7.18. Wytracenie Trigartów

Sańdźaja rzekł:
1 Kiedy ujrzał, jak znów wraca
horda wespół ślubujących,
wtenczas zwrócił się Ardźuna
k szlachetnemu Wasudewie:

2 „Pogoń konie, Panie Zmysłów,
ku tym, co przysięgli wespół,
oni walki nie porzucą,
póki żyją – tak uważam.

3 Popatrz no na moc przemożną
mojej broni, ramion, łuku!
Dzisiaj ich położę w boju,
jak bydlęta gniewny Rudra”.

4 Wówczas Kryszna się roześmiał
i druhowi fawor czynił –
wszędzie, gdzie Ardźuna pragnął,
tam się wdzierał niezmożony.

5 Jaśniał rydwan intensywnie,
gdy go niosły białe konie,
i wśród walki manewrował,
jak powietrzny statek w chmurach.

6 Kreślił on, o królu, koła,
sunąc w jedną, drugą stronę
tak jak ongi rydwan Śakry
w boju bogów z asurami.

7 Wówczas woje Narajany,
wściekli, w dłoniach dzierżąc oręż,
otoczyli Dóbr Zdobywcę,
chmarą strzał go przesłaniając.

8 O buhaju wśród Bharatów,
całkiem skryli go na chwilę,
walczącego syna Kunti,
Dóbr Zdobywcę razem z Kryszną.

9 Phalguna okrutnie gniewny
podwoił wysiłki w walce
i Gandiwę oczyściwszy,
w dłonie spiesznie łuk pochwycił.

10 Zmarszczył brew na swym obliczu,
co oznaką było złości,
i syn Pandu wielką konchę
Bogów Dar wypełnił tchnieniem.

11 Wtem Ardźuna zwolnił gromcę,
pocisk cieśli niebiańskiego*,
i w tysiącach swych postaci
się ukazał oddzielonych.

12 Omroczeni form wielością
identycznych jedna z drugą,
myśląc, że to jest Ardźuna,
wzajem siebie mordowali.

13 „To Ardźuna, a to Pasterz!
To syn Jadów, a to Pandu!” –
mówiąc tak w oszołomieniu,
godził każdy z nich w drugiego.

14 Odurzeni tym pociskiem
rzeź na sobie uczynili,
woje skrzyli się czerwienią
jak kinśuki ukwiecone.

15 Uwolnione przez nich strzały
tysiącami wnet spopielił
pocisk ów i wszystkich wojów
ku siedzibie śmierci powiódł.

16 Parsknął śmiechem więc Bibhatsu
i Lalitthów, Maćellaków,
Malawów oraz Trigartów
w boju dręczył swymi strzały.

17 Gdy bohater ich mordował,
przeznaczeniem przynagleni
uwalniali bełtów strugi
liczne ku synowi Prythy.

18 Ni Ardźuny, ni rydwanu,
ani też Bujnowłosego,
skrytych w tych złowieszczych strugach
strzał, nie można było zoczyć.

19 Myśląc, że cel osiągnięty,
w pełni szczęścia zakrzyknęli:
„Oto Krysznów* dwóch zabitych!”,
i szatami powiewali.

20 Tysiącami dęli w konchy,
bili w werble, tarabany
i ryczeli przeraźliwie
niczym lwy, szlachetny panie.

21 Umęczony i spocony
Kryszna wołał do Ardźuny:
„Gdzieżeś jest, o synu Prythy,
nigdzie ciebie nie dostrzegam,
czy ty żyjesz, gromco wrogów?”.

22 Poznał jego psyche ludzką,
Pandu syn, emocji znawca,
i powietrznym swym pociskiem
strzał ulewę wnet powstrzymał.

23 Hordy tych, co przyrzekali,
oraz konie, słonie, wozy
bóg-wiatr uniósł, jak rozwiewa
pryzmę liści wysuszonych.

24 Kiedy to ich wiatr unosił,
cudownymi się zdawali
jak z drzew wzlatujące ptaki,
w czasie, co im był pisany.

25 Po tym, jak ich skonfundował
Dóbr Zdobywca w wielkim pędzie,
godził w nich ostrymi strzały
i wytracał tysiącami.

26 Głowy ciął niedźwiedzią strzałą
i ramiona wraz z orężem,
uda, niczym trąby słoni,
potem ciskał je na ziemię.

27 Bez nóg, plecy rozpłatane,
mózgu, oczu, palców zbyte,
pozbawione członków ciała
pozostawiał Dóbr Zdobywca.

28 Zgodnie z wiedzą sporządzone
wozy jak gandharwów grody
darł na części swymi strzały,
razem z końmi i słoniami.

29 Jak las palm* bez pióropuszy,
tak rydwany wyglądały
bez proporców, w wielkiej ciżbie,
wszędy wokół rozrzucone.

30 Słonie wraz ze zbrojnym wojem,
flagą, hakiem i orężem
padały jak zalesione
góry gromem Śakry bite.

31 Ozdobione miotłą z pukli,
w zbroi oraz z wieńcem na łbie,
zbyte tchu, wnętrzności, oczu,
razem z jeźdźcem rącze konie
słały ziemię ugodzone
syna Prythy pociskami.

32 Czy bułatem, czy pazurem
rozpłatani piesi woje,
zbroje, włócznie zdruzgotane,
leżeli żałośni, martwi.

33 Wszędy bici, mordujący,
legli lub upadający,
ci ryczeli, ci biegali –
bitwa stała się horrorem.

34 Gęsty kurz się zewsząd podniósł,
wytłumiany krwawym deszczem,
trudno było ziemią stąpać
rojną w setki ciał bezgłowych.

35 Dzikim i odrażającym
był bitewny szlak Bibhatsu,
niczym miejsce zabaw Rudry,
gdy bydlęta rżnie u kresu.

36 Gdy syn Prythy ich mordował
w ciżbie koni, wozów, słoni,
wytracani, doń zwróceni,
prosto szli w gościnę Śakry*.

37 Ziemia była zatłoczona
widziadłami* rydwanników,
co zabici padli w boju,
o najlepszy wśród Bharatów.

38 W czasie kiedy Leworęki
całkiem w szale się zapomniał,
Drona na korpusu czele
runął wprost na Judhiszthirę.

39 Zbrojne hufce przeciwników,
pragnąc chronić swego króla,
chyżo jego przywitały
i rozgorzał wielki zamęt.