6.69. Walka Abhimanju

I rzekł Sańdźaja:
Rydwannik Wirata trzy chyże strzały w Bhiszmę Syna Śantanu wypuszcza, mocarny zaś Bhiszma, wielki łucznik o zręcznej dłoni, trafia go dziesięcioma, o złotych nasadach. Aśwatthaman Syn Drony, rydwannik o niechybnej ręce, ze swego strasznego łuku sześcioma strzałami Ardźunę, Łucznika-Gandiwy w sam środek piersi trafia. Ale Phalguna*, zabójca obcych bohaterów, łamie mu łuk, a jego samego ostrymi, pierzastymi strzałami mocno chłoszcze – dręczyciel wrogów. [5] Nie może znieść tego Aśwatthaman, migiem za inny łuk łapie i pijany gniewem wypuszcza w Ardźunę, mój królu, dziewięćdziesiąt strzał, kolejnymi zaś siedemdziesięcioma świetnymi bełtami Krysznę Wasudewę przeszywa. Phalguna, który obok Kryszny stoi, oczy czerwone ma z gniewu, gorącym oddechem zieje. Myśli przez chwilę ów dręczyciel wrogów, Łucznik-Gandiwy, i zaraz lewą ręką łuk naciąga w gniewie, nakłada na cięciwę straszne, ostre strzały kres życiu niosące, o giętych łączach, o grotach z krzemienia i w jeden mig wypuszcza je w kierunku Aśwatthamana Syna Drony, najlepszego z łuczników. Przebijają mu pancerz i jego krew chłepcą. Ale ranny Syn Drony ani drgnie, tylko deszczem strzał w odwecie leje, niewzruszony. [10] Trwa na swoim miejscu w boju, mój królu, chcąc Bhiszmę O-Wielkim-Ślubowaniu osłonić. Sławią buhaje ludzi jego czyn nadzwyczajny, bo spotkawszy się z dwoma Krysznami*, nic a nic ducha nie traci. Wśród szyków twego wojska wytrwale walczy, nigdy strachowi nie ulega, od Drony broń niedosiężną otrzymał i zdolność jej powstrzymania. Ale mężnemu Bibhatsu*, spopielaczowi wrogów, taka myśl do głowy przychodzi: „Wszak walczę z ukochanym synem Drony, który jest braminem, i cześć mu wielką oddawać powinienem”. Okazał zatem litość Aśwatthamanowi Synowi Bharadwadźi ten arcyrydwannik. [15] Porzuca z nim walkę Syn Kunti, mocarny spopielacz wrogów, i dalej walczy zaciekle, bijąc twoich ludzi.

Tymczasem Durjodhana dziesięcioma strzałami z sępimi piórami, zaostrzonymi na toczydle kamiennym, o złotych nasadach, strzela w Bhimasenę, wielkiego łucznika. Bhimasena, rozwścieczony, bierze w dłonie mocny łuk świetlisty, śmierć wrogom niosący, dziesięć strzał dobrze naostrzonych, chyżych, z tnącymi grotami nakłada na cięciwę i celując z ucha, migiem w potężną pierś króla Kurów uderza. Wbijają się mu wokół jego klejnotu ze złotą plecionką, który na piersi mu jaśnieje, okalają go niczym planety słońce. [20] Ale nie odpuszcza Bhimasenie tego ataku twój syn rozogniony, jak słoń odgłosu klaśnięcia dłońmi nie zdzierży. I rozwścieczony strzałami o złotych nasadach, na toczydle kamiennym ostrzonymi, przeszywa Bhimę, aż całe wojsko trząść się poczyna, wielki królu! Niczym bogowie jaśnieją ci dwaj synowie twoi, gdy tak walczą ze sobą, rany sobie wzajemnie zadając. [25] Abhimanju Syn Subhadry, zabójca wrogich śmiałków, trafia dziesięcioma strzałami Ćitrasenę, tygrysa ludzi, Purumitrę siedmioma, a Satjawratę siedemdziesięcioma – niczym Indra Mocarny w boju tańczy ten bohater na polu bitwy, cierpienie nam przynosząc. Ćitrasena odpowiada mu dziesięcioma strzałami o grotach z krzemienia, Satjawrata dziewięcioma, a Purumitra siedmioma. Spływa krwią Syn Ardźuny, ale strzela do Ćitraseny, bełtem łamie jego świetlisty łuk i przebija zbroję, w samą pierś trafia. Twoi bohaterscy synowie, wielcy rydwannicy, zwołują się razem i rozgorączkowani bojem, ostre strzały z łuków wypuszczają. Ale on, znawca najświetniejszej broni, każdego z nich swoimi trafia. Otaczają go twoi synowie, patrzą, jak czyni wielkie dzieło, spalając ich oddziały niczym ogień wielki suche drzewa, gdy po zimie go wzniecą – tako świeci się Syn Subhadry, dziesiątkując twoje wojska. [30] Widząc, jak Abhimanju Syn Subhadry się świetnie sprawuje, twój wnuk Lakszmana, o panie plemion, rusza na niego. Ale wściekły Abhimanju już przeszywa go sześcioma strzałami, a jego woźnicę trzema. Jednak Lakszmana, o królu, tak samo odpowiada ostrymi pociskami Synowi Subhadry, mój królu. A ja oczom własnym nie wierzę. Mocarny Syn Subhadry, zabiwszy cztery konie i woźnicę Lakszmany, jego samego ostrymi strzałami chłoszcze. Ale tamten zabójca obcych bohaterów wciąż stoi na rydwanie, choć już w martwe konie zaprzężonym, i rozwścieczony ciska włócznię w stronę rydwanu Syna Subhadry. [35] Leci ona ku Abhimanju z wielką prędkością, o strasznym kształcie, niepowstrzymana, niczym wąż w przestworzu, ale tamten rozszczepia ją ostrymi strzałami. I oto Krypa z rodu Gautamów na swój rydwan bierze Lakszmanę i na oczach całej armii wywozi go z linii frontu.

Tak toczy się ta straszna, bezładna walka, w której wszyscy ze sobą walczą, pragnąc nawzajem się pozabijać, śmierci sobie wzajemnie życząc. Twoi wielcy łucznicy i Pandawowie na rydwanach własne życie w ofierze składają i mordują jeden drugiego. Z potarganymi włosami, bez zbroi, bez rydwanów, z połamanymi łukami, na gołe pięści walczą Sryńdźajowie z Kaurawami. [40] A mocarny Bhiszma, kipiąc gniewem, bije armię szlachetnych Pandawów swym boskim orężem. I cała ziemia pokryta jest ciałami martwych władców i ich słoni, wojowników i rumaków, rozbitych rydwanów i konnych, którzy wyzionęli ducha.