7.17. Śmierć Sudhanwana

Sańdźaja rzekł:
1 Ci, co razem przysięgali,
w jednym miejscu się zebrali,
w euforii stworzyli z wozów
szyk nazwany półksiężycem.

2 Gdy ujrzeli, jak nadciąga
Zdobny w Diadem, w podnieceniu
jak tygrysy zaryczeli,
z piersi srogi wrzask wydając.

3 Dźwięk ów niebo i kierunki
objął główne i pośrednie,
a ponieważ świat wypełnił,
toteż echa nie wywołał.

4 Gdy Zdobywca Bogactw ujrzał
ich nadmierne podniecenie,
lekko się z nich podśmiewując,
takie słowa rzekł do Kryszny:

5 „Popatrz no, Dewaki synu,
na tych braci Trigartowych,
którzy w starciu łakną śmierci,
radzi są, choć winni płakać.

6 Może jednak dla Trigartów
winien być to czas radości,
wszak osiągną niezrównany
świat nędznikom niedostępny”.

7 Tak Ardźuna długoręki
ozwał się do Pana Zmysłów
i uderzył na Trigartów
szyk do walki zgotowany.

8 Ujął Bogów Dar Phalguna,
konchę złotem ozdobioną,
zadął w nią z wielkim impetem,
tocząc dźwięki w każdą stronę.

9 Armia tych, co przysięgali,
przerażona jej odgłosem,
zastygła na polu bitwy,
nagle jakby skamieniała.

10 Konie oczy wytrzeszczyły,
uszy, szyje ich zmartwiałe,
niezdolne do ruchu nogi,
krew z uryną popuściły.

11 Gdy świadomość odzyskali,
wyrównali wnet szeregi,
ku synowi Pandu społem
czaplopióre słali strzały.

12 Choć leciały tysiącami,
Ardźuna w ataku prędki,
niedościgłych strzał piętnastką
przeciął je, nim doń dotarły.

13 Każdy z nich w Ardźunę mierzył
po strzał dziesięć wielce ostrych,
znów syn Prythy w oponentów
po trzy strzały chybko cisnął.

14 Każdy jeden znów pięcioma
w syna Prythy szył strzałami,
w odpowiedzi ów bohater
zranił z nich każdego dwiema.

15 I Ardźunę z Bujnowłosym
znów zalali podnieceni
potokami ostrych bełtów,
jak deszcz smaga taflę wody.

16 Oto strzały tysiącami
opadały ku Ardźunie,
tak jak roje pszczół obfite
na drzew gaje ukwiecone.

17 Wtem Subahu strzał trzydziestkę,
twardych jak z kamienia ekstrakt*,
gwałtem i głęboko wraził
wprost w Leworękiego diadem.

18 Gdy z diademu tak sterczały
strzały o nasadzie złotej,
jaśniał jak kolumna wzniosła,
wydźwignięta, w złotym wieńcu.

19 Podczas zmagań tych syn Pandu
przeciął strzałą swą niedźwiedzią
karwasz* na Subahu ręce
i zasypał strzał go gradem.

20 Więc Suśarman i Suratha,
Sudhanu oraz Subahu
i Sudharman dziesięcioma
godzili w Zdobnego w Diadem.

21 Ten, co pierwszą z małp ma w godle*,
wszystkich ich z osobna ranił
i strzałami niedźwiedzimi
złote odciął im proporce.

22 Sudhanwana łuk przeciąwszy,
konie mu strzałami ubił
i pozbawił ciało głowy,
razem z hełmem, co ją chronił.

23 Kiedy upadł ów bohater,
przerażeni jego słudzy
z wielkiej trwogi w strachu pierzchli
do szeregów Durjodhany.

24 Tak syn Indry rozwścieczony
siecią bełtów nieprzerwaną
wytracał dywizję niczym
słońce ciemność promieniami.

25 Gdy się złamał opór armii
i gdy woje wszem pierzchali,
gdy się srożył Leworęki,
strach zawładnął Trigartami.

26 Gdy syn Prythy ich wytracał
strzałami o prostym drzewcu,
wszędy budził konsternację
jak w łań stadzie przerażonym.

27 Wówczas król Trigartów w złości
rzekł do wielkich rydwanników:
„Już dezercji waszej dosyći!
Woje, strach wam nie przystoi!

28 Srogie śluby złożyliście
przed obliczem całej armii,
kiedy teraz zawrócicie,
cóż powiecie jej przywódcom?

29 Czyż postępkiem tym w czas zmagań
nie skażemy się na śmieszność?
Razem zbierzmy się i wróćmy,
zróbmy to, co w naszej mocy”.

30 Gdy, o królu, tak rzekł do nich,
krzyki wznieśli wielokrotne
i zadęli woje w konchy,
pokrzepiając się nawzajem.

31 Ci, co wespół przysięgali,
i pasterze Narajany
zawrócili, wybierając
śmierć swą raczej niż dezercję.