7.26. Ardźuna rusza na pojedynek

Sańdźaja rzekł:
1 A że pytasz mnie, o królu,
o wojenne dokonania
syna Prythy, więc posłuchaj,
cóż on zdziałał podczas starcia.

2 Kiedy ujrzał kurz wzniecony
i usłyszał ryki słoni,
które tracił Bhagadatta,
Kunti syn tak rzekł do Kryszny:

3 „Madhugromco, to zapewne
na swym słoniu Pragdźjotisza
natarł na wojska w pośpiechu –
oto powód owej wrzawy.

4 W boju nie gorszy od Indry,
biegły w prowadzeniu słonia,
jest on pierwszym albo drugim
pośród królów – to me zdanie.

5 Oto najprzedniejszy z słoni,
przeciw innym zawsze stanie,
w boju rozkaz on wyprzedza,
bez znużenia spełnia dzieło,

6 zdolny znosić gorąc ognia
oraz razy wszelkiej broni,
on sam wojska synów Pandu,
o bezgrzeszny, dzisiaj zmorzy.

7 Nikt prócz nas dwóch władny nie jest
stawić czoła mu w potyczce,
więc pospiesznie pędź w tę stronę,
gdzie jest władca Pragdźjotiszów.

8 Dumny jest z przyjaźni z Śakrą*,
z siły słonia, z swego wieku,
dziś go wyślę jako gościa
do siedziby Balogromcy*”.

9 Po słowach Leworękiego
Kryszna zwrócił się niezwłocznie
tam, gdzie Bhagadatta targał
oddziały potomków Pandu.

10 Lecz gdy tylko naprzód ruszył,
rydwannicy, co przysięgli,
w czternaście tysięcy wojów
z tyłu zaraz go oblegli.

11 Było tam dziesięć tysięcy
Trigartów, o władco ludzi,
i jeszcze tysiące cztery
zwolenników Wasudewy.

12 Kiedy ujrzał swą drużynę
zgnębioną przez Bhagadattę
i wezwanie w bój usłyszał,
jego serce się rozdarło

13 i pomyślał: „Któreż dzieło
większym dobrem się okaże?
Czy winienem stąd nawrócić,
czy też zdążać k Judhiszthirze?”.

14 Rozważywszy to, Ardźuna
w końcu rozum rozproszony
skłonił ku potyczce z tymi,
którzy razem przysięgali.

15 Syn Wasawy wnet zawrócił,
z małpą świetną w swoim godle,
by rydwany tysiącami
gwałtem niszczyć w pojedynkę.

16 Był to wszak plan Durjodhany,
który podjął razem z Karną
– chcąc Ardźunę zmorzyć w boju,
wzbudził jego wątpliwości.

17 Rozdarty, niepewny swego,
jednak Pandu syn zawrócił,
wóz kierując ku rydwanom,
tak decyzję błędną powziął.

18 Rydwannicy, co przysięgli,
w Ardźunę godzili, królu,
setkami tysięcy bełtów,
które proste drzewce mają.

19 Ani Parthy, syna Kunti,
ani Kryszny Dręczyciela,
ani koni, ni rydwanu
w gąszczu strzał nie było widać.

20 Gdy Dręczyciel omroczony
począł pocić się obficie,
Prythy syn pociskiem gromu
wówczas zabił prawie wszystkich.

21 Setkami obcięte ręce
z łukiem, strzałą czy cięciwą,
konie, sztandary, woźnice,
rydwany legły na ziemi.

22 Jak pokryte lasem góry,
których szczyt w obłokach tonie,
słonie rychtowane przednie
słały ziemię, z kornakami,
Parthy strzałami trafione.

23 Z luźną kulbaką, lejcami,
tracąc dech, z rzędem zniszczonym,
konie z jeźdźcami padały
druzgotane tropiącymi
bełtami potomka Prythy.

24 Z dzidą, tarczą lub pazurem,
z mieczem, młotem i toporem
ręce wszystkim odpadały
od niedźwiedzich strzał Ardźuny.

25 Do lotosu i księżyca
oraz słońca porannego
głowy podobne leciały,
cięte strzałami Ardźuny.

26 Gdy Phalguna rozwścieczony
gromił armię, ta płonęła,
ustrojona skrzydlatymi
bełty o przeróżnych kształtach,
które życia odbierają.

27 „Doskonale!” krzycząc, czcili
zebrani Zdobywcę Bogactw,
który wzburzył ową armię
niczym słoń staw z lotosami.

28 Widząc dzieło syna Prythy
godne samego Wasawy,
wielce zdziwił się Madhawa
i go uczcił, klaszcząc w dłonie.

29 Gdy przysięgających zgromił
zgromadzonych w wielkiej liczbie,
Prythy syn Krysznę ponaglił:
„Wieźże mnie do Bhagadatty”.