6.70. Walka Satjakiego

I rzekł Sańdźaja:
Tymczasem, mój królu, długoręki Jujudhana Satjaki, pijany walką, napina swój świetny łuk, co najcięższą walkę wytrzyma i strzały z nasadami, niby jadowite węże, wypuszcza, nadzwyczajną zręczność ręki okazując. A kiedy tak łuk naciąga, kiedy strzela, kiedy chwyta następną strzałę, znów na cięciwę nakłada i znów wypuszcza, zabijając wrogów, do wielkiej chmury burzowej jest podobny. [5] Widzi król Durjodhana, że jego wzmożenie jest wielkie i wysyła nań oddział liczący miriadę rydwanów, Bharato! Ale Silny-Prawdą Satjaki swą boską bronią zabija wszystkich wielkich łuczników – on, największy z nich, mężny! A dokonawszy tego okrutnego czynu, z łukiem w ręku Bhuriśrawasa Syna Somadatty atakuje – mąż bohaterski.

Widzi Bhuriśrawas, że Jujudhana jego armię dziesiątkuje i do boju rusza, rozwścieczony, sławę Kaurawów pragnie pomnożyć. Naciąga wielki łuk, co jak łuk samego Indry wygląda i zaczyna wypuszczać strzały niczym jadowite węże, niczym błyskawice, raz za razem, po tysiąckroć, lekkością ręki się popisując. [10] Tej nawałnicy strzał śmiercionośnych, o królu, nie strzymali żołnierze Satjakiego, pierzchają na wszystkie strony, porzucając go w walce, bojem upojonego. [15] Na ten widok dziesięciu synów Jujudhany, znanych ze swej sztuki wojennej, z migocącymi tarczami, z orężem, pod godłami, rusza na wielkiego łucznika Bhuriśrawasa, którego godło ma kształt słupa ofiarnego, krzycząc w podnieceniu:
– Hola, krewniaku Kaurawów! Podejdź tutaj, walcz z nami, mocarny, z nami wszystkimi razem i z każdym z osobna! Jeśli nas pokonasz, zdobędziesz sławę w bitwie, a jeśli my ciebie pokonamy, ojca naszego uradujemy!

Słysząc te słowa, Bhuriśrawas mocarny, pyszniący się swym męstwem, najlepszy z mężów, patrzy na nich, ustawionych do boju i woła:
– Dobrze mówicie, panowie! Jeśli taka jest wasza wola, walczcie razem zwarci i gotowi! Zabiję was wszystkich w boju!

W odpowiedzi tamci wielcy łucznicy, mężowie pełni werwy, deszczem strzał zalali dręczyciela wrogów. I tak w drugiej połowie dnia rozpoczął się pełen zgiełku bój jednego z wieloma, co w szrankach stanęli. [20] Tego arcyrydwannika, samojeden walczącego, ulewą strzał okrywają tak, jak chmury wysoką górę w czas deszczów, mój królu! Ale on, wojownik wielki, powódź strzał podobnych do bijących pałek Jamy w mig rozprasza, zanim trafią celu. I widzę ten cud – tę siłę nadludzką Bhuriśrawasa Syna Somadatty długorękiego, jak jeden z wieloma walczy bez lęku. Ale tych dziesięciu rydwanników zalewa go powodzią strzał, otacza i bardzo blisko podjeżdża, chcąc śmierć mu zadać. [25] Rozwścieczony Syn Somadatty, wielki rydwannik, dziesięcioma strzałami w jeden mig ich łuki łamie, Bharato, potem ostrymi niedźwiedzimi o giętych łączach ścina im głowy, a oni padają martwi na ziemię jak drzewa strzaskane przez piorun.

Widzi Satjaki Warszneja, że owi bohaterowie mocarni zginęli, więc z rykiem na Bhuriśrawasa rusza. Zderzają się rydwanami, zabijają sobie konie wzajemnie i, zeskoczywszy na ziemię, co tchu biegną ku sobie. Pięknie wyglądają, gdy tak dzierżą wielkie miecze w rękach, osłaniając się świetnymi tarczami – tygrysy ludzi – w gotowości bojowej. Ale oto Bhimasena podjeżdża szybko do Satjakiego, z najlepszym mieczem w ręku i wsadza go na swój rydwan. A twój syn, o królu, Bhuriśrawasa błyskawicznie na swój rydwan bierze na oczach wszystkich łuczników. [30] Tymczasem Pandawowie w podnieceniu walczą z wielkim rydwannikiem Bhiszmą, buhaju Bharatów. Słońce nabiera już koloru krwi, gdy Ardźuna Zdobywca-Skarbu w jednej chwili zabija dwadzieścia pięć tysięcy rydwanników. Nadjechali oni z rozkazu Durjodhany, aby zabić Syna Prythy, lecz gdy do niego się zbliżyli, zginęli jak szarańcza w ogniu. Matsjowie i Kekajowie, znawcy sztuki łucznictwa, otaczają Ardźunę razem z jego synem. Ale słońce już zachodzi i wszyscy wojownicy tracą rozeznanie w mroku. [35] Zmierzch zapada i twój ojciec O-Boskim-Ślubowaniu nakazuje odwrót, bo zwierzęta już są strudzone wielce. Wojownicy Pandawów i Kaurawów, wciąż bardzo podnieceni po stoczonej walce, udają się na spoczynek. Zgodnie z zasadami rozchodzą się do swych obozów Pandawowie ze Sryńdźajami oraz Kaurawowie, Bharato.