7.75 Ardźuna i Kryszna poją konie

Sańdźaja rzekł:
1 Gdy syn Kunti wielki duchem
stworzył owo źródło wody,
gdy zawrócił swoich wrogów
i dom z bełtów wybudował,

2 Wasudewa jaśniejący
żwawo z rydwanu zeskoczył
i uwolnił poranione
pierzastymi strzały konie.

3 Gdy cud wcześniej niewidziany
zobaczono, ryk się podniósł
pośród siddhów i ćaranów
oraz wojów w każdej stronie.

4 Chociaż walczył na piechotę,
to nie mogli syna Kunti,
byka wśród rycerzy, zmorzyć,
co cudownym się wydało.

5 Gdy natarła owa powódź
z potokami koni, słoni,
Prythy syn nadmiarem ludzi
wcale się nie niepokoił.

6 Rycerze ku niemu lali
wartkich strzał rozliczne strugi,
ale prawy syn Wasawy,
gromca wrogów, nawet nie drgnął.

7 Rzeki strzał, potoki maczug
i strumienie mnogie bełtów
przyjął w siebie mężny Partha
jak ocean wchłania wody.

8 Wchłonął przepotężne groty,
co rycerze liczni słali,
wielką siłą swoich ramion
oraz pędem strzał przemożnym.

9 Wówczas nawet Kurów wojska
czciły dzielność wyśmienitą
tych dwóch zacnych wojowników –
syna Prythy z Wasudewą:

10 „Cóż jest w świecie cudowniejszym,
z przeszłych czy przyszłych wydarzeń,
od tego, jak w środku zmagań
ci dwaj rumaki wyprzęgli?

11 Prythy syn oraz Gowinda
strach ogromny w nas zasiali,
gdy na froncie bitwy ogień
pewni siebie rozniecili”.

{12–13}Wówczas to lotosooki
Zmysłów Pan z wielkim uśmiechem,
jakby między był damami,
do siedziby utworzonej
przez Ardźunę ze strzał drzewców
konie spokojne wprowadził,
a zaś twoi wszyscy woje
bez mrugania się patrzyli.

14 Biegły w pielęgnacji koni
Kryszna wnet zręcznie ukoił
ich zmęczenie, wycieńczenie,
drżenie, wymioty i rany.

15 Ręką groty z ran usunął
i wyczesał sierść rumaków,
jak należy oporządził
i napoił wszystkie wodą.

16 Napojone, wyczyszczone,
najedzone, gdy wytchnęły,
zaprzągł znowu je z radością
do pierwszego wśród rydwanów.

17 Śauri*, pierwszy z dzierżców broni,
stanął na ów przedni pojazd
i Ardźunę zabierając,
pełen blasku żwawo ruszył.

18 Pierwsi pośród wojsk Kurowych,
gdy ujrzeli znów ów rydwan
z końmi, które odpoczęły,
utracili chęć do boju.

19 Dysząc głośno niczym węże,
które zęby postradały,
zakrzyknęli: „O nieszczęście!
Kryszna z Parthą nadciągają!

20 W przytomności wszystkich wojów,
uzbrojeni jeno w rydwan
niczym dzieci podczas zabaw,
dwaj dręczyli nasze siły.

21 Wśród trudzących się, krzyczących
gromcy wrogów beznamiętni
ukazali swoje męstwo,
wymijając wszystkich wojów”.

22 Gdy ujrzeli mijających,
inni woje wykrzyknęli:
„O Kurowie, się pospieszcie,
by z Ardźuną Krysznę zabić.

23 Gdy łucznicy spoglądali,
syn Daśarhów rydwan zaprzągł
i ku Dźajadratsze ruszył,
dręcząc w starciu nasze siły”.

24 Jeszcze inni władcy ziemi,
gdy ujrzeli podczas boju
cudo wcześniej niewidziane,
tak mówili między sobą:

25 „Wskutek grzechu Durjodhany
przepadł władca Dhrytarasztra,
teraz armia, wszyscy woje,
a i nawet płodna ziemia

26 zniszczeniu ulegnie snadnie –
książę tego nie pojmuje!”.
Tak mówili jeszcze inni
wojownicy, o Bharato:

27 „Ryty po monarsze z Sindhu,
który jest w obliczu śmierci,
niech syn Dhrytarasztry spełnia,
bezskuteczny i bezradny”.

28 Pandu syn ponaglał konie,
napojone i radosne,
gnając ku królowi Sindhu,
gdyż już kryły się promienie.

29 Kiedy pędził ów barczysty,
pierwszy wśród dzierżących oręż,
woje wstrzymać go nie mogli,
gdyż był wściekły jak śmierć sama.

30 Pandu syn, pogromca wrogów,
od rycerstwa się opędzał
niczym lew od stada łani,
za cel mając władcę Sindhu.

31 Syn Daśarhów żwawo naglił
konie o żurawiej barwie,
nurzał się wśród wrogiej armii
i dął głośno w Pięciorodną.

32 Kunti syn słał strzały z przodu,
lecz padały one z tyłu,
prędzej niźli prędkość sama
niosły konie pędem wiatru.

33 Gdy zoczyli rydwannicy
wóz, co ryczał niczym chmura,
z małpą w godle, z flag łopotem,
swój entuzjazm utracili.

34 Nagle słońce przesłoniła
chmura pyłu z każdej strony,
strzałami ranieni woje
już nie mogli dojrzeć Krysznów.

35 Rozwścieczeni władcy ludzi
i rozliczni wojownicy
otoczyli Dóbr Zdobywcę,
krwi żądnego Dźajadrathy.

36 Kiedy byk ów się zatrzymał
i usuwał strzały, włócznie,
pośród zmagań Durjodhana,
spiesząc się, ku niemu pędził.