6.60. Zabicie brata Durjodhany

I rzekł Sańdźaja:
Bhuriśrawas Syn Somadatty, mój królu, w Satjakiego dziewięć strzał wypuszcza, w gniewie wielkim, jakby bodźcem dźgał wielkiego słonia. W odpowiedzi Satjaki o duchu niezmierzonym na oczach wojowników strzałami o giętych łączach Kaurawę zasypuje. Król Durjodhana do boju się zrywa i wraz z braćmi ze wszystkich stron Syna Somadatty otacza. Mocarni zaś Pandawowie, takoż Satjakiego zewsząd osłoniwszy, stają do walki gotowi. [5] Rozjuszony Bhimasena podnosi maczugę i wszystkich twoich synów z Durjodhaną na czele zatrzymuje, Bharato. Twój syn Nandaka z oddziałem wielu tysięcy rydwanów, gniewem i zawziętością przepełniony, wypuszcza w Bhimasenę sześć ostrych strzał, o czaplich lotkach, na toczydle kamiennym ostrzonych. A Durjodhana we wściekłości trzema ostrymi bełtami mocarnego Bhimasenę w pierś trafia. Długoręki Bhima wskakuje na swój rydwan z rydwanów najlepszy i do woźnicy Wiśoki powiada:
– Oto ci rydwannicy, bohaterowie potężni, zebrali się tutaj rozwściekleni, zabić mnie pragną. [10] Ale to ja ich zabiję na twoich oczach, a ty mi zaufaj! I prowadź moje konie, na bój się gotuj, woźnico!

Po tych słowach Syn Prythy strzela w twojego syna Durjodhanę dziesięcioma ostrymi strzałami ozdobionymi złotem, Nandakę zaś trzema trafia w pierś. Durjodhana ku mocarnemu Bhimie sześćdziesiąt strzał wypuszcza, a trzy inne, bardzo ostre – ku Wiśoce. Kolejnymi trzema, równie ostrymi, świetlisty łuk Bhimy w samym uchwycie łamie, półgębkiem się uśmiechając. [15] Widzi Bhima, że Wiśoka cierpi od ostrych strzał, którymi twój syn łucznik go zranił, więc rozwścieczony, zawziętości pełen porywa niebiański łuk, chcąc zabić Durjodhanę, buhaju ludzi. W najwyższym podnieceniu nakłada strzałę ostrą jak brzytwa, co włos może przeciąć i nią świetny łuk króla łamie. Ale tamten odrzuca łuk złamany, cały jakby rozpala się gniewie, chwyta inny łuk chyży, jeszcze śmiglejszy, nakłada nań straszną strzałę bezwiechciową, która oślepiająco jak sam Czas świeci, jak Śmierć sama, i nią trafia Bhimę w środek piersi, rozjuszony. Zadrżał ciężko ranny Bhima, cofnął się na siedzisko rydwanu i, opadłszy na nie, stracił przytomność. [20] Tego widoku znieść nie mogą rydwannicy, wielcy łucznicy Pandawów dowodzeni przez Abhimanju, i huczącym deszczem strzał o siarczystej energii sieczą głowę twojego syna, sami niewzruszeni. Tymczasem mocarnemu Bhimasenie wraca świadomość. Trafia Durjodhanę najpierw trzema bełtami, a potem pięcioma, Śalję zaś – dwudziestoma pięcioma o złotych nasadach. Ranny Śalja uchodzi z linii frontu. Wtedy na Bhimę rusza czternastu twoich synów: Senapati, Suszena, Dźalasandha, Sulocana, [25] Ugra, Bhimaratha, Bhima, Bhimabahur, Alulopa, Durmukha, Duszpraharsza, Wiwitsu, Wikata i Sama. Oczy mają czerwone z gniewu, podjeżdżają do Bhimy i razem tęgi atak z łuków przypuszczają. Przygląda się mężny Bhimasena Pandawa mocarny twoim synom, oblizuje kąciki ust, jak wilk w pobliżu chudoby… i strzałą ostrą jak brzytwa ścina głowę Senapatiego, Dźalasandhę do cna szlachtuje i do siedziby Jamy odsyła, zabija też Suszenę, oddając go w ręce śmierci, strzałą niedźwiedzią zrywa głowę Ugry, podobną do księżyca, ozdobioną kolczykami, która spada na ziemię jeszcze szyszakiem osłonięta, [30] siedmioma strzałami na tamten świat wyprawia Bhimabahu razem z jego koniem, godłem i woźnicą, o czcigodny , a obu braci gwałtowników, Bhimę i Bhimarathę, także do siedziby Jamy wywodzi Bhimasena, szeroko się uśmiechając. I tamże Suloćanę wygania strzałą z ostrzem jak brzytwa na oczach wszystkich wojowników. Przerażenie ogarnia pozostałych twoich synów, gdy widzą niepowstrzymaną siłę Bhimaseny szlachetnego. Rozbiegają się na wszystkie strony, a on wciąż ich ostrzeliwuje.

Wtedy powiada Bhiszma Syn Śantanu do wszystkich rydwanników:
– Ten wścieklec Bhima swoim strasznym łukiem rzeź czyni wśród Dhrytarasztrowiców, rydwanników tak przednich, tak świetnych, tak mężnych, którzy na polu bitwy się zeszli. [35] Łapcie go, królowie!

Na te słowa wszyscy wojownicy synów Dhratarasztry na mocarnego Bhimę ruszają rozjuszeni. Król Pragdźjotiszy Bhagadatta, na swym słoniu w szale, pędem podjeżdża tam, gdzie stoi Bhima, panie plemion, sypie nań ostrymi strzałami, aż tamten niewidoczny się staje jak słońce, gdy chmury je zasłonią. [40] Wojownicy pod wodzą Abhimanju, ufni w siłę swoich ramion, nie mogą zdzierżyć tego, że Bhima zniknął im z oczu i powstrzymują Bhagadattę deszczem strzał padających ze wszystkich stron, chłoszcząc nimi jego słonia. Pod naporem deszczu strzał słoń Bhagadatty gwałtownie przyspiesza, mój królu. Pięknie wygląda, brocząc krwią wypływającą z ran zadanych różnorodnym ostrzem, niczym wielka chmura przetykana promieniami słońca. Mokry od wydzieliny szału, poganiany przez Bhagadattę naciera na nich wszystkich ze zdwojoną prędkością, jak Śmierć przez Czas uwolniona, a ziemia trzęsie się, gdy on cwałuje. Całe wojsko zamiera, widząc postać Bhagadatty ogromną, wszyscy myślą, że ów mąż jest niepokonany. [45] A rozwścieczony Bhagadatta trafia Bhimasenę w sam środek piersi strzałą o giętych łączach, a tamten wielki łucznik, wielki rydwannik, z siłą przez króla uderzony, wspiera się na drzewcu godła, słabość w całym ciele odczuwa. Widzi Bhagadatta rozpalony przerażenie innych wojowników i półprzytomnego Bhimasenę i ryczy rozgłośnie. Ale Ghatotkaća, straszny Syn Rakszaszycy, mój królu, dostrzega Bhimę w tym stanie i we wściekłość wpada. Nagle znika wszystkim z oczu, by złudną, okrutną postać przybrać, lęk wśród tchórzy budzącą. [50] W chwilę potem ukazuje się w przerażającej formie. Wsiada na słonia Airawatę czarem stworzonego, a za nim biegną trzy słonie wyłonione z pozostałych trzech stron świata – Ańdźana, Wamana i Mahapadma o potężnym blasku. Ciała mają ogromne, każdy z nich wydzieliną szału się pieni, pełne energii, męstwa i siły, mocarne i potężne, rakszasowie ich dosiadają. Ghatotkaća, spopielacz wrogów, pogania Airawatę, chcąc zabić Bhagadattę razem z jego słoniem, a z nim cwałują trzy pozostałe słonie, ponaglane przez rakszasów potężnych, w nadzwyczajnym pobudzeniu, a każdy ze słoni czterema kłami grozi. [55] I z czterech stron nadlatują i kłami dźgają słonia Bhagadatty, który, pod ich ciosami i ranny od strzał, w cierpieniu ryk rozgłośny niczym grom Indry wydaje.

Słyszy Bhiszma straszny, budzący grozę ryk, więc do Drony i do króla Sujodhany* mówi:
– Oto król Bhagadatta, świetny łucznik, walczy z podłym Ghatotkaćą Synem Hidimby. W wielkim niebezpieczeństwie się znalazł. Ten rakszasa zna potężne czary, a króla gniew ogarnął. Walczą ze sobą ci dwaj wielcy mężowie do Czasu samego i Śmierci podobni. Słyszę rozgłośny ryk podnieconych Pandawów i straszliwe trąbienie przerażonego słonia. Ruszajmy, by króla ocalić! Niech wam szczęście sprzyja! Inaczej zaraz straci życie! [60] Spieszcie się, mości panowie! Po cóż zwlekać? Jedźmy! Wszak tam wielki bój się toczy, przeraźliwy, od którego włos się jeży. Wielce oddany nam jest Bhagadatta, dowódca oddziałów, mężny syn swego rodu. Jego ocalenie to nasza powinność, o niezłomni!

Na te słowa Bhiszmy wszyscy królowie pod dowództwem Drony Syna Bharadwadźi pędzą razem najszybciej jak mogą Bhagadatcie na ratunek. Widzą ich Pańćalowie, jak nadjeżdżają i pod przewodem Judhiszthiry, razem z Pandawami, jadą ich śladem i od tyłu zachodzą. [65] Ale rozpłomieniony król rakszasów dostrzega te oddziały i wielki ryk wydaje, podobny do huku gromu. Znowu słyszy jego ryk Bhiszma Syn Śantanu, przypatruje się walczącym słoniom i rzecze do Syna Bharadwadźi:
– Nie widzi mi się walka ze złym Synem Hidimby, obdarzonym mocą wielką, otoczonym sprzymierzeńcami. Nawet sam Indra Gromodzierżca nie zdołałby go w boju pokonać. Jego strzały niechybnie trafiają celu, nasze wierzchowce są już strudzone, a i nam samym Pańćalowie i Pandawowie nieźle we znaki się dali. Dlatego nie zamierzam bić się dłużej z Pandawami, co udają, że wojnę już wygrali. Ogłoś odwrót! Jutro znów na bój z nimi ruszymy. [70] Usłuchali Kaurawowie pradziada i wycofali się z walki, jak każe strategia, a strach przed Ghatotkaćą im doskwierał. A kiedy oni odwrót ogłosili, zwycięzcy Pandawowie niczym lwy ryczeć jęli i w konchy zadęli. Tak wyglądał ten dzień bitwy Kurów i Pandawów z Ghatotkaćą na czele, buhaju ludzi.

Zapadła noc i Kaurawowie, mój królu, do swojego obozu odjechali, okryci wstydem, przez Pandawów pokonani. A Synowie Pandu, cali w ranach od strzał, wielce zadowoleni do swego obozu ruszyli. [75] Na ich czele jechali Bhimasena i Ghatotkaća, wzajemnie sobie schlebiając, wielką radością przejęci. Ich okrzyki mieszały się z muzyką instrumentów, a lwie ryki stapiały się z konch buczeniem. Wrzeszcząc na całe gardło, ziemię w dygot wprawiając, aż ból rwał czułe punkty twego syna, pojechali do obozu nocną porą owi spopielacze wrogów, o czcigodny.

A król Durjodhana, zrozpaczony z powodu śmierci braci, siedział jakiś czas w zamyśleniu, z oczami pełnymi łez żalu, a potem, zarządziwszy w obozie wszystko jak należy, dalej dumał, spalany boleścią, frasując się wielce z powodu niedoli Kaurawów.