7.41 Błogosławieństwo Dźajadrathy

Dhrytarasztra rzekł:
1 Chłopiec, co w komfortach wzrastał,
dumny z siły bezgranicznej,
sprawny w boju, z rodu zacny,
życie swe na szali złożył,

2 gdy się nurzał w hufcach wroga,
jadąc końmi trzyletnimi,
czy jakiś rydwannik zdążał
za nim z armii Judhiszthiry?

Sańdźaja rzekł:
3 Judhiszthira, Bhimasena,
Śikhandin, Satjaki, Matsja,
bliźniaki i Dhrysztadjumna,
i Drupada z Kekajami,
Dhrysztaketu i Wirata
ruszyli do boju wściekli.

4 Napastników zwarty szereg,
chcąc go chronić, w ślad podążał.
Widząc ich, jak nadciągają,
twoje wojska zawróciły.

5 Gdy zobaczył wielką armię
jak w popłochu uciekała,
zięć twój o ogromnej mocy
ruszył, aby ją zatrzymać.

6 Książę Dźajadratha, królu,
potomek władcy Indusu
wstrzymał wojów synów Prythy,
chcących chronić swoje dziecię.

7 Łucznik o straszliwym łuku,
Wryddhakszatry syn uwolnił
boski oręż i ich wstrzymał,
niczym słonie nad przepaścią.

Dhrytarasztra rzekł:
8 Myślę, że nad swoje siły
brzemię dźwigał król Indusu.
Jak sam jeden mógł powstrzymać
Pandów chcących chronić syna?

9 Męstwo, siłę króla Sindhu
mniemam dziwem przecudownym.
Mów mi o przesławnych czynach
i dzielności szlachetnego.

10 Jakie jałmużny, ofiary
czy ascezę wielce srogą
musiał spełnić król Indusu,
że sam wściekłych Parthów wstrzymał?

Sańdźaja rzekł:
11 Gdy Draupadi chciał on porwać,
Bhimasena go pokonał,
srogą ascezę w swej bucie
podjął król, by dar otrzymać.

12 Odwiódł zmysły od przedmiotów,
które mogły być im miłe,
znosił głód, pragnienie, gorąc,
chudy, żyły jak postronki,
cześć oddawał bogu Śarwie*,
wieczną Wedę przyzywając.

13 Czuły Bóg dla swych czcicieli
wreszcie łaskę mu okazał,
w końcu snu się Hara zjawił
i rzekł do potomka Sindhu:
„Dźajadratho, rad jam z ciebie,
wybierz dar, mów, czego pragniesz?”.

14 Gdy usłyszał słowa Śarwy,
Dźajadratha, król Indusu,
jaźń okiełznał, pokłon złożył,
łącząc dłonie, rzekł do Rudry:

15 „Chciałbym sam jeden powstrzymać
synów Pandu podczas bitwy
męstwem Bhimy osłanianych,
wszystkich razem!”. O Bharato,

16 po tych słowach władca bogów
odpowiedział Dźajadratsze:
„Miły, dar ci ów przyznaję,
więc z wyjątkiem Dóbr Zdobywcy

17 w boju będziesz mógł zatrzymać
czterech spośród synów Pandu”.
„Niech tak będzie” – odrzekł Władcy
i król wówczas się przebudził.

18 To za sprawą tego daru
oraz dzięki boskiej broni
sam jeden był władnym wstrzymać
korpus zbrojny synów Pandu.

19 Brzęk cięciwy jego łuku
strachem zdjął wrogich rycerzy,
a radością niezmierzoną
żołnierzy twoich napełnił.

20 Gdy rycerze zobaczyli
wielkie brzemię władcy Sindhu,
zakrzyknęli i pognali
przeciw siłom Judhiszthiry.