszony Satjaki okrutnego rakszasa Alambuszę chłoszcze strasznymi bełtami – mocarz mocarza! A ten Indra wśród rakszasów łamie jego łuk strzałą mającą grot w kształcie półksiężyca, jego samego zaś pociskami trafia, Bharato. I czyniąc czar rakszasów, deszczem strzał go zalewa. A ja ten cud widzę – tę siłę Satjakiego Wnuka Śiniego Potomka Wrysznich – bo ani drgnął chłostany ostrymi strzałami, tylko puścił w ruch broń Indry, którą on, sławny Madhawa dostał od Widźaji. [40] Ta broń spopiela czar rakszasów i zasnuwa Alambuszę strzałami strasznymi ze wszystkich stron jak górę chmury burzowe niosące wodę w czas deszczu. Pod naporem strzał Madhawy potężnego duchem ucieka przerażony rakszasa, porzucając w bitwie Satjakiego. A Wnuk Śiniego ryknął na oczach wszystkich twoich wojowników, pokonawszy w walce tego Indrę wśród rakszasów, którego nawet sam Indra Szczodrobliwy pokonać nie zdołał. I dalej zabija Satjaki Silny-Prawdą twoich ludzi wieloma ostrymi strzałami, a oni pierzchają na wszystkie strony, strachem udręczeni.

Tymczasem mocarny Dhrysztadjumna Syn Drupady, mój królu, w twojego syna, władcę ludu, bije strzałami o giętych łączach. [45] Ale twój syn, władca ludów, Bharato, trwa niezłomny pod naporem bełtów bezwiechciowych, o Indro wśród królów, i szybko odpowiada Dhrysztadjumnie sześćdziesięcioma i trzydziestoma pociskami – co niemożebne się wydaje! W odpowiedzi rozjuszony dowódca armii Pandawów, wielki rydwannik, łamie mu łuk, o dostojny, w jeden mig zabija wszystkie konie, a jego samego trafia bardzo ostrymi siedmioma bełtami. Tamten długoręki mocarz zeskakuje z rydwanu i na piechotę, wznosząc miecz, biegnie do Wnuka Pryszaty. Podjeżdża do księcia mocarny Śakuni, chcąc mu pomóc, i na oczach innych władców bierze go na swój rydwan. [50] Po tym zwycięstwie Dhrysztadjumna, Wnuk Pryszaty, zabójca obcych bohaterów, dziesiątkuje dalej twoją armię jak sam Indra Gromowładny asurów.

Krytawarman w Bhimę, wielkiego rydwannika, celuje i przykrywa go strzałami jak wielka chmura słońce. Ale Bhimasena, spopielacz wrogów, śmieje się jeno i zaraz w gniewie śle pociski ku Krytawarmanowi. Pod ich naporem wielki wojownik Satwatów, znawca broni, nawet nie drgnie, tylko dalej wypuszcza ostre strzały w Bhimę. [55] Mocarny Bhimasena, zabójca obcych mężów, uśmierca jego cztery konie i na ziemię zwala woźnicę wraz z godłem pięknie ozdobionym, jego samego zaś okrywa tyloma strzałami, że tamten jeżozwierza przypomina. Szybko zeskakuje Krytawarman z rydwanu zaprzężonego w martwe konie i na oczach twojego syna podbiega do rydwanu swojego szwagra Wryszaki. A rozsrożony Bhimasena dalej atakuje twoich wojowników, zabijając ich jak Śmierć – Sprawca-Końca z pałką w ręku.