6.2. Złe omeny

I rzekł Waiśampajana:
I oto wielki wieszcz Wjasa, największy znawca wszystkich Wed, Syn Satjawati, praojciec Bharatów, który widzi wszystko naocznie, który zna przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, który przejrzał zmierzchy i świty minione, tuż przed tą straszną wojną objawił tajemnicę zrozpaczonemu królowi, Dhrytarasztrze Synowi Wićitrawirji, przepełnionemu cierpieniem i pogrążonemu w rozmyślaniach nad złymi postępkami swych synów.

I rzekł Wjasa:
Królu, przeminął czas twoich synów i wszystkich innych królów. Napadną na siebie nawzajem w tej wojnie i zginą. [5] A ty, wiedząc, że ich czas przeminął, że śmierć ich czeka, poznawszy obroty czasu, nie poddawaj się rozpaczy! Jeśli chcesz zobaczyć ich w walce, przywrócę ci wzrok. Nuże, sam ją obejrzyj!

I rzekł Dhrytarasztra:
Nie mam ochoty oglądać tego mordu krewniaczego, o arcywieszczu! Ale ty masz moc, dzięki której mógłbym o nim co dokumentnie posłuchać.

I rzekł Waiśampajana:
Wtedy ten, który spełnia życzenia, słysząc jego słowa, darem widzenia obdarzył Sańdźaję.

I rzekł Wjasa:

Oto Sańdźaja Syn Gawalgany, o królu. On o wojnie ci opowie. Nic, co będzie się działo, nie ujdzie jego oku. [10] Dostanie on dar boskiego widzenia i opowie ci wojnę, będzie bowiem wiedział wszystko – to, co widoczne i to, co ukryte, co nocą się dzieje albo we dnie, nawet to, o czym ludzie pomyślą – wszystkiego będzie on świadom. Broń się go imać nie będzie, nie pokona go zmęczenie. Ten oto Syn Gawalgany żywy z tej wojny wyjdzie. A ja wszystkim wzdłuż i wszerz rozgłaszał będę sławę Kaurawów i Pandawów. Nie rozpaczaj, buhaju Bharatów! Wszystko to wcześniej wszak zostało już ustalone, dlatego nie warto się smucić. Niczego nie da się już powstrzymać. [15] Gdzie Prawo, tam zwycięstwo!

I rzekł Waiśampajana:
Wyrzekłszy te słowa, błogosławiony pradziad rodu Kurów dalej długorękiemu Dhrytarasztrze prawił:

I rzekł Wjasa:
W tej wojnie, o wielki królu, do wielkiej zagłady dojdzie. Widzę bowiem przerażające omeny! Oto jastrzębie, sępy i kruki, marabuty potężne całymi stadami czubki drzew obsiadają. Spodziewają się tej wojny potwornej, radują się na nią te ptaszyska trupożerne, co żywić się będą mięsem rumaków i słoni! Wielkie żurawie, krzycząc przeraźliwie, środkiem przestworza ku południowi lecą i grozę zwiastują. [20] Słońce cały czas chmury zasłaniają – o zmierzchu, gdy zachodzi, i o świcie, gdy wschodzi, Bharato . Jego światło ocienia kawalkada chmur w trzech kolorach, biel i krwista czerwień je okala, gardziele mają czarne, błyskawice w nich się świecą. I widzę, jak słońce, księżyc i gwiazdozbiory dniem i nocą płoną jednako. To oznaka zagłady! A w noc pełni w miesiącu karttika* plamy na księżycu zanikły, jego blask zamarł, świecił się barwą ognia wraz z niebem całym. Zasną snem wiecznym bohaterscy królowie, ich ciała ziemię pokryją – władcy i ich synowie mężni, o ramionach jak tarany potężnych. [25] Słyszę, jak nocą przestwór wypełniają potworne odgłosy dzików i szczurów toczących ze sobą bój zaciekły. Wizerunki bóstw to w dygot wpadają, to śmieją się, to krwią z ust wymiotują, spocone na ziemię się walą. Grzmią bębny, w które nikt nie uderza, władco ludów, a wielkie rydwany wojowników jadą same, choć nikt ich nie zaprzągł. Kukiele, dzięcioły, kraski, sępy, papugi, łabędzie i pawie straszne okrzyki wydają. Widać setki zbrojnych, niosących oręż, jadących konno, a świtaniem chmary szarańczy* setkami się wznoszą. [30] Zmrok i brzask w ogień spowite, rozświetlają przestwór, a deszcz płynie krwią i kośćmi, Bharato! Arundhati*, na cały trójświat słynna, której święci cześć oddają, po niebie idzie, a za nią jej mąż Wasisztha kroczy, o królu! Na nieboskłonie Nocny Wędrowiec* zaćmił Rohini*. Znikły plamy na księżycu. Wielka groza nadciąga! Wciąż słychać, jak grzmoty potworne biją z nieba bezchmurnego, a z oczu wierzchowców łzy wciąż płyną.