7.65 Rejterada Duhśasany

Dhrytarasztra rzekł:
1 Gdy front armii się załamał,
gromiony przez Kiritina*,
którzy pośród mężnych wojów
ruszyli na Dóbr Zdobywcę?

2 Czyżby w wozu szyk wkroczyli,
gdy śmiałości im nie stało,
i bezpieczni się schronili
za Droną niczym za murem?

Sańdźaja rzekł:
3 Gdy Ardźuna twoje siły
złamał i mordował mężów,
gdy entuzjazm ich zniweczył,
do ucieczki przymuszając,

4 kiedy Indry syn strzałami
bezustannie ich szlachtował,
nikt pośrodku tej potyczki
nie mógł spojrzeć na Ardźunę.

5 Syn twój Duhśasana ujrzał
wojska w opłakanym stanie,
wściekły więc gwałtownie ruszył,
aby zetrzeć się z Ardźuną.

6 Przyodziany w złotą zbroję,
mnogobarwną, aż przecudną,
hełm miał złoty z rzeki Dźambu,
ów mąż o odwadze wielkiej.

7 I na czele hufca słoni,
jakby ziemię pożerając,
Duhśasana, o monarcho,
Leworękiego otoczył.

8 Brzmienie dzwonków przy czaprakach
słoni oraz dęcie w konchy,
brzęki cięciw pociąganych,
także groźne ryki bestii,

9 głośny ten harmider objął
strony świata, ziemię, przestwór
i przez chwilę zmroził strachem,
srogim, wielce nasilonym.

10 Słonie zoczył, jak bieżyły
chyżo, dźgane bosakami*,
każdy z trąbą zwisającą,
niczym uskrzydlone góry.

11 Ryk potężny lwu podobny
Dóbr Zdobywca z piersi wydał
i strzałami zdmuchnął cały
hufiec słoni swoich wrogów.

12 Zdobny w Diadem niczym rekin
rzucił się na słoni hufiec,
tak jak na ogromną falę
wiatrem gnaną przez ocean.

13 Parthę, wrogich twierdz zdobywcę,
widać było w każdej stronie
jak u kresu świata słońce
skwarne, z kursu zbaczające.

14 Od odgłosów końskich kopyt
oraz huku kół obręczy,
donośnego krzyku ludzi,
brzęku cięciw naprężonych,
dźwięku konchy – Daru Bogów
i Gandiwy jazgotania,

15 wolne, jak i szybkie słonie
swą świadomość wnet traciły,
kiedy szył je Leworęki
strzałami jadowitymi.

16 Ostre, bezwiechciowe bełty
z Gandiwy wylatujące
setkami i tysiącami
członki słoni przeszywały.

17 Gdy je gromił Zdobny w Diadem,
ryki głośne wydawały
i padały wciąż na ziemię,
jak z uciętym skrzydłem góry.

18 Inne uderzane w szczęki,
lędźwie lub guzy na głowie,
grotami naszpikowane
jak żurawie* zawodziły.

19 Zdobny w Diadem ścinał głowy
kornakom na grzbietach słoni,
strzał niedźwiedzich używając,
które proste drzewce mają.

20 Z upiększonych kolczykami
głów na ziemię wciąż lecących
Prythy syn ofiarę czynił
jak z lotosu kwiatu pęków.

21 Z błąkających w koło słoni
ludzkie ciała się zwieszały
przytroczone, bez pancerzy,
poranione, krwią zbrukane.

22 Czasem dwóch lub trzech rycerzy
szytych jedną lotną strzałą,
precyzyjnie uwolnioną,
upadało w pył bitewny.

23 Łuki, cięciwy, sztandary,
jarzma i rydwanów dyszle
pociął niedźwiedzimi strzały,
które proste drzewce mają.

24 Nikt nie widział, jak zakłada,
jak napina, zwalnia, puszcza…
Prythy syn zdawał się tańczyć
z łukiem jak koło napiętym.

25 Bite żelaznymi strzały,
z pyska krew wymiotujące,
co chwilę inne padały
słonie na powierzchnię ziemi.

26 W tym straszliwym pojedynku
wszędy, królu, dostrzegano
niezliczone, bez głów ciała,
które wciąż na nogach stały,

27 z łukiem, w napalcznikach*, z mieczem
albo buławę dzierżące,
z obciętymi ramionami,
w złote precjoza przybrane.

28 Liczne jarzma, utensylia,
dyszle i przepiękne drzewce,
zdruzgotane osie wozów,
koła rydwanów złamane,

29 zbroje, łuki oraz strzały
wszędy w polu rozrzucone,
girlandy, stroje, ozdoby,
wielkie sztandary zwalone,

30 słonie, rumaki zarżnięte
i polegli wojownicy
srogi widok przydawali
ziemi, wszędy się walając.

31 Tak to siła Duhśasany,
którą zmiażdżył Zdobny w Diadem,
uciekała w wielkim strachu
z dowódcami na swym czele.

32 Przerażony Duhśasana
od strzał cierpiąc, razem z hufcem,
pragnąc schronić się u Drony,
ku szykowi wozu uciekł.