6.42. Wyjście armii w pole

I rzekł Dhrytarasztra:
A kiedy moi i tamci ustawili się w szyku, którzy z nich pierwsi uderzyli, Kaurawowie czy Pandawowie?

I rzekł Sańdźaja:
Twój syn, król Durjodhana, ruszył wraz z braćmi i z całym wojskiem, Bhiszmę na czele ustawiając. I tak samo wszyscy Pandawowie, z Bhimą na czele, ruszyli, radując się w duchu, marząc o walce z Bhiszmą. W obu armiach słychać się wojenne nawoływania, okrzyki podniecenia, huk bębenków i pianie trąb, dudnienie bębnów, kotłów, tarabanów, rumaki rżały, trąbiły słonie. I zaatakowali nas, a my ich, ochoczo. [5] Zgiełk ogłuszający się podnosi. Od buczenia konch i bębnów dudnienia obie armie w tym wielkim starciu synów Pandu i synów Dhrytarasztry kołysały się jak drzewa pod wichru naporem. Gdy w tej nieszczęsnej chwili ze sobą się starli, królowie, słonie, rumaki i rydwany niezliczone, huk straszny dało się słyszeć niby łoskot oceanów wzburzanych wiatrem. A w tej okropnej wrzawie, włos jeżącej, długoręki Bhimasena niczym buhaj ryczał. [10] Zagłuszał konchy i bębny, trąbienie słoni i lwie ryki wojowników, i rżenie tysięcy koni we wszystkich oddziałach.

Zadygotały twoje wojska ten ryk podobny do huku grzmotu Indry Mocarnego w obłoku burzowym słysząc, a wszystkie wierzchowce robić pod siebie ze strachu jęły, jak zwierzyna drobna, gdy lwa usłyszy. Straszny miał wygląd Bhima, podobny chmurze ogromnej i wielki strach wśród twych synów wzbudził, gdy na ich armię ruszył. W otoczeniu braci biegnie ten wielki łucznik, a ich niezliczone strzały zasłaniają go jak chmury słońce-twórcę dnia. [15] Twoi synowie Durjodhana, Durmukha, Duhsaha, Śala, Duhśasana, Atiratra, Durmarszana, Wiwinśati, mój królu, Ćitrasena, i wielki rydwannik Wikarna, Purumitra, Dźaja, Bhodźa i mężny Bhuriśrawas Syn Somadatty chwytają za wielkie łuki, niczym obłoki burzowe grzmiące, pełne błyskawic, wyciągają strzały żelazne podobne do węży jadem plujących. Synowie Draupadi, i Syn Subhadry Abhimanju, wielki rydwannik, Nakula, Sahadewa i Dhrysztadjumna Syn Pryszaty atakują Synów Dhrytarasztry, ostrymi strzałami ich chłoszcząc tak, jak śmigające z nieba pioruny szczyty gór biją. [20] I w tym pierwszym starciu, wibrującym od uderzeń dłoni i brzęku cięciw nikt – ni z twoich ludzi ni z tamtych – nie podaje tyłów. Widzę lekkość ręki uczniów Drony, buhaju ludzi, gdy strzały wypuszczają, w cel zawsze trafiając. Nie ustaje klangor cięciw, a płonące strzały lecą jak meteory z nieba. Wszyscy inni władcy ziemi, Bharato, patrzą na ten bój krewniaczy jak widzowie na cudowne widowisko, a owi wielcy wojownicy, wytężają się w boju z narastającą wściekłością, wzajemnie się obelgami obrzucają. [25] Przepięknie wyglądają wojska Kaurawów i Pandawów, ich słonie, rumaki i rydwany, niczym barwne wzory na tkaninie!

Aż wreszcie wszyscy królowie ze swymi wojownikami, z kołczanami w ręku, ruszają do ataku na Pandawów z rozkazu twojego syna. A na rozkaz Judhiszthiry tysiące królów z rykiem atakują armię Durjodhany. Do ostrego starcia dochodzi między nimi, aż znika słońce zasłonięte kurzem przez nich wzbijanym. I zacierają się wszelkie różnice między tymi, co atakują, co wycofują się i znów do walki wracają, między swoimi i obcymi. [30] A w tym rozdzierającym uszy, przeraźliwym boju, jaśnieje twój ojciec Bhiszma, górując nad wszystkimi oddziałami.