7.57 Ardźuna we śnie

Sańdźaja rzekł:
1 Kunti syn, Zdobywca Bogactw
o odwadze niezrównanej,
aby chronić swą przysięgę,
wspomniał i zaklęcie wyrzekł.

2 Kryszna z Garudą w swym godle
we śnie podszedł do Ardźuny,
który z małpą ma proporzec,
gdy ten w troskach myśl swą topił.

3 Dóbr Zdobywca wielce prawy
przenigdy nie zaniedbywał
powstania na widok Kryszny,
tak z miłości, jak z oddania.

4 Zerwał się więc przed Pasterzem
i przedłożył mu siedzisko,
lecz Bibhatsu* nie zamierzał
sam na swoim zasiąść miejscu.

5 Kryszna o niezmiernej mocy
zamiar syna Prythy znając,
siedząc, rzekł do stojącego
syna Kunti takie słowa:

6 „W smutku myśli nie pogrążaj,
wszak nie można wygrać z czasem,
on w przykazach, co nadrzędne,
wsze istoty ogranicza.

7 O najlepszy pośród mówców,
powiedz, czemu lamentujesz?
Mądry wszakże nie rozpacza –
boleść powinność zabija.

8 Zrozpaczony wrogów cieszy,
a osłabia swych przyjaciół,
siebie również sam rujnuje,
więc rozpaczać nie winieneś”.

9 Bibhatsu niezwyciężony
po tych słowach Wasudewy,
mądre treści wypowiedział,
które sens głęboki mają:

10 „Wszak złożyłem ślub solenny,
że zabiję Dźajadrathę,
jutro zgładzę, o Keśawo,
bójcę syna, niegodnego.

11 Bym nie spełnił swego ślubu,
rydwannicy Dhartarasztrów,
z tyłu mając króla Sindhu,
wespół będą go ochraniać.

12 Jedenaście armii, Kryszno,
trudnych jest do pokonania.
Gdy przysięgi swej nie spełni,
jak ma żyć człek mej natury?

13 Ból mnie zgnębił, bohaterze,
i opadły wątpliwości.
Słońce szybko podróżuje,
stąd też jest niepewność moja”.

14 Kryszna z ptakiem na sztandarze,
słysząc o przyczynie bólu
syna Prythy, dotknął wody
i na wschód twarz swoją zwrócił.

15 Mocarz ów, lotosooki,
dla korzyści syna Pandu,
który pewną śmierć ślubował
władcy Sindhu, rzekł te słowa:

16 „Jest odwieczny pocisk, Partho,
który zwą Paśupatowym,
dzięki niemu wielki Śiwa
zabił w boju wszystkich Daitjów.

17 Jeśli dzisiaj go posiądziesz,
jutro zmorzysz Dźajadrathę.
By go poznać, w swoim sercu
z bykiem Śiwę czcij w sztandarze.

18 Teraz myśl o owym bogu,
siedząc w ciszy, Dóbr Zdobywco,
gdy go uradujesz, zyskasz
jako czciciel dar ten wielki”.

19 Gdy usłyszał słowa Kryszny,
Dóbr Zdobywca dotknął wody
i w skupieniu siadł na ziemi,
myśli grążąc w źródle bytu.

20 W tej pomyślnej czasu chwili
nazywanej Porą Brahmy
Ardźuna siebie z Keśawą
ujrzał wysoko w przestworzu.

21 Prythy syn razem z Keśawą
przestwór pruli jak wiatr chyżo,
co usiany był gwiazdami,
miejsce siddhów i ćaranów.

22 Pan Keśawa wszechpotężny
trzymał go za prawe ramię,
by mógł dojrzeć w czasie drogi
liczne, wielce cudne byty.

23 Na północy praworządny
ujrzał białe szczyty górskie,
a w ogrodach Pana Bogactw
rzekę zdobną lotosami.

24 Owa Ganga, którą zoczył,
z rzek najlepsza, pełna wody,
zdobną była w skał kryształy,
drzewa z kwiatem i owocem.

25 Wokół niej lwy i tygrysy,
liczne stada dzikich zwierząt,
zbożne wszędy tam pustelnie,
miejsca ludzi oraz ptactwa.

26 Rejon ów wokół Mandary
wibrował śpiewem kinnarów*,
jaśniał licznym zdrowym zielem,
złotym oraz srebrnym wierchem,
drzewa zaś go upiększały
koralowe*, ukwiecone.

27 Dotarł on do Czarnej Góry
w kształcie pryzmy antymonu*,
w rejon świętych Himalajów*
i do Góry Klejnotowej,
do rzek licznych, ludzkich krain
i do szczytu Brahmy oraz

28 Pięknowierchej, Setkowierchej,
dalej do puszczy Śarjati,
do obszaru Końskiej Szyi,
także miejsca atharwanów,

29 króla Góry Twardozębnej
oraz do Wielkiej Mandary
zamieszkanej przez apsary,
odwiedzanej przez kinnarów.

30 W czas wędrówki on oglądał
wraz z Keśawą szczyty górskie
zdobne w złoto, w minerały ,
upiększone strumieniami,

31 ląd miastami okolony
w blasku promieni księżyca,
morza o cudownych kształtach
i przeróżne inne dziwy.

32 Przestwór, niebo oraz ziemię
ujrzał on w siedzibie Wisznu –
chyżo pędząc niczym strzała,
z Kryszną wraz się zadziwili.

33 Prythy syn tam pewną górę
dostrzegł jakby rozpaloną,
równą blaskiem księżycowi,
słońcu, gwiazdom i ogniowi.

34 Kiedy dotarł nad jej skały,
ujrzał, że na szczycie siedzi
szlachetny, asceta wieczny,
co ma byka na sztandarze,

35 własnym blaskiem rozpalony
niczym tysiąc słońc zebranych,
złoty, z kokiem oraz dzidą,
w skóry i korę odziany.

36 Mocarnego członki zdobią
tysiącami liczne oczy,
z Córką Gór bóg ów przebywał
i ze zgrają duchów skrzących.

37 Dźwięki pieśni, instrumentów,
tańce, krzyki i klaskanie,
wdzięczne ruchy, kołysania,
dookoła piękne wonie.

38 Sławion był boskimi modły
przez brahmana piewców, mędrców,
ów obrońca wszystkich stworzeń,
niewzruszony dzierżca łuku.

39 Wasudewa go zobaczył
i swą głową dotknął ziemi,
praworządny z synem Prythy
wieczne hymny zanucili.

40 Źródło świata, zbiór wszechczynu,
niezrodzone wieczne bóstwo,
myśli łono ostateczne,
przestwór, wiatr, gwiezdną siedzibę,

41 stworzyciela, wododzierżcę,
co przewyższa świat natury,
obiekt czci bogów i ludzi,
jakszów oraz dzieci Danu,

42 najwyższego wśród joginów,
co widzialnym jest brahmanem,
opokę brahmana znawców,
stwórcę, niszczyciela bytu,

43 wściekłość czasu, szlachetnego,
źródło zalet słońca, Śakry,
uczcił Kryszna słowem, myślą,
swym rozumem oraz czynem.

44 On opoką i schronieniem,
źródłem jaźni, bez początku,
on widziany jest przez mądrych,
co siedziby ducha pragną
– to ku niemu się zbliżyli.

45 Ardźuna owego boga
ciągle i od nowa sławił,
znając jedno źródło bytu,
obecnego i przeszłego,
wstania i zniszczenia istot.

46 Śiwa, co strzałami morzy,
rzekł ze śmiechem do przybyłych:
„Witam was, najlepsi z ludzi,
wstańcie, zbądźcie się zmęczenia,
czego w sercach swych pragniecie,
powiedzcie szybko, mężowie.

47 Z jakiejkolwiek tu przyczyny
przybyliście, ją wam spełnię,
wybierajcie, co wam miłe,
niech to wszystko wam się ziści”.

48 Wasudewa i Ardźuna,
usłyszawszy takie słowa,
wstali z dłońmi złożonymi
i sławili mądrzy Śarwę:

49 „Pokłon Śarwie, co jest bytem,
Rudrze dawcy błogosławieństw,
panu zwierząt odwiecznemu,
złemu, o splątanych włosach,

50 straszliwemu Mahadewie,
Śambhu, co ma troje oczu,
bogu co, obiatę niszczy,
zabójcy Andhaki pokłon,

51 wiecznemu mistrzowi chłopców,
stwórcy o niebieskiej szyi,
czerwonemu, myśliwemu,
dymnemu, niezmorzonemu,

52 co ma włócznie i wzrok boski,
trójokiemu, z modrym lokiem,
zabójcy, opiekunowi,
co ma spermę za bogactwo!

53 Mąż Ambiki, niepojęty,
śniady, sławiony przez bogów,
ma znak byka, kok na głowie
ślubowanie ucznia spełnił,

54 w wodach spełnia swą ascezę,
niezmożony, stróż braminów,
dusza świata, źródło świata,
trwa zakrywszy sobą wszechświat!

55 Pokłon Śiwie, panu istot,
tobie stale trzeba służyć,
Śankarze, co strzały ciska,
co ustami jest brahmana.

56 Złóżmy pokłon panu mowy
oraz pokłon panu stworzeń,
pokłon panu tego świata,
pokłon panu świętych osób,

57 pokłon tysiącogłowemu,
co ma tysiąc groźnych ramion,
tysiąc oczu i nóg tysiąc,
dzieła jego niezliczone!

58 Złotą masz karnację, panie,
oraz nosisz złotą zbroję,
swym czcicielom tyś życzliwy,
spełnij zatem naszą prośbę!”.

59 Wasudewa i Ardźuna,
aby zyskać boski oręż,
sławili Wielkiego Boga,
czym sprawili mu przyjemność,.

60 Ardźuna z radosnym sercem
pana czcił ze znakiem byka
i spozierał wielkim okiem
na skarbnicę wszelkiej mocy.

61 I zobaczył swą obiatę,
tuż w pobliżu Trójokiego,
którą co wieczór gotował
i był złożył Wasudewie.

62 Pandu syn w swym sercu uczcił
Śankarę, co tnie strzałami,
oraz Krysznę i powiedział:
„Pragnę zyskać pocisk boski”.

63 Usłyszawszy syna Prythy
prośbę o błogosławieństwo,
Bóg ze śmiechem się odezwał
do Ardźuny z Wasudewą:

64 „Jezioro boskie z nektarem*
niedaleko się znajduje,
w którym w dawnych czasach spoczął
łuk mój boski z boską strzałą.

65 Dzięki niemu pogromiłem
w boju wszystkich wrogów niebian.
O Krysznowie, stamtąd weźcie
ów najlepszy łuk ze strzałą”.

66 „Niech tak będzie” – rzekli woje
Śarwie w otoczeniu druhów
i ruszyli do jeziora,
które cuda otaczają.

67 Więc w skupieniu wyruszyli
mędrcy Nara, Narajana
ku celowi wszelkich praktyk,
który wskazał Bykogodły.

68 Gdy Ardźuna i Aćjuta
już dotarli do jeziora
o połysku tarczy słońca,
w głębiach węża* zobaczyli.

69 I ujrzeli też drugiego
węża, co miał głów tysiące,
wymiotował wielki płomień
i posiadał wigor ognia.

70 Prythy syn i Kryszna tknęli
wody, łącząc swoje dłonie,
i stanęli przed wężami,
kłoniąc się Bykogodłemu.

71 Znawcy Wedy hołd oddali
Bhawie, który kresu nie ma,
i z serca deklamowali
hymn wedyjski Sturudrowy.

72 Za przyczyną chwalby Rudry
węże kształt swój porzuciły
i przyjęły dwójną postać:
łuku, strzały wrogogromnej.

73 Szlachetni, zadowoleni
lśniący łuk ze strzałą wzięli
i zabrawszy je ze sobą,
szlachetnemu przedłożyli.

74 Z boku Bykogodłowego
uczeń wówczas się wyłonił,
śniadooki, zdrój ascezy,
siłacz niebiesko-miedziany.

75 Pochwycił najlepszy z łuków
i gotowy prężnie stanął,
potem napiął należycie
doskonały łuk ze strzałą.

76 Dzielny Pandu syn się przyjrzał
cięciwie, postawie pięści,
i usłyszał też zaklęcie
Bhawy, wszystko zapamiętał.

77 Wówczas pan o wielkiej mocy
puścił strzałę ku stawowi
i ponownie łuk umieścił
w jego toni, ów bohater.

78 Wiedząc, że zeń kontent Bhawa,
Ardźuna przypomniał sobie
spotkanie z Śankarą w lesie
oraz dar przez niego dany
i pomyślał w swoim sercu:
„Niechaj to się dla mnie ziści”.

79 Kiedy poznał jego wolę,
rad zeń Bhawa dar mu wręczył.
Aby spełnił swą przysięgę,
dał mu straszną Paśupatę.

80 Zjeżył włos się niezłomnemu,
uznał on, że cel osiągnął.
Wielce radzi, razem z Kryszną
schylili przed bogiem głowy.

81 Ardźuna razem z Keśawą,
przeszczęśliwi bohaterzy
z pozwoleniem Bhawy w chwilę
do siedziby swej przybyli,
niczym Indra razem z Wisznu,
gdy łaknęli śmierci Dźambhy*.