6.4. Omeny

Waiśampajana rzekł:
1 Gdy do ojca Dhrytarasztra
wyrzekł te prawdziwe słowa,
mędrzec, Indra wśród poetów,
wszedł w najwyższy stan skupienia.

2 I ponownie się odezwał
znawca czasu pełen żaru:
Bez wątpienia, władco ziemi,
to czas wszechświat unicestwia

3 i ponownie stwarza światy,
nic nie znajdziesz tu wiecznego.
Więc dla krewnych i dla Kurów,
dla poddanych i przyjaciół

4 ukaż tę prawości drogę.
Jesteś władnym to powstrzymać.
Mówią, podła jest rzeź krewnych.
Nie postępuj wbrew mej woli.

5 Panie świata, z ciebie zrodzon
czas w postaci twego syna.
Weda rzezi nie pochwala,
nie ma z niej żadnego dobra.

6 Ten, kto niszczy prawa rodu,
ten zabija własne ciało.
Czas cię na manowce wiedzie,
choć iść możesz słuszną drogą.

7 Zło przybrało kształt królestwa,
dąży do zniszczenia rodu
oraz wszystkich władców ziemi.
Porzuć tę przyczynę nieszczęść!

8 Wróg pozbawił cię rozumu.
Ukaż synom, co jest prawem.
Cóż po władzy, niezmożony,
która grzech ci jeno niesie?

9 Gdy ochronisz honor, prawo
oraz sławę, w niebo wstąpisz.
Dzieci Pandu niech królestwo,
a Kurowie spokój mają.

10 Po tych słowach uczonego,
Dhrytarasztra, syn Ambiki,
znawca słowa, słowo odparł
i ponownie wszczął debatę.

Dhrytarasztra rzekł:
11 Wszystko, co pan wie, ja również rozumiem,
znam jak należy tak byt, jak i niebyt.
Świat zamroczony nie wie, co dlań dobre,
wiedz, że jam zwykły człowiek z tego świata.

12 Błagam więc ciebie, moc twa niezrównana,
ty ukazujesz nam cel, o przemądry.
Mymi synami, o wieszczu, nie władam,
nie powinieneś mi grzechu wyrzucać.

13 Tyś czystością, prawem, sławą,
chwałą, stałością, pamięcią,
tyś pradziadem poważanym
przez Pandawów i Kaurawów.

Wjasa rzekł:
14 O synu Wićitrawirji,
wyraź szczerze, wedle woli,
co się dzieje w twym umyśle,
a zwątpienie twoje zniszczę.

Dhrytarasztra rzekł:
15 O należnych wszystkich znakach
tym, którzy zwyciężą w boju,
chciałbym, panie, dziś posłuchać
w zgodzie z ich naturą rzeczy.

Wjasa rzekł:
16 Czyste ma światło, a płomień ku górze,
w prawo wiruje bezdymny szczyt ognia,
obiat przepiękny zapach się roznosi –
tak opisują przyszły kształt zwycięstwa.

17 Gdzie rozbrzmiewają konchy oraz bębny
niskimi tony, o donośnym dźwięku,
zaś księżyc, słońce mają czyste światło –
tak opisują przyszły kształt zwycięstwa.

18 Z tyłu krakanie miłe kruków słyszą,
które wzlatują albo też są w locie.
Jeśli są z tyłu, wówczas przynaglają,
a jeśli z przodu, to w marszu wstrzymują.

19 Sępy, papugi, stupióre dzięcioły,
gęsi, żurawie wdzięcznie pokrzykują
i w boju w prawo armię okrążają –
to mówią mędrcy, że pewne zwycięstwo.

20 Ci, których armię z trudem się ogląda,
kiedy jaśnieje zdobnymi zbrojami,
o złotych barwach, z radością na twarzach,
pod sztandarami – ci zwyciężą wrogów.

21 Kiedy wojów głos pogodny,
radość w duchu, o Bharato,
i nie więdną ich girlandy –
to rozgromią w boju wrogów.

22 Wiatr jest miły, z prawej strony,
gdy woj kroczy lub wyrusza,
z tyłu zbliża go do celu,
z przodu zaś go zatrzymuje.

23 Dźwięk, kształt, zapach, smak i dotyk
wyraziste i przyjemne.
Czyja armia stale rada,
tych zwycięstwo jest już pewne.

24 Wiatry z tyłu podążają,
ptaki również i obłoki,
chmury płyną w ślad za nimi,
tęcza łukiem się rozpina.

25 Oto, władco pośród ludzi,
wszelkie znaki są zwycięzców,
zaś odwrotne przynależą tym,
którzy na śmierć skazani.

26 Armii małej czy też wielkiej
radość gremium wojowników
jest zwycięstwa znakiem pewnym
i jedynym – powiadają.

27 Jeden, który rejteruje,
wielką armię wnet rozproszy,
nawet i najlepsi z mężnych
zbiegną wnet za przerażonym.

28 Wielce trudno jest zatrzymać
rozproszenie wielkiej armii,
jak potoku rwącej wody
lub zwierzyny przerażonej.

29 Niemożliwym okiełznanie
licznej armii rozproszonej.
„Zrejterował” – myślą woje,
choćby mężni, to zbiegają.
Gdy ich ujrzą przerażonych
i rozbitych, strach się zwiększa.

30 A gdy gwałtem rozproszona
we wsze strony się rozbiega,
nawet najprzedniejsi z wodzów
nie wstrzymają, królu, armii.

31 Zatem gdy czteroczłonową
okiełzna generał armię,
mądry oraz zawsze czujny,
niech prewencję zastosuje.

32 Dzięki prewencji zwycięstwo
jest najlepsze, tak się twierdzi,
przez skłócenie jest poślednie,
a przez walkę najpodlejsze.
Wojna wielkim złem zaiste,
więc też „z-wadą” się nazywa.

33 Woje wzajem się znający,
radzi, pewni, beznamiętni,
choćby tylko pięćdziesiątka,
to pobiją wielką armię.
A i nawet piątka, szóstka
czy siódemka chrobrych wygra.

34 Toć Winaty syn, Garuda,
nie skrzykuje sojuszników,
kiedy ujrzy zastęp ptaków,
nawet liczny, o Bharato.

35 Nie licznością, o Bharato,
armia sięga po zwycięstwo.
„Zmienność” imieniem zwycięstwa –
los ma ostateczne słowo.
Choćby zwyciężyli w wojnie,
to i tak stratnymi będą.