6.53. Bezładna walka

I rzekł Sańdźaja:
Kiedy oddziały wojsk twoich i tamtych w szyku stanęły, wtedy Ardźuna Zdobywca-Skarbu, arcyrydwannik, strzałami jął dziesiątkować twoje oddziały, śmierć ich dowódcom niosąc. Synowie Dhrytarasztry, których Syn Prythy, niby sam Czas pod koniec wieku, chłoszcze, z werwą dają odpór Pandawom, pragną bowiem sławy świetlistej i tylko śmierć może ich od walki powstrzymać. Skupiając swoje myśli na jednym celu, ile sił rąbią wojska Pandawów, ale swoje też od nich dostają. Rozbite oddziały Pandawów i Kaurawów to tu, to tam biegną, kręcą w kółko, orientację tracą. [5] Z ziemi podnosi się kurz, co słońce zasłania i wszystkie kierunki świata – więc jak można cokolwiek rozpoznać? Domyślają się, kto jest kim po znakach oddziałów, po imionach i po nazwach rodów. Tak toczy się ten bój, panie plemion.

Nie załamuje się jednak szyk Kaurawów osłaniany przez mądrego Dronę Syna Bharadwadźi, wiernego obietnicom, ani wielki szyk Pandawów przez Ardźunę Leworękiego i przez Bhimę dobrze strzeżony. Na ziemi pomiędzy obiema armiami walczą mężowie, którzy na rydwanach i słoniach na linię frontu wypadają. [10] Biją się ze sobą jeźdźcy na rumakach, ciskają włócznie o świetlistych grotach, pociskami sypią. Rydwannicy atakują rydwanników strzałami ozdobionymi złotem, pokotem siebie nawzajem kładą w tym strasznym boju. Słonnicy na słonników ruszają, zwalają się na ziemię strzałami żelaznymi i sulicami. W bitewnym podnieceniu piechurzy piechurów z nóg zbijają, ranią się włóczniami i toporami. Piechur do rydwannika ostrymi strzałami strzela, a rydwannik do piechura, gdy tak walczą na linii frontu pomiędzy dwoma wojskami. [15] Słonnicy konnych z rumaków zrzucają na ziemię, a konni słonników, aż trudno w to uwierzyć! Widzę piechurów padających z rąk najlepszych słonników i słonników przez piechurów strąconych. I widzę też, jak giną oddziały piechurów z rąk konnych, a konnych z rąk piechoty – umierają setkami, tysiącami!

Od godeł porzuconych, łuków, sulic, pocisków, maczug, taranów, miotaczy, od kopii i zbroi jasnych, ościeni, mieczy błyszczących i strzał o złotych nasadach, [20] od czapraków, okryć i narzut przebogatych migoce ziemia jakby od girland kwiatów kolorowych, o najlepszy z Bharatów! Zamienia się w trzęsawisko z mięsa i krwi nie do przejścia, tyle martwych ciał ludzi, koni i słoni leży na tym wielkim polu walki.

A tymczasem opada kurz bitewny, od krwi wilgotny, i powietrze znów przejrzyste się staje, o władco ludzi. I widzę teraz tysiące ciał bez głów, które wciąż stoją jak znaki zagłady świata, Bharato! Ale dalej toczy się ta przerażająca, pełna okrucieństwa wojna. Widzę, jak rydwannicy pierzchają we wszystkich kierunkach. [25] Drona, Bhiszma, i król Sindhu Dźajadratha, Purumitra, Wikarna i Śakuni Syn Subali niezwyciężeni w boju, lwom równi, siłą raz za razem próbują złamać opór Pandawów. I tak samo Bhimasena i Ghatotkaća Syn Rakszaszycy, Satjaki i Ćekitana oraz Synowie Drupady, Bharato, razem ze wszystkimi innymi królami, atakują synów twoich jak ongiś bogowie Danawów. One tygrysy Bharatów wzajemnie się wyrzynają, a oblani krwią wyglądają strasznie, świecą się do Danawów podobni. [30] Na ziemi ubitej między dwoma wojskami walczą mężni wojownicy niby planety ogromne na nieboskłonie.

Twój syn Durjodhana na czele tysiąca rydwanów naciera na Pandawów w boju i na Ghatotkaćę Syna Rakszaszycy. Wszyscy Pandawowie w otoczeniu wielkich oddziałów Dronę i Bhiszmę, śmiałych mężów, wrogów dręczycieli, atakują. Ardźuna Zdobny-W-Diadem jedzie na świetnie uzbrojonych znamienitych królów, a Abhimanju Syn Ardźuny wraz z Satjakim – na mocarnego Śakuniego Syna Subali. I dalej toczy się bój włos jeżący, między twoimi ludźmi a tamtymi, spragnionymi zwycięstwa.