7.44 Abhimanju morduje książęta

Sańdźaja rzekł:
1 Kradnąc życie bohaterów,
syn Ardźuny był kostuchą,
która w odpowiednim czasie
tchnienia istot wszem zabiera.

2 Silny syn potomka Śakry,
heroiczny jak sam Śakra,
Abhimanju, liczne hufce
udręczywszy, je upiększał.

3 Był jak kres dla wojsk przywódców,
wkroczył książę w ich szeregi,
i Satjaśrawasa* chwycił
niczym tygrys wielką łanię.

4 Gdy go porwał, rydwannicy
w wielkim pędzie i bez zwłoki
chwycili oręż potężny
i ruszyli k Abhimanju.

5 Ci buhaje wśród rycerstwa,
chcąc Ardźuny syna zmorzyć,
zbiegli się w bojowym duchu,
każdy krzyczał: „Byłem pierwszy!”.

6 Hufce biegnących rycerzy,
które w pędzie nań spadały,
pożerał jak monstrum morskie
żre ławice małych rybek.

7 Ci nieskłonni do ucieczki,
gdy stanęli blisko niego,
nigdy już nie powracali
niczym rzeki z oceanu.

8 Nękana przez stwory wodne,
silnym wiatrem tarmoszona,
zadrżała Kaurawów armia
jak tonąca łódź na morzu.

9 Silny syn monarchy Madry
o imieniu Rukmaratha*,
by ukoić przestraszonych,
sam bez strachu, rzekł te słowa:

10 „Precz z bojaźnią, bohaterzy!
Nikim on, gdy ja tu stoję!
Zaraz go żywego schwytam,
nie ma tutaj wątpliwości!”.

11 Po tych słowach pełen męstwa
ruszył na Subhadry syna
w rydwanie cudnym niesiony,
doskonale rychtowanym.

12 Trzy strzały w pierś Abhimanju
wraził i zaryczał głośno,
trzy następnie w prawe ramie
i trzy ostre w jego lewe.

13 Syn Phalguny łuk mu przeciął,
potem prawe, lewe ramię
i o oczach i brwiach cudnych
głowę posłał wprost na ziemię.

14 Ujrzawszy, jak syn Subhadry
sławny zabił Rukmarathę,
szacownego syna Śalji,
który chciał go chwycić żywcem,

15 książęta, synowie królów,
w wieku syna Śalji, władco,
których sztandar kryło złoto,
wszyscy wpadli w szał bitewny.

16 Rydwannicy napinali
łuki wielkie jak palmira
i strzał deszczem z każdej strony
sypnęli w Ardźuny syna.

17 Samotnego Abhimanju,
męża nieposkromionego,
ujrzał w otoczeniu książąt,
wielce młodych i porywczych,
silnych i w naukach biegłych,

18 spowitego chmarą bełtów
i się bardzo uradował
Durjodhana, już mniemając,
że ten wkroczył w progi śmierci.

19 Strzały o nasadzie złotej,
w różnych kształtach, każdy po trzy
słali młodzi królewicze
i sprawili, że na chwilę
zniknął potomek Ardźuny.

20 Jego rydwan, o szlachetny,
z woźnicą, sztandarem, końmi
zasypany ujrzeliśmy
niczym jeża pod kolcami.

21 Wskroś przeszyty, rozjuszony,
jakby słoń bosakiem kłuty,
pocisk włożył gandharwowy
i rydwanów złudy użył.

22 Podczas umartwień Ardźuna
go otrzymał od gandharwów,
od Tamburu oraz innych.
Jego syn nim mroczył wrogów.

23 Chociaż jeden, tysiącami,
w wielu miejscach go widziano,
niczym krąg ogniowy w walce
chyżo bronie swe przejawiał.

24 Ruchem wozu, złudą broni
gromca wrogów wszystkich mamił
i przeszywał ciała władców
na sposobów setki, królu.

25 Tchnienia istot podczas boju
wykradały strzały ostre,
słał je prosto ku zaświatom,
ciała na ziemię leciały.

26 Syn Phalguny niedźwiedzimi
ciął woźniców, konie, łuki,
ramiona z bransoletami,
sztandary oraz ich głowy.

27 Jak złamane słodkie mango*,
co pięć razy dojrzewało,
tak też padła setka książąt
cięta przez Subhadry syna.

28 Kiedy młodych, wielce szczęsnych,
jak złe węże jadowitych
ujrzał bitych przez jednego,
lęk dosięgnął Durjodhanę.

29 Rydwanników, słonie, konie
i piechotę szlachtowaną,
kiedy ujrzał Durjodhana,
gniewny runął k niemu w pędzie.

30 Tych dwóch się na chwilę zwarło
w nieskończonym pojedynku,
bo twój syn dał za wygraną
setką ostrych strzał trapiony.